Θέλουμε και μερικές μέρες αφιερωμένες στην πάρτη μας κι ας είμαστε σε σχέση

Αν τοποθετήσουμε τον άνθρωπο κι απέναντί του τη σχέση του, θα δούμε πόσο ενδιαφέρουσες ιστοριούλες κι ευτράπελα θα απλωθούν μπρος στα μάτια μας. Αν πάλι προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για όρια και προσωπικό χώρο μέσα σε μια σχέση ερωτική, εκεί είναι που πάρα πολλοί μένουμε μετεξεταστέοι. Πώς είναι να αποδέχεσαι πως δεν έρχεσαι πάντα πρώτος χωρίς να μετατρέπεσαι σε παραπονιάρικο πεντάχρονο; Περίπλοκο γι’ αρχή, μα ίσως να έχει και τον χαβαλέ του το εγχείρημα. Και θα σου πω ευθύς αμέσως γιατί.

Η σχέση αν συμφωνήσουμε πως βασίζεται σε ένα ατέρμονο δούναι και λαβείν, θα δούμε πως αυτό δεν ισχύει μόνο στο συναισθηματικό και ρομαντικό της πλαίσιο. Ξεκινώντας μια πορεία συντροφική με έναν άλλον άνθρωπο, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου πως είσαι η πιο πρόσφατη προσθήκη σε μια ζωή στρωμένη, πλαισιωμένη με άλλους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, πριν γνωρίσουμε τον άνθρωπό μας δεν ήμασταν κλεισμένοι σε καβούκια περιμένοντας έναν έρωτα να μας πάρει απ’ το χέρι για να μας δείξει τον κόσμο. Είχαμε ρουτίνα με δουλειά, χόμπι, φίλους κι οικογένεια. Μέρες αφιερωμένες σε μας και την πάρτη μας. Το ευτυχές γεγονός ενός έρωτα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σημαίνει την ανατροπή όλων των παραπάνω, καθώς κάτι τέτοιο θα μας έκανε έρμαια κι όχι συντρόφους. Το θέμα είναι πως αυτό το περνάμε και το καθιερώνουμε όμορφα μέσα στον δεσμό, ισορροπημένα, χωρίς το ταίρι μας να νιώσει πως παραμελείται και κυρίως πως πληγώνεται.

Η ισορροπία έρχεται με κοινή λογική για αρχή. Αν στην σκέψη ή την ανασφάλεια αυτή που μας κατατρέχει στις αρχές μιας σχέσης κυρίως, λειτουργήσουμε ψύχραιμα, θα δούμε πως οι δράκοι στο κεφάλι μας είναι φανταστικοί. Από την πλευρά σου δε σημαίνει πως δεν αγαπάς τον άνθρωπό σου αν χρειάζεσαι χρόνο με τους φίλους σου. Χρόνο ιδιωτικό να πας μια βόλτα, χρόνο για σένα να κάτσεις σε άλλο δωμάτιο, ακόμα κι αν βρίσκεστε στο ίδιο σπίτι. Αν πεις ευγενικά πως θες να βγεις με τα κολλητάρια σου γιατί σου έλειψαν, δε σημαίνει πως αδιαφορείς. Αν όλα αυτά από την πλευρά σου ισχύουν και προσπαθείς να αφιερώνεις χρόνο και στη σχέση σου, έτσι πρέπει να τα εκλαμβάνεις κι από τον απέναντι. Χωρίς καχυποψίες, παράπονα ή μούτρα για το αυτονόητο. Ή αυτό που θα έπρεπε να θεωρούμε αυτονόητο τέλος πάντων. Επικοινωνούμε τι χρειαζόμαστε μέσα στη σχέση κι έξω από αυτήν και λίγο-λίγο ο σύντροφός μας μαθαίνει να σέβεται τις κόκκινες γραμμές μας και μας αγκαλιάζει μαζί με αυτές χωρίς να μας κρίνει.

Το λάθος που κάνουμε συχνά στις σχέσεις μας είναι πως τις εξαιρούμε από τις υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως γιατί υπερισχύει καμιά φορά το αίσθημα του «ανήκειν» και χάνουμε την μπάλα στα απλά. Πού είσαι εσύ, πού είμαι εγώ, και πώς φτιάχνουμε ένα σύστημα μαζί, που το κάνουμε μοναδικά λειτουργικό για το κράμα μας; Νομίζω πως μέσα στη σχέση είναι απαραίτητο να υπάρχουν στιγμές που μας λείπει ο άλλος, που ασχολείται με πράγματα διαφορετικά που δε μας αφορούν και δε μας συμπεριλαμβάνουν πάντα. Για να στο πω πιο απλά, όταν σκέφτομαι σχέσεις με μηδενική ιδιωτικότητα και προσωπική ζωή, μου έρχονται στο μυαλό κάτι κοινά προφίλ ζευγαριών στο Facebook, που με τρόμαζαν ανέκαθεν για τους σωστούς και λάθος λόγους. Δεν το λες κι ελκυστικό ρε παιδί μου να γίνετε από σύντροφοι αυτοκόλλητοι, χαλάει η μαγεία, γίνεται χλιαρή η κατάσταση.

Θα ήταν ψέμα να έλεγε κανείς πως δεν έχει μουτρώσει κρυφά ή φανερά που το ταίρι του έχει βάλει μπροστά άλλες ανάγκες ή προτεραιότητες κατά καιρούς. Όλοι νιώθουν πιο παιδιά από ποτέ άπαξ και δαγκωθούν κι ερωτευτούν, είναι γνώριμη αυτή η μάστιγα. Αυτό δε σημαίνει πως μπορείς να γίνεις δυνάστης ή βραχνάς στη ζωή αυτού που λες πως αγαπάς. Παρεμβατικός κι αγαπησιάρης δεν πάνε μαζί, πώς να το κάνουμε τώρα; Είναι δύσκολο εγχείρημα, να βάλεις χαλινάρι σε άνθρωπο που αγαπάς, πόσω μάλλον στον εαυτό σου. Μα το σίγουρο είναι πως μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται σωτήριο για τους δυο, για την εξέλιξη της σχέσης και για την όρεξη με την οποία την ζείτε παρέα.

Δε θα σε ζαλίσω άλλο, παρά μόνο θα παροτρύνω να αφήνεις χώρο, για να σου αφήνει κι ο άλλος. Κανείς δεν έμεινε μαζί μας με λουρί, κι αν το έκανε ήταν για λίγο. Οι σχέσεις είναι υπέροχες όταν είναι από κοινού συμφωνημένο πως είστε ελεύθεροι να αγαπιέστε και να υπάρχετε αυτόφωτα. Αν στηρίξετε τη δική σας σε μια τέτοια βάση, όποια κι αν είναι η κατάληξη, δε θα φτάσετε σε σημείο να χάσετε τον εαυτό σας μέσα σε μια αγάπη εξουσιαστική, αλλά θα γίνεστε καλύτεροι μέρα με τη μέρα. Δεν αξίζει τον κόπο λοιπόν να δούμε τη μεγάλη εικόνα; Να μάθουμε να ζούμε μαζί με αυτούς αγαπάμε, όχι γι’ αυτούς.