Να τα νιώθεις όλα πολύ, ή να μη σε αγγίζει τίποτα;

Θα έλεγε κανείς πως σήμερα, πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Σε αυτόν τον κόσμο, που μέρα με τη μέρα γίνεται πιο απάνθρωπος, δύσκολος, δυσνόητος, που κάθε μέρα σου παρουσιάζει και μια δυσάρεστη είδηση.

Από τη μια, είναι αυτοί οι πιο βαθιά συναισθηματικοί άνθρωποι, που θα τους δεις να βουρκώνουν, ακόμα και να κλαίνε μπροστά σε όλους, επειδή είδαν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να περπατάει χέρι-χέρι. Οι ευαίσθητοι κι αθεράπευτα ρομαντικοί, λοιπόν, συνήθως ανήκουν σε αυτή την άτυπη κατηγορία. Όλοι εκείνοι που η συγκίνηση είναι η δεύτερη φύση τους. Που η αγένεια τους τσακίζει και που στα αγαπημένα τους στο Netflix, υπάρχουν κλασικές ασπρόμαυρες ταινίες. Εκείνοι που κοιτούν στα μάτια τους ανθρώπους και νοιάζονται ουσιαστικά για το αν είναι καλά. Που λατρεύουν την υπέροχη ομορφιά και αθωότητα των μικρών παιδιών. Που 9/10 είναι γονείς ενός αδέσποτου και που μπορεί να πέσουν σε μελαγχολία αν τους μιλήσουν άσχημα στον δρόμο ή τη δουλειά.

Έρευνες που έχουν διεξαχθεί κατά καιρούς, επιβεβαιώνουν τη μοναδικότητα των συναισθηματικών ανθρώπων, αφού μόνο ένα ποσοστό της τάξεως του 2% ανήκει σε αυτή την κατηγορία, των υψηλά ενσυναισθητικών, δηλαδή. Μπορούμε να αναφέρουμε ότι στα βασικά χαρακτηριστικά τους, συμπεριλαμβάνονται η ιδιαίτερη έφεση στη μάθηση, η αγάπη για τη φύση, το υψηλό αίσθημα ευθύνης και η αυξημένη ευαισθησία, που ουσιαστικά μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον κόσμο.

Είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό το πώς αντιμετωπίζεται η ευαισθησία στην εποχή μας, πόσω μάλλον η υψηλής μορφής ενσυναίσθηση, που καθοδηγείται από την ευαισθησία. Πολλοί είναι αυτοί που κρίνουν τους υψηλά ενσυναισθητικούς ως αδύναμους λόγω του ότι εκείνοι δύσκολα θα να έρθουν σε αντιπαράθεση ή θα φανούν να παραδίνονται στα συναισθήματά τους, πράγμα που ο κυνισμός της εποχής δεν επιτρέπει. Θεωρούνται συχνά «το εύκολο θύμα» και το άτομο που θα «τ’ ακούσει», ακόμα και για λάθη άλλων. Συνήθως, είναι τα άτομα που δε θα μιλήσουν άσχημα, δε θα συνεχίσουν τη φασαρία, ούτε θα προσπαθήσουν να επιβάλουν το εγώ τους στους άλλους. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αυτή η λύση. Το μοναδικό τους χάρισμα, έγκειται στο να μπορούν να φιλτράρουν τα γεγονότα, να εντοπίζουν το πρόβλημα, να διαβάζουν τους άλλους και να μπορούν να τους διαχειριστούν με έξυπνο τρόπο. Αυτή είναι και η πραγματική δύναμή τους.

Το αντίπαλο δέος, θα έλεγε κανείς, εκείνων που μοιάζει λες και δεν τους αγγίζει τίποτα. Που φαίνονται απαθείς κι αδιάφοροι απέναντι στα γεγονότα, λες κι έχουν έναν μανδύα, ή ακόμα και μια ασπίδα μπροστά τους, που τους αποτρέπει από το να εμπλακούν. Είναι συχνά αυτοί που θα σου πουν «άσε το δράμα, πρακτικά να το δούμε το ζήτημα», ενώ σε μια κρίση θα μένουν σταθερά ατάραχοι, είτε γιατί δεν τους αγγίζει, είτε γιατί έχουν δει τόσα, που πλέον έχουν επιλέξει να μην επιβαρύνουν τους εαυτούς τους με έντονα συναισθήματα.

Σε αυτές τις προσωπικότητες, βλέπουμε χαρακτηριστικά όπως υψηλή αυτοπεποίθηση, ιδιαίτερα έντονη συζήτηση με το «εγώ» τους, αντιμετώπιση των δυσκολιών και γενικότερα της ζωής με ρεαλισμό και ηγετικές τάσεις. Οι συγκεκριμένοι και εξίσου ιδιαίτεροι, μοναδικοί και συχνά αξιοθαύμαστοι χαρακτήρες, έχουν κάνει πολλή δουλειά με τον εσωτερικό τους κόσμο για να μπορέσουν να φτάσουν στο σημείο να μην επιτρέπουν πολλά να τους αγγίζουν. Δε λυπούνται εύκολα, δε θα κλάψουν και κυρίως δε θα επιτρέψουν εύκολα στους άλλους να τους κρίνουν.

Οι πιο άκαμπτοι συναισθηματικά χαρακτήρες, φυσικά, δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι και συνάμα ευαίσθητοι. Η δική τους ευαισθησία, όμως, πηγάζει από τη μεγάλη ψυχική τους ανθεκτικότητα. Πέρασαν ίσως δύσβατα μονοπάτια που τους άλλαξαν, -πιθανώς να ανήκαν κάποτε και στην πρώτη κατηγορία- κι επέλεξαν έναν δρόμο πιο αυστηρό, πιο αποστασιοποιημένο. Οι καταστάσεις τους έκαναν να δουν τη ζωή περισσότερο σαν πίστα κι αναζήτησαν κι αναζητούν την ευτυχία, τη χαρά και την ξεγνοιασιά, εκεί που ξέρουν στα σίγουρα πως δε θα τη χάσουν.  Δεν έχουν ιδιαίτερες προσδοκίες κι έτσι, δεν αφήνουν περιθώρια για μεγάλες απογοητεύσεις.

Το σίγουρο είναι ότι όλοι θέλουμε να συνδεθούμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όπως όλοι έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, τις στιγμές που νιώθουμε πως είμαστε δυνατοί σαν το ατσάλι, και τις άλλες που δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αν κάτι αισθανόμαστε πως μας πληγώνει ή μας περιορίζει, είναι στο χέρι μας να γίνουμε εκείνοι που θα μάς κάνουν να νιώθουμε ανετότερα με το δέρμα μας.