Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας, είναι λιγότερα τ’ άτομα που συνειδητά επιθυμούν μια σχέση στην ουσιαστική μορφή της, απ’ τ’ άτομα που μέσω αυτής πασχίζουν να καλύψουν προσωπικές ανασφάλειες και φοβίες.
Και ποια είναι η ουσιαστική μορφή μιας σχέσης; Μήπως είναι αυτή όπου δε γίνονται λάθη από καμία από τις δύο πλευρές; Ασφαλώς κι όχι, αφού αυτό είναι ανέφικτο. Είναι όμως αυτή η μορφή όπου καθένα από τα δύο άτομα είναι πρόθυμο να παραδεχθεί τα λάθη, τις αδυναμίες, τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες του, προκειμένου να εξελιχθεί σε προσωπικό επίπεδο και συνεπώς μαζί κι η ίδια η σχέση.
Δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο όσο, ίσως, ακούγεται, αφού συνήθως δεν είμαστε πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας στα ίσα και να ξεγυμνωθούμε από τον εγωισμό μας, ούτε και πρόθυμοι να τολμήσουμε ν’ αγγίξουμε ή και να ξεπεράσουμε τα όρια που έχουμε χτίσει, ώστε να βγούμε από κάθε ζώνη ασφαλείας. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι περισσότεροι από εμάς ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, συνάπτουμε δηλαδή σχέσεις όχι απολύτως συνειδητά.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, ότι δηλαδή προσπαθούμε να καλύψουμε προσωπικές φοβίες κι ανασφάλειες, αλλά το ότι στην προσπάθειά μας αυτή σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τη σχέση μας, με σκοπό να μας πείσουμε ότι δικαίως νιώθουμε όπως νιώθουμε κι έτσι να κρατάμε ψηλά τον εγωισμό μας.
Υπάρχουν μάλιστα και κάποιες φράσεις που χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση, με στόχο να πετύχουμε το ασυνείδητο επιθυμητό αποτέλεσμα, φράσεις με τις οποίες φροντίζουμε να περνάμε όλα τα κρυφά μας μηνύματα και να κλονίζουμε την εμπιστοσύνη του άλλου ατόμου συνεχώς. Πάμε να δούμε μαζί οκτώ από τις πιο κλασσικές.
«Έχω απατήσει όλες μου τις σχέσεις»
Μια φράση που δεν αντιπροσωπεύει απαραίτητα την αλήθεια, αλλά δημιουργεί στο άλλο άτομο μια ανασφάλεια, αφού θα θεωρήσει δεδομένη την απιστία και στη δική τους περίπτωση. Αν δε το άλλο άτομο, είτε θρέφει αληθινά συναισθήματα, είτε βρίσκεται σ’ ευάλωτη φάση, ή κουβαλά κι εκείνο δικές του φοβίες χωρίς διάθεση να τις αντιμετωπίσει, τότε πέφτει στην παγίδα κι αντί να χαιρετήσει ξεκινά να διεκδικεί μανιωδώς τον φερόμενο ως άπιστο. Κι εδώ έχουμε έναν μαγικό συνδυασμό όπου αυτός που δηλώνει άπιστος, καταφέρνει μ’ αυτήν τη φράση να έχει τον άλλον σ’ αναμμένα κάρβουνα και να ικανοποιεί τον εγωισμό του μέσα από τη διεκδίκηση που λαμβάνει, ενώ το άλλο άτομο έχει την ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρει να είναι το ένα και μοναδικό που θ’ αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Μαντέψτε με ποιο κίνητρο; Ασφαλώς τον εγωισμό.
«Κρατάω φιλικές επαφές με όλες τις πρώην σχέσεις μου»
Προφανώς, δε γνώριζαν για την απιστία, θα πω εγώ. Αυτή είναι μια φράση που τη χρησιμοποιούμε για να δείξουμε στο άλλο άτομο ότι και να χωρίσουμε δε χάθηκε ο κόσμος, το ξεπερνάμε εύκολα, άμεσα και πολιτισμένα και γι’ αυτό κατορθώνουμε, εφ’ όσον αντέχει κι η άλλη πλευρά, να διατηρούμε φιλικές σχέσεις με κάθε πρώην. Τι κερδίζουμε μ’ αυτήν τη φράση; Δημιουργούμε και σ’ αυτήν την περίπτωση ανασφάλεια στο άλλο άτομο, αφού ουσιαστικά του δηλώνουμε ότι εμείς είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να το λήξουμε, κερδίζοντας το κυνήγι από την άλλη πλευρά αλλά και πείθουμε τον εαυτό μας να κρατά σταθερά κι ακλόνητα τα συναισθηματικά τείχη που έχουμε υψώσει, αφού κι αυτή η σχέση θα λήξει κάποια στιγμή.
«Δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις»
Όλες οι φοβίες μας κρυμμένες σε μια τόσο δα μικρή φράση, αφού η ουσιαστική ερμηνεία της είναι ότι δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεσή ν’ ανοιχθούμε, να ξεγυμνωθούμε από εγωισμό, να εκτεθούμε, να προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε τα δικά μας κακώς κείμενα και να ξεπεράσουμε όρια και φούσκες ασφαλείας. Το κίνητρό μας πίσω απ’ αυτήν είναι ν’ αποφύγουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω, από φόβο μήπως τελικά καταλήξει άδοξα η σχέση και βρεθούμε τελικά πληγωμένοι μετά από τόση προσπάθεια.
«Μου την πέφτουν πολλ@ και πολύ συχνά»
Την πετάμε κι αυτήν την ατάκα συχνά-πυκνά. Και ναι μπορεί να ισχύει ή και να υπερβάλουμε λίγο, όμως σε κάθε περίπτωση δεν είναι μια πληροφορία που χρειάζεται να την τρίβουμε στη μούρη του άλλου ατόμου, εκτός κι αν επιθυμούμε να το κάνουμε να τρέχει και να μη φτάνει για χάρη μας. Είναι ωραίο -πιστεύουμε- να μας διεκδικεί η σχέση μας με όλο της το είναι, να τρέμει κάθε φορά που πρόκειται να βγούμε χωριστά ή και κάθε φορά που χτυπά τι κινητό μας, ή ακόμη και να μας κάνει μικρές σκηνές ζήλιας. Γιατί πώς αλλιώς θα θρέψουμε τον εγωισμό μας ώστε να μη νιώθουμε ανεπαρκείς που δεν αντέχουμε να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον του άλλου με διαφορετικό κι υγιή τρόπο;
«Δεν είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος»
Άλλη αγαπημένη μας φράση, αφού με ελάχιστες λέξεις κατορθώνουμε να παραιτηθούμε από κάθε προσωπική προσπάθεια -αυτό είναι και το βασικότερο ζητούμενο- σ’ αυτήν τη σχέση, εξασφαλίζοντας μάλιστα ότι το δηλώσαμε ξεκάθαρα και δεν το κρύψαμε. Με λίγα λόγια είναι σα να λέμε στο άλλο άτομο ότι αφού εμείς είμαστε έτσι και το λέμε ανοιχτά κι ειλικρινά, τότε όλο το βάρος της σχέσης και της προσπάθειας πέφτει μόνο στις δικές του πλάτες. Ατσαλάκωτοι λοιπόν εμείς εξακολουθούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ενώ ταυτόχρονα, αν τελικά η σχέση αποτύχει -που θ’ αποτύχει-, ρίχνουμε το βάρος εξ’ ολοκλήρου στο άλλο άτομο. Καθαρή συνείδηση, πάνω απ’ όλα.
«Μην εξαρτάσαι από μένα. Κάνε το πρόγραμμά σου»
Ένας εύκολος τρόπος να έχουμε το άλλο άτομο στο περίμενε συνεχώς -αν βέβαια το άλλο άτομο πέσει στην παγίδα μας. Θέλουμε να κάνουμε το κομμάτι μας ότι δεν εξαρτόμαστε απ’ αυτό το άτομο, ότι έχουμε φουλ κοινωνική ζωή, έχουμε δραστηριότητες και χόμπι να καλύψουμε τον προσωπικό μας χρόνο κι είμαστε υπερβολικά ανεξάρτητοι. Αν ήταν όμως 100% αλήθεια αυτό τότε θα είχαμε την εντιμότητα να μην μπούμε σε μια σχέση αφού κατορθώνουμε να περνάμε τόσο καλά μόνοι μας. Αλλά όχι, προτιμάμε να παιδεύουμε μια ψυχή με τα τερτίπια μας, μόνο και μόνο για να μη φτάσουμε να νιώσουμε τελικά ανεπαρκείς μένοντας μόνοι.
«Το κινητό μου το ‘χω παρατημένο»
Ο καλύτερος τρόπος να καλύψουμε τις δικές μας ανασφάλειες είναι να δημιουργούμε ανασφάλειες στο άλλο άτομο. Σωστά; Κι επειδή η εποχή θέλει τις σχέσεις να εξελίσσονται κατά κύριο λόγο μέσα από ένα κινητό, δε θα μπορούσαμε να τ’ αφήσουμε στην απ’ έξω. Βρήκαμε λοιπόν αυτήν τη φράση, ώστε να τσιγκλάμε τη σχέση μας, να της προκαλούμε ανησυχία για το πού είμαστε και τι κάνουμε κι ενίοτε για να της κοπανάμε στα μούτρα την και καλά ανεξάρτητη φύση μας που δε μας θέλει δέσμιους σε ανθρώπους, αντικείμενα και στιγμές.
«Δεν έχω ερωτευθεί αληθινά ως τώρα»
«Δεν έχω ερωτευθεί αληθινά ως τώρα» δηλώνουμε με περηφάνια στη σχέση μας, νομίζοντας ότι αυτό είναι κάτι άξιο θαυμασμού. Γιατί στο μυαλό μας ο έρωτας είναι αδυναμία κι όχι δύναμη, αφού αυτός απαιτεί το πλήρες ξεγύμνωμα του εαυτού μας, κάτι το οποίο έρχεται σε κόντρα με τον καλά διατηρημένο εγωισμό μας. Δε χτίσαμε με τόσο κόπο τα τείχη μας, μένοντας ασφαλείς μέσα σ’ αυτά, ώστε να δεχθούμε να έρθει ένα άλλο άτομο και να τα γκρεμίσει μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθιο, ούτε καν εμείς. Αυτό λοιπόν που θα ‘πρεπε να λέμε στην ουσία είναι «δεν τολμήσαμε να ερωτευθούμε ως τώρα» αλλά μας πέφτει βαριά στο στομάχι μια τέτοια παραδοχή.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
