Όχι, δεν είναι όλοι έτσι

Όχι, δεν το ελέγχεις. Νομίζεις ότι το ελέγχεις.

Όχι, δεν ήταν τυχαίο. Θα γίνει καθημερινότητα.

Όχι, δεν το κάνει από πολλή αγάπη. Το κάνει από έλεγχο. Δεν είναι κολακεία. Είναι αρρώστια που μπορεί ακόμα και να σε σκοτwσει.

Όχι, δε ζηλεύουν όλοι οι άλλοι τη σχέση σας. Μπορεί ακόμη και να σε λυπούνται και να μην το ξέρεις. Μπορεί να νομίζεις πως πίνει νερό στο όνομά σου, μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ο ένας και μοναδικός άνθρωπος στη ζωή του κι ότι άμα φύγεις, το λιγότερο είναι να οδηγηθεί στην τρέλα. Έχει αυτή την εκπληκτική ικανότητα να πείθει κι εσένα και τους γύρω σας.

Όχι, δεν είναι νευρικό άτομο. Νευρωτικό είναι.

Όχι, δε θέλει να σε απομακρύνει μόνο από τους άντρες ή γυναίκες φίλους σου. Μετά θα σε απομακρύνει και από τους γνωστούς σου και μετά από την ίδια σου την οικογένεια. Όντας στην απομόνωση, θα σε ελέγχει καλύτερα.

Όχι, δε δικαιολογείται επειδή είχε δύσκολη μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο. Μη χάσεις εσένα όσο κερδίζει χρόνο. Μην αλλάξεις όλη την καθημερινότητά σου για να κουμπώσεις στα στάνταρ του.

Όχι, μη βιαστείς να προχωρήσεις γιατί σε πιέζει. Μην απαρνηθείς τον εαυτό σου, τη δουλειά σου, τις σπουδές σου, το πορτοφόλι σου, τους φίλους και τους συγγενείς σου για να είστε καλά μαζί. Δε θα είστε. Άμα σ’ αγαπούσε αληθινά δε θα σε έβαζε σ’ αυτή τη διαδικασία. Καμία αγάπη που είναι αληθινή δεν πονάει.

Όχι, μην ανεχτείς να σηκώσει χέρι πάνω σου για κανένα λόγο κι αν έχει θυμώσει.

Μην κρύβεσαι για να κάνεις κάτι που σου αρέσει επειδή δεν το εγκρίνει.

Όχι, η παθολογική ζήλια δεν είναι ελκυστική, είναι ασθένεια. Δεν είναι ενδιαφέρον το να σε παίρνει 1000 φορές τηλέφωνο στο μισάωρο γιατί δεν το σήκωσες. Δεν είναι αγάπη, μήτε ανησυχία. Είναι έλεγχος. Θέλει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεσαι και με ποιους.

Όχι, δε θα αλλάξει. Θα χειροτερεύει η κατάσταση και θα βρίσκεσαι όλο και πιο μέσα, δίχως να το καταλάβεις.

Όχι, δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν κι οι άλλοι που είναι διαφορετικοί. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοποιητές.

Όχι, δεν πειράζει άμα άργησες να το καταλάβεις. Δεν πειράζει που πέρασαν τα χρόνια. Δεν πειράζει άμα ο κόσμος σάς έμαθε μαζί. Πειράζει, όμως να μη φεύγεις γιατί σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος.

Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Άσχετα αν βολεύεται να το παρουσιάζει έτσι. Ακόμη κι αν ξεγελάστηκες, μην τιμωρείς τον εαυτό σου. Μην αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη. Φύγε, ζήτα βοήθεια, σώσε και τον εαυτό σου κι όποιον εξαρτάται από σένα.

Δεν είναι η ισόβια καταδίκη σου. Ήταν μια λάθος επιλογή σου. Θα την επωμιστείς μέχρι εκεί που σου αναλογεί. Μην το επιτρέψεις στον εαυτό σου να την κουβαλά αιώνια. Πάτα δυνατά στα πόδια σου. Κοίταξε τη ζωή σου κατάματα και δράσε. Πάρε τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου. Μην περιμένεις κανέναν άλλον να το κάνει για σένα. Μην ψάχνεις μεσσίες να σε σώσουν.

Ναι, δεν είναι εύκολο. Δεν είναι ούτε απλό. Μην ακούς αυτούς που θα σε σχολιάζουν, γύρνα από την άλλη και προχώρα. Ο κόσμος ξεχνά γρήγορα όσα κουτσομπολεύει και βρίσκει καινούργια θέματα να ασχολείται, όταν βλέπει πως η κατάσταση αλλάζει.

Υπάρχουν γυναίκες που γλίτωσαν και βρέθηκαν στην απέναντι όχθη, σβήνοντας την ιστορία τους σαν να μην υπήρξε ποτέ. Άλλες παλεύουν να ξεφύγουν και δε βρήκαν ακόμα τον τρόπο να σωθούν. Κάποιες πάλεψαν και δεν τα κατάφεραν. Κάποιες πάλεψαν και τιμωρήθηκαν ακόμη και με τον τραυματισμό των ίδιων, των παιδιών τους.

Κάποιες δεν το παίρνουν απόφαση να παλέψουν. Για μένα, αυτή είναι η πιο επικίνδυνη κατηγορία. Διότι θεώρησαν πως θα διαβούν έναν δρόμο πιο εύκολο (κοινωνικά αποδεκτό), δίχως να καταλάβουν πως είναι πιο ν3κρές κι από εκείνες που δεν τις έχουμε πια μαζί μας.

Εσύ επίλεξε αυτό που θεωρείς καλύτερο για σένα κι άμα βρεθείς σε τέτοια θέση, δώσε τη μάχη σου. Μη λιποτακτείς. Όταν θα σταματήσουμε να λιποτακτούμε και θα βάζουμε πλάτη για εμάς και τους γύρω μας, τότε θα σταματήσουμε να θρηνούμε ακόμη μία κι ακόμη μία. Κι ακόμη μία.