Να ζήσουμε μια Πέμπτη σαν να 'ναι Κυριακή

Μια φορά στο τόσο, να ξυπνάς νωρίς και να δημιουργείς την ημέρα σου διαφορετικά από όλες τις υπόλοιπες. Μια φορά στο τόσο, να ζεις λες κι είναι Κυριακή, μια συνηθισμένη Πέμπτη. Να κάνεις κοπάνα απ’ τη δουλειά, να βγεις με τους δικούς σου όρους απ’ τα σκεπάσματα, να πατήσεις για λίγο μια παύση στον κόσμο που κινείται.

Κάθε τόσο, όσο μπορείς κι όσο αντέχεις, να φεύγεις μακριά απ’ τη ρουτίνα σου και να στρέφεσαι προς ότι πραγματικά σε θεραπεύει. Να ξαφνιάζεις το σώμα σου και το μυαλό σου με βόλτες και διαδρομές απρόσμενες, που θα σε βγάζουν εκτός προγράμματος. Να κάνεις μικρές νοητές αποστάσεις μέσα σου, για να φτάνεις σε μεγάλες ανακαλύψεις γύρω σου.

Να, αύριο ας πούμε, βάλ’ το στόχο. Ξεκίνα τη μέρα σου πριν ανατείλει ο ήλιος καλά-καλά, όταν τα χρώματα θα είναι ακόμα γύρω σου θαμπά. Βάλε ζεστό καφέ στην κούπα σου, τυλίξου με μια ζακέτα, μπες στο αυτοκίνητο και βάλε μπροστά, όσο η πόλη ακόμη θα κοιμάται. Για πού; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να χαρείς τη διαδρομή, να βάλεις στο ραδιόφωνο τραγούδια αγαπημένα και να σιγοτραγουδάς χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά σου στα φανάρια.

Κι αν το λέει κι η ψυχούλα σου, άνοιξε το παράθυρο, να σε χτυπήσει το φρέσκο αεράκι· μη σε νοιάζει που τα μαλλιά σου θα ανεμίζουν ατημέλητα, έτσι ήταν πάντοτε ομορφότερα. Κι αν σ’ αυτό το ταξίδι έχεις την τύχη να είσαι ο συνοδηγός, κάνε νοερούς κυματισμούς με το χέρι σου κόντρα στον άνεμο κι απόλαυσε αυτή τη μικρή μα τόσο σπουδαία αίσθηση πως νικάς για λίγο με το άκρο σου τη βαρύτητα.

Ξέρεις, το μόνο που θέλω να σου θυμίσω, είναι πως δικαιούσαι να σταματάς κάπου-κάπου. Να παγώνεις τον χρόνο για να αποθηκεύεις εικόνες. Να βλέπεις βουνά να μικραίνουν όσο τα πλησιάζεις και δέντρα να θεριεύουν όσο κοντά τους φτάνεις. Σύννεφα που κουρσεύουν τον ορίζοντα και σχηματισμούς πουλιών σαν έργο τέχνης, που σου δείχνουν τον προορισμό. Να περπατήσεις σε κρυφά μονοπάτια, μέσα από δέντρα με κλαδιά πλεγμένα, ή και παλιές γειτονιές με χαμηλά σπιτάκια, παλιά καφενεία, πλακόστρωτα δρομάκια.

Κι ύστερα να βρεις ένα ξέφωτο ή μια κεντρική πλατεία, να περπατήσεις σε πλατύσκαλα μεγάλα, για να ανταμώσεις ένα άλλο κέντρο, που θα σε βοηθήσει να βρεις το δικό σου. Να κοιτάξεις γύρω σου, να αιχμαλωτίσεις την τέλεια αρχιτεκτονική της φύσης, που έκλεψαν οι άνθρωποι για να δημιουργήσουν κύκλους κύκλων, που κάποτε ξεκίνησαν από ένα τέτοιο ξέφωτο.

Καθώς σουρουπώνει σε φόντο κόκκινο κι η εκδρομή σου τελειώνει, πριν πάρεις τον δρόμο για την επιστροφή κι αφήσεις πίσω σου αυτό το μεγαλείο, στάσου και δες. Μην κοιτάξεις απλώς, να δεις πρέπει. Κι όταν δεις, θα ξέρεις γιατί είναι τόσο σημαντικό να το σκας καμιά φορά απ’ τα συνηθισμένα σου. Εντάξει, δεν είναι κακή η καθημερινότητα πάντα, μα για φαντάσου όλη σου ή ζωή να μοιάζει με εκδρομή. Ν’ αναζητάς συνέχεια γαλάζιους ουρανούς και πολύχρωμα τοπία, να φεύγεις από το γκρίζο και να σε περιμένουν χρώματα μιας ώρας που θυσιάζεις. Ήλιοι φωτεινοί και χρυσαφένιοι, ν’ αντανακλούν πάνω σε πράσινες θάλασσες. Κι εσύ έρμαιο της απέραντης ομορφιάς, να ξεχειλώνεις το μέσα σου από ζωή και φως.

Φαντάσου σου, όλη σου η ζωή, να μοιάζει με κυριακάτικη εκδρομή. Άλλωστε, ποιος τις χρειάζεται τις άλλες μέρες;