Θέλουμε να λέμε πως με τα χρόνια εξελισσόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι. Καλύτεροι επιστήμονες, καλύτεροι εργαζόμενοι, καλύτεροι γονείς, καλύτεροι άνθρωποι. Όμως, ακούμε καθημερινά για τόσα ακραία γεγονότα κι η αλήθεια είναι πως μερικοί από εμάς αρνούμαστε να πιστέψουμε πως τελικά υπάρχει πρόοδος κι ανθρωπιά στον κόσμο που ζούμε.
Έτσι ακριβώς νιώσαμε όταν ακούσαμε την είδηση, για τον άνθρωπο ο οποίος ήταν άστεγος και βρισκόταν χωρίς τις αισθήσεις του ξαπλωμένος στον δρόμο, αβοήθητος για ώρες, ενώ τόσοι και τόσοι περαστικοί περνούσαν από δίπλα του. Το συμβάν αυτό έλαβε χώρα στην περιοχή του Κεραμεικού, ένα πολυσύχναστο μέρος, με αρκετή κίνηση, τόσο τις πρωινές, όσο και τις βραδινές ώρες.
Τον άνθρωπο εντόπισε η ομάδα Steps, η οποία δραστηριοποιείται γύρω από την παροχή βοήθειας κι υποστήριξης στους άστεγους συμπολίτες μας στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, κάποια μέλη της φιλανθρωπικής αυτής οργάνωσης είπαν τα εξής: «Εντοπίσαμε έναν νέο άνθρωπο, χρήστη, άστεγο χωρίς τις αισθήσεις του αλλά με σφυγμό, ζωντανό. Όση ώρα μείναμε κοντά του μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο είδαμε να βγαίνουν κάποια κεφάλια από τα γύρω παράθυρα. Κάπως έτσι μάθαμε ότι ήταν εκεί από τις έξι ώρα το απόγευμα και ήταν εννέα το βράδυ. […] Μας τρομάζει ότι δε βρέθηκε ένας άνθρωπος είτε από την γειτονιά είτε περαστικός να καλέσει το ΕΚΑΒ, μας τρομάζει που έμεινε ζωντανός, γιατί έτυχε να είμαστε εμείς που περάσαμε από εκεί»
Μάλιστα, πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή μια τρανς άστεγη γυναίκα, την οποία είχε βοηθήσει στο παρελθόν η ομάδα Steps, η οποία αναφέρθηκε σε αυτήν αλλά και στο παραπάνω συμβάν σε ανάρτηση που έκανε από τον official λογαριασμό της στο facebook.
Η αστεγιά είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, που τα τελευταία χρόνια όμως βλέπουμε να μεγενθύνεται και κανείς να μην κάνει κάτι ουσιαστικό γι’ αυτό. Όπως και σε άλλες χώρες, έτσι και στη δική μας, η πολιτεία βασίζεται στις ιδιωτικές ενέργειες των πολιτών που νοιάζονται για το συνάνθρωπο. Όμως η οργάνωση steps κι οποιαδήποτε άλλη φιλανθρωπική οργάνωση, δεν μπορεί να είναι εκεί για όλους, όσο κι αν προσπαθεί. Οι κρατικοί μηχανισμοί απώντες. Κι εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Συμβάλλουμε στη μαζική αδιαφορία, αγνοώντας με μαεστρία ένα ακούνητο κουφάρι που έτυχε να βρίσκεται στο δρόμο μας; Αν ήταν το παιδί μας, ο αδερφός μας ή η φίλη μας; Δε θα θέλαμε να βρεθεί ένας άνθρωπος να βοηθήσει; Αν ήμασταν εμείς; Βλέπετε, εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα πως τίποτα σε αυτήν τη ζωή δεν είναι δεδομένο.
Δεν πλησιάζουμε επειδή φοβόμαστε; Κι αν ναι, τι είναι αυτό ακριβώς που μας τρομάζει; Αν είναι μήπως μας επιτεθούν, μήπως μας ληστέψουν ή μας κάνουν κακό γενικότερα, τότε ως έναν βαθμό αυτό είναι κατανοητό. Αλλά αν φοβόμαστε να λερωθούμε και να νοιαστούμε, αν θεωρούμε πως η ζωή του ανθρώπου αυτού είναι κατώτερης σημασίας από τη δική μας επειδή είναι άστεγος, χρήστης, τρανς, λεσβia, γκέι ή βρώμικος, τότε δεν έχουμε δικαιολογία. Βασικά, δεν έχουμε σοβαρή δικαιολογία έτσι κι αλλιώς για να καλύψουμε μια τέτοια συμπεριφορά. Γιατί πόσο δύσκολο είναι, αντί να σκρολάρεις στο τικ τοκ όσο περπατάς, να κλείσεις την εφαρμογή και να καλέσεις το 166;
