Εκείνο το «κανείς δε χάνεται» που επιτέλους καταλαβαίνεις τι σημαίνει

Ο Χόρχε Μπουκάι, πολύ αγαπημένος ψυχαναλυτής και συγγραφέας βιβλίων, στις συμβουλές που μας δίνει για το πώς να αντιμετωπίζουμε τη ζωή, αναφέρεται πως είναι αναγκαίο να σταθούμε απέναντι στους φόβους μας, να έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και να υιοθετήσουμε τη συμπεριφορά του σέρφερ. Κοινώς, να βγάζουμε την πορεία μας σύμφωνα με τα κύματα της κάθε ημέρας. Πόσο ξεκάθαρο νόημα κρύβεται πίσω απ’ αυτό το απλό παράδειγμα, άραγε;

Η καθημερινότητά μας δονείται από διάφορα σκαμπανεβάσματα, είτε ειδήσεων, είτε γεγονότων, είτε ψυχολογικών μεταπτώσεων. Πολλές φορές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια αλληλουχία αρνητικών συναισθημάτων και δυσάρεστων συγκυριών, που ενδέχεται να μας καταρρακώσει. Άλλες, πάλι, φορές είναι τόσο έντονες οι μεταβολές στην καθημερινότητά μας που μπορεί να αδυνατούμε ακόμα και να τις αντιληφθούμε, πόσω μάλλον να ανταπεξέλθουμε. Αν, όμως, αποφασίζαμε μην αφήσουμε ό,τι ζούμε να μας καταβάλει;

Μπορεί να είχες μια σχέση για χρόνια, να μένατε μαζί, να είχατε δημιουργήσει πολλές αναμνήσεις παρέα, να σχεδιάζατε το μέλλον και για κάποιο λόγο να χωρίσατε. Να είσαι σε μια δουλειά πολύ καιρό, να έχεις προγραμματίσει τη ζωή σου βάσει του μισθού που παίρνεις, να τρέχουν δάνεια και ξάφνου είτε σε απολύουν, είτε η επιχείρηση να κλείνει. Να έχεις ένα σπίτι που το νοικιάζεις και τελευταία στιγμή σε ενημερώνει ο ιδιοκτήτης ότι το θέλει κι εσύ να αναγκαστείς να βρεις άμεσα πού στο καλό θα μείνεις. Να θέλεις να κάνεις το μεταπτυχιακό που θεωρείς ότι σου ταιριάζει γάντι κι ενώ είναι 30 οι εισακτέοι, εσύ είσαι ο 31 στη λίστα.

Η ζωή όλων μας χαρακτηρίζεται από συνεχείς μεταβολές, ριζικές αλλαγές και ταχύτητα. Τόσο γρήγορα κυλάνε όλα, που μέχρι να καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις, σου σκάει το καινούριο και στοιβάζεται από πάνω. Διαρκώς, τρέχουμε να προλάβουμε, καμιά φορά ούτε κι εμείς ξέρουμε τι, αφού δεν καταφέρνουμε να μπούμε σε μια σειρά. Υπάρχουν φορές, μάλιστα, που από τα άπειρα ζητήματα που κατοικούν στο κεφάλι μας, νιώθουμε πως θα σπάσει. Ξεκινάμε τότε τους τριπλούς καφέδες, τα ξενύχτια, τους εσωτερικούς μονολόγους κοιτώντας το ταβάνι, μπας και καταλάβουμε κι εμείς οι ίδιοι τους λογισμούς μας. Αλήθεια, πόσοι δεν έχουν κάτσει με το βλέμμα στο κενό προσπαθώντας να μπουν σε μια ροή; Μια ματιά στα μέσα μαζικής μεταφοράς και θα τους δεις όλους χαμένους στη ζωή τους.

Οι αλλαγές είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαίες για να προχωρήσουμε παρακάτω και να εξελιχθούμε και μέχρι έναν βαθμό μπορεί να αποτελούν και ζητούμενο. Άμα το σκεφτούμε κι από την άλλη μεριά, έχει τη γοητεία του να μη μας δίνεται πάντα αυτό που νομίζουμε πως μας είναι αναγκαίο και να έχουμε μια άλλη εναλλακτική που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Έχετε παρατηρήσει πως στο άκουσμα μιας δυσάρεστης είδησης, όσο μεγαλώνουμε, αντιδρούμε πιο ψύχραιμα, ώριμα και ρεαλιστικά; Ίσως, γιατί μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε καλύτερα πως πάντα υπάρχουν επιλογές, καλύτερες ή χειρότερες, αλλά πάντα υπάρχουν. Κανείς δε χάνεται κι όλα έρχονται σ’ εμάς τη στιγμή που πρέπει. Μπορεί να ακούγεται λίγο τετριμμένο, αλλά αληθεύει.

Κι άλλο σύντροφο θα βρεις κι άλλη δουλειά θα κάνεις και σπίτι θα νοικιάσεις και μεταπτυχιακό θα βρεις που θα σου ταιριάζει, όσο και να νομίζεις ότι τελείωσε ο κόσμος. Αργά ή γρήγορα όλα θα φτιάξουν ξανά δίνοντας σου μια καινούργια κατεύθυνση κι ας μην την είχες εντάξει στα σχέδιά σου. Το ρητό που λέει «όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο» μας αποκαλύπτει με παραστατικό τρόπο πως για κανέναν άνθρωπο και για καμία επιλογή δε χάνεται ο δρόμος. Ουσιαστικά γίνεται επαναπροσδιορισμός του, σε άλλη κατεύθυνση. Μπορεί η διαδρομή να έχει δυσκολίες, διλήμματα και να κρύβει εκπλήξεις, αλλά όταν γνωρίζουμε πού θέλουμε να πάμε, στο τέλος θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Κι όμως, δε θα χαθούμε.