Αν ήταν απλώς ένας ενθουσιασμός γιατί δυσκολεύεσαι να πας παρακάτω;

Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω να τα κάνεις όλα σωστά, να μη διστάσεις να το παλέψεις ξανά και ξανά και ξανά μαζί με τον άνθρωπό σου. Θα ήθελες να μην είχες δειλιάσει, να τολμούσες περισσότερο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήθελες και το πρόσωπο, που σου έχει πάρει το μυαλό, να θέλει τόσο πολύ όσο εσύ. Τα συναισθήματα θα ήταν αμοιβαία και θα θέλατε να χτίζετε στιγμές μαζί.

Στο σύμπαν όμως αυτό κανείς από τους δυο σας δεν άντεξε. Το πάθος σας φάνηκε υπερβολή κι η προσπάθεια, να διατηρηθεί αυτή η σχέση, μαρτύριο. Το ερώτημα όμως είναι «γιατί;». Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να νιώσετε και να αφεθείτε; Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να παλέψετε για ό,τι είχατε; Μήπως τελικά δεν ήταν αμοιβαίο; Μήπως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν ενθουσιασμό που μεταμφιέστηκε σε έρωτα; Γιατί τα κάνουν αυτά οι ενθουσιασμοί ξέρετε!

Αλλά αν ήταν ένας ενθουσιασμός γιατί δυσκολεύεσαι τόσο να πας παρακάτω, μάτια μου; Γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια; Τι είναι αυτό που σε βαραίνει; Δεν μπορείς να ξεχάσεις; Δεν μπορείς να συγχωρήσεις τη δειλία σου ή τη δειλία του έρωτά σου; Μα αν ήταν έρωτας, θα το ένιωθες. Θα τα άφηνες όλα πίσω και δε θα σε ένοιαζε να συνεχίσεις ήρεμα τη ζωή σου χωρίς φασαρίες.

Γιατί όμως μας μαθαίνουν από μικρούς ότι έρωτας σημαίνει ένταση; Και καβγάδες και τηλέφωνα τα ξημερώματα; Γιατί ο έρωτας να μην μπορεί να κυλήσει στη ζωή μας όπως το νερό στο αυλάκι; Τόσο φυσικά κι ανώδυνα. Δηλαδή αν δεν έχουμε υποφέρει, δεν έχουμε ερωτευτεί πραγματικά;

Μπερδευτήκατε ε; Ναι, κι εμένα με μπερδεύουν οι σκέψεις μου, τα πρέπει και τα μη αυτού του κόσμου, αλλά έκανα την περισυλλογή μου κι έχω καταλήξει σε συμπεράσματα σοβαρά. Έρωτας είναι όταν δεν μπορείς να μείνεις μακριά από τον άνθρωπο που γουστάρεις και κάνεις τα πάντα για να είστε μαζί, να είσαι εκεί δίπλα του. Όμως υπάρχει κι ο αυτοσεβασμός και τα προσωπικά όρια.

Όχι, έρωτας δεν είναι οι εντάσεις και τα πήγαινε-έλα, ούτε τα παρακάλια και τα ξεφτιλίκια. Αυτά είναι αυτό που λέμε «να ‘χαμε να λέγαμε». Αυτά είναι οι ανασφάλειές μας κι οι αδυναμίες μας που τα καμουφλάρουμε με καψούρα. Αν είναι αμοιβαίο, αληθινό κι αξίζει και το θέλετε, να το ζήσετε, να το τολμήσετε κι ίσως η προσπάθεια που θα καταβάλλετε να μην είναι σαν να κάθεσαι κάτω από μια μπάρα 100 κιλών.

Να παίρνετε και ρίσκα και να μη φοβάστε, γιατί κι αυτά μέσα στη ζωή είναι κι ακόμα κι αν είναι καταλήξουν σε λάθη, να είναι ολόδικά σας, κι όχι απόρροια πραγμάτων που άλλοι σας φύτεψαν στο μυαλό. Η αλήθεια είναι πως πάντα ξέρουμε τι είναι το σωστό για εμάς κι ας εθελοτυφλούμε συνειδητά κι ασυνείδητα.

Κανείς, όμως δε γνωρίζει καλύτερα από το μέσα μας τι πραγματικά θέλουμε και τι έχουμε ανάγκη. Δεν υπάρχουν αυτά τα «είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον». Αν θέλετε να είστε ο ένας για τον άλλον, θα είστε, θα φροντίσετε να είστε, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι. Κι ίσως εσείς γίνετε η αφορμή να ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά σας.

Να μη φοβόμαστε να εμπιστευτούμε, να μιλήσουμε για ό,τι νιώθουμε, να απορρίψουμε ό,τι δε μας κάνει και να κυνηγήσουμε ό,τι αγαπάμε και ποθούμε. Μια σπίθα χρειάζεται για να ανάψει η φωτιά, κι αλλαγή μια μικρή σπίθα θέλει…