Κάθε συναίσθημα που δε βιώνεις είναι η δική σου καταδίκη κι ας το αρνείσαι

«Πως ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες

οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.

Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του

κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες…», Κική Δημουλά

Αν ήταν ένα λογοτεχνικό κείμενο ο τίτλος θα ήταν «η ωδή στους άνιωθους». Μιλάμε πλέον για την καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής. Αλλά τι σημαίνει ακριβώς να είσαι ένας «άνιωθος» άνθρωπος;

Αρχικά, πόσο καλά τα πας με εκείνο το φτερωτό πλάσμα που πετάει ανεξέλεγκτα τα βέλη χωρίς να εξετάσει τι, πώς, πότε, γιατί; Πόσο καλά τα έχεις με εκείνη την πλευρά της ψυχής σου που σου λαξεύει την ηθική και τις αξίες σου, ή όπως την ονομάζουν οι πολλοί, «τη συνείδησή σου»; Ξέρω, δε λυγάς ούτε στην πιο ευαίσθητη μορφή της ζωής, αλλά πώς τα πας μπρος στον θάνaτο;

Με πόσο ψηλά τείχη έχεις φρουρήσει το υπερεγώ σου; Ετοιμοπόλεμες οι πολεμίστρες σου, οπλισμένες σε όποιον πάει να σου μιλήσει για συναίσθημα. Κι αυτό το ξέρω! Δε φοβάσαι να εκδηλωθείς, δε φοβάσαι μην πληγωθείς διότι αυτά προϋποθέτουν μια βασική ένδειξη ενσυναίσθησης κι ανθρωπιάς. Όχι, ξέρω, δε φοβάσαι γιατί δε θα σου αποδώσουμε ποτέ κανένα συναίσθημα. Δε σε αγγίζουν εσένα αυτά, γιατί το πλέγμα της απομυθοποίησής σου είναι πολύ σκληρό για να διαπεραστεί από κάποιον ή κάτι.

Ακούγεται κλισέ αλλά είναι η πραγματικότητα, πως αυτό που λέμε ζωή, επιστρέφει συμπεριφορές. Άλλο που εμείς τιμωρούμε έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μας. Κι εσύ αυτό κάνεις, κι ας το αρνείσαι. Τιμωρείς τον εαυτό σου σκληρά. Γιατί; Μόνο εσύ το ξέρεις! Κάθε συναίσθημα που δε βιώνεις, κάθε πράξη που δε λαμβάνεις, κάθε βοήθεια που δεν προσφέρεις, είναι η δική σου καταδίκη, που έχεις ονομάσει «βολική, ήρεμη ζωή, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς εκρήξεις», για να δικαιολογήσεις όσα δε δικαιολογούνται και να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου. Ποιο είναι το νόημα λοιπόν και πώς μπορούμε να σε εισάγουμε σε έναν «αλλιώτικο» κόσμο, στον οποίο η ψυχή και το σώμα των ανθρώπων δίνονται σε αυτόν ολοκληρωτικά;

Έχεις ήδη επιλέξει τον δικό σου δύσβατο δρόμο, που δεν έχει επιστροφή, κι έχεις ήδη εκθέσει τα συναισθήματα που κάποτε ένιωσες στο μουσείο της ψυχής σου. Δεν είσαι επιφανειακός, όχι, ούτε φοβάσαι το βάθος, άνιωθος είσαι. Είσαι η ευθεία γραμμή σε ένα καρδιογράφημα, μιας ζωής που χάνεται, της δικής σου. Ξέρεις είναι εύκολο να οδηγείς στις ευθείες, αλλά βαριέσαι και θες να στρίψεις. Κρίμα δεν είναι που έχεις αφαιρέσει από τον εαυτό σου κάθε τέτοια επιλογή;

Είναι στενάχωρο να είσαι άχρωμος, άγευστος κι άοσμος, ζωντανός-νεκρός μέσα στον κόσμο. Δεν ξέρω αν λυπάμαι περισσότερο για ‘σένα ή αν χαίρομαι περισσότερο για εμένα που παρά το γεγονός ότι τρώω τα μούτρα μου συνεχώς, έχω τη δύναμη και το σθένος να μαζεύω τα κομμάτια μου, να μηδενίζω και να αρχίζω από την αρχή, έχω τη δύναμη να συνεχίσω να δίνω , ό,τι κι αν πάρω ή δεν πάρω. Αυτό το δόσιμο, το απλόχερο, το άνευ όρων, αυτό με γεμίζει.

Ανάμεσα στην αιώρηση του να νιώθεις ή μη, θα τασσόμαστε πάντα υπέρ του συναισθήματος, κι ας είναι ακραίο ανά καιρούς. Σημασία έχει να είναι ειλικρινές κι αυθόρμητο, ό,τι συναίσθημα κι αν είναι!