Η τέχνη ξέρει. Μέσα απ’ αυτή ζούμε και μας κάνει να αντέχουμε λίγο παραπάνω τη μαύρη αλήθεια και τον γκρίζο κόσμο. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς μελωδίες και τραγούδια; Σίγουρα, θα ήταν όλα πιο μουντά και δε θα μπορούσαμε να εκφραστούμε. Κυρίως να υμνήσουμε τον έρωτα.
Κάπου εκεί μέσα στη δεύτερη καραντίνα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, έκανε το μεγάλο συναισθηματικό μπαμ. Στην ερμηνεία, μια φωνή απαλή, αλλιώτικη- της Νεφέλης Φασουλή- που σε κάνει να θες κι άλλο τους πιο μελαγχολικούς στίχους. Αποζητάς το reply και σκέφτεσαι αυτ@ που αγαπάς, λίγο πιο έντονα. Σκέφτεσαι τον χωρισμό σας κι οι στίχοι είναι μaχαiρι στην καρδιά:
«Κι εγώ γυρίζω να πω συγγνώμη
Μα δεν περνάω, κλείσαν οι δρόμοι
Που παν στον κόσμο σου»
Σε χτuπάνe βαθιά στην ψυχή, γιατί ξέρεις ότι πλέον είστε δύο διαφορετικά άτομα, ξένοι εντελώς κι οι κόσμοι σας χωρίστηκαν. Κι αν φταις εσύ και γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός, τότε τσακίζεσαι διπλά. Αλήθεια, πώς καταλήγουν δυο άνθρωποι που αναπνέουν ο ένας για τον άλλον, να μην ξανά μιλήσουν;
«Βροχή κυλιέται πάνω στα φύλλα
Πιάνει τον κήπο μι’ ανατριχίλα
Φθινοπωριάζει πάνω στον κόσμο σου
Γίνανε μούσκεμα τα παπούτσια
Φτύνει ένα σύννεφο τα κουκούτσια
Πάνω στον κόσμο σου
Κι εγώ γυρίζω να πω συγγνώμη
Μα δεν περνάω, κλείσαν οι δρόμοι
Που παν στον κόσμο σου
Δεν έχω άλλον τέτοιο πόνο νιώσει
Ό,τι σου ‘πα το ‘χω μετανιώσει
Μέσα απ’ το τζάμι έχει η ζωή θολώσει
Ό,τι σου είπα το ‘χω μετανιώσει
Μες στο δωμάτιο το ίδιο θέμα
Κάθε ειδοποίηση είναι ψέμα
Γιατί δεν έρχεται από τον κόσμο σου
Κυλάει το δάχτυλο στην οθόνη
Το κατεβάζω μα δεν τελειώνει
Δεν πάει στον κόσμο σου
Θέλω να στείλω μα δεν το κάνω
Θα βάλω Netflix και θα πeθάνw
Μακριά απ’ τον κόσμο σου
Δεν έχω άλλον τέτοιον πόνο νιώσει
Ό,τι σου είπα το ‘χω μετανιώσει
Μέσα απ’ το τζάμι έχει η ζωή θολώσει
Ό,τι σου είπα το ‘χω μετανιώσει
Δεν έχω άλλη τέτοια αγάπη νιώσει
Ό,τι σου είπα το ‘χω μετανιώσει
Σβήνω τα αστέρια για να ξημερώσει
Ό,τι σου είπα το ‘χω μετανιώσει»
Ερωτικό παραλήρημα του σήμερα. Δε μας ανοίγονται οι δρόμοι, είναι το μόνο σίγουρο. Όλα τα νέα θα ελέγχονται απ’ τα social, κάνοντας scroll down στην οθόνη, μέχρι να βρούμε αυτό που μας νοιάζει. Μέχρι να μάθουμε κάτι καινούριο για τη ζωή, του ατόμου που νιώθουμε έντονο πόνο. Οι αμφιβολίες του να στείλω ή να μη στείλω, να μη φανούμε κι αδύναμοι. Μας τρώει ο εγωισμός κι η οθόνη. Γι’ αυτό και θα επιλέξουμε την απραγία, στοn καναπέ με το Netflix, να μας σκουπίζει τα δάκρυα, παγώνοντας για λίγο το χρόνο. Ξεχνώντας ότι δίπλα μας, υπάρχει ένα κενό.
Οι εποχές θα αλλάζουν, αλλά η αναμονή κι η ελπίδα του γυρισμού, θα παραμείνουν ως το τέλος. Έχουμε μετανιώσει και θέλουμε να δώσουμε και τηn ψυχή μας στον άλλον για να του δείξουμε ότι εννοούμε τηn κάθε συγγνώμη που ξεστομίζουμε. Το τραγούδι αυτό, είναι κάτι παραπάνω από ύμνος για την αδικοχαμένη αγάπη. Εξιστορεί με πάθος κι ειλικρίνεια τη συγγνώμη που χρωστάμε στον άνθρωπο που πληγώσαμε, αλλά φοβόμαστε να κάνουμε την αρχή.
Η μελαγχολία σε στίχο και φωνή, αγκαλιάζουν τις σκέψεις μας και μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τι σημαίνει πραγματικά να είσαι δυνατός είτε σβήνουμε τα αστέρια για να ξημερώσει είτε όχι. Αν θες λοιπόν, να ζητήσεις μια αλλιώτικη συγγνώμη, ο Φοίβος Δεληβοριάς κι η Νεφέλη Φασουλή, έχουν τον τρόπο μέσα από το τραγούδι «Ο κόσμος σου». Ακούστε το και θα μας θυμηθείτε!
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
