Τι αλλάζει μέσα σου μετά από ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας;

Σημαντικές είναι οι επιπτώσεις των ασθενειών στην ψυχολογία όσων νοσούν, καθώς πολλές φορές δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν τη ζωή τους με τους ίδιους ρυθμούς και τις συνήθειες που είχαν πριν νοσήσουν. Είναι, επίσης, αρκετές οι φορές εκείνες που κάποια νόσος οδηγεί σε μεγάλα επίπεδα άγχους και θλίψης, κάτι το οποίο φέρει συνέπειες στην ικανότητα του ασθενή να παραμείνει ενεργός, τόσο στον προσωπικό, όσο και στον επαγγελματικό τομέα. Μετά από μία ασθένεια, ακολουθούν αρκετά στάδια μέχρι να καταφέρεις να φτάσεις στο σημείο να έχεις τις ίδιες συνήθειες και τους ρυθμούς που είχες πριν. Ή να φτάσεις στο σημείο να αναθεωρήσεις τα πάντα.

Μετά από μια σκληρή περιπέτεια υγείας, δε βρίσκεις πάντα ανθρώπους χαμογελαστούς, μαχητές, άτρωτους. Συχνά, οι επιζήσαντες μιας ασθένειας υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχουν φοβίες για το μέλλον, δεν ευχαριστιούνται πλέον τις καθημερινές τους δραστηριότητες και τελικά κλείνονται στον εαυτό τους κι απομονώνονται από το περιβάλλον τους. Όλο αυτό, δηλαδή, εκτός από μια δυσάρεστη εμπειρία κατά τη διάρκεια της νόσου, είναι και μα συνθήκη που αρχικά επηρεάζει την ποιότητα ζωής τους, καθώς τους εγκλωβίζει σε έναν φαύλο κύκλο συναισθημάτων ηττοπάθειας.

Το «να εκτιμάς ό,τι έχεις στη ζωή σου γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο», είναι μια αλήθεια που θα έρθει στη ζωή τους αργότερα, μετά τον φόβο και σίγουρα μετά τον θυμό. Γιατί θα υπάρξει και θυμός και κούραση και ζήλια κι αγανάκτηση για τον χρόνο που χρειάστηκε να αφιερώσουν στο να παλέψουν, αλλά και για όσα (ή όσους) άφησαν πίσω για να το καταφέρουν. Στην πραγματικότητα η φράση αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό μπορείς να μάθεις για τη ζωή, όμως η κατανόησή της δεν μπορεί να συμβεί όταν μέσα σου είσαι σε πάλη. Έτσι κι εκείνοι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα life changing γεγονός στην υγεία τους, χρειάζονται χρόνο για να περάσουν στο επόμενο στάδιο.

Κι ο χρόνος, είναι κάτι που διαρκώς μας λείπει. Αυτό είναι που τελικά αναθεωρούμε μετά από μια τέτοια περιπέτεια. Την αξία του στη ζωή μας. Τη συνειδητοποίηση πως πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις, σε μια καθημερινότητα μέσα στο άγχος και έτσι, η προσοχή μας στρέφεται συνεχώς σε ό,τι δεν έχουμε. Σε στόχους που θέλουμε να φτάσουμε και να πετύχουμε και σε πράγματα που επιθυμούμε να κατακτήσουμε, χαμένοι σε ένα κυνήγι αξιών, αντικειμένων κι ανθρώπων, αδιαφορώντας για όσα απολαμβάνουμε καθημερινά και δε θεωρούμε σπουδαία. Μια στιγμή μόνο φτάνει, για να το ανατρέψει αυτό, επειδή η ζωή μπορεί οποτεδήποτε να σου πάρει το χαλάκι που στα πόδια σου μοιάζει σταθερό κι αμετακίνητο. Με μία της ανατροπή, μπορεί να σε κάνει να γυρίσεις ξανά πίσω και να δεις αυτά που είχες για σίγουρα. Να σε πάει σε ό,τι πραγματικά είναι σημαντικό.

Δεδομένη υγεία μας, δεδομένη η ελευθερία μας, δεδομένη η ύπαρξη των αγαπημένων προσώπων δίπλα μας, δεδομένο ότι δεν πρέπει να παλεύουμε για τη ζωή μας ή τη ζωή των δικών μας ανθρώπων. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι να έρθει ένας άδικος πόλεμος, μέχρι να σκάσει μία βόμβα δίπλα μας, μέχρι οι απώλειες από μία μεγάλη φυσική καταστροφή να μας ραγίσουν την καρδιά, μέχρι η είδηση μιας σοβαρής ασθένειας να μας κόψει την ανάσα και να έρθει η νύχτα που θα βρεθούμε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου νοσώντας ή δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάμε, επικαλούμενοι ανώτερες δυνάμεις.

Δε χρειάζεται να περιμένουμε ένα σαββατοκύριακο για να ζήσουμε και να μετράμε τις υπόλοιπες μέρες σαν αιχμάλωτοι σε ένα κελί. Δε χρειάζεται να περιμένουμε την κατάλληλη ευκαιρία, για να πούμε σε κάποιον πώς αισθανόμαστε γι’ αυτόν, λες και μπορεί κάποιος να μας εγγυηθεί πως θα έρθει αυτή η κατάλληλη στιγμή. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν από κανέναν, οι ευκαιρίες κι εκείνες οι σωστές στιγμές δημιουργούνται από τα δικά μας χέρια. Έτσι λοιπόν, μέσα από τη διαδικασία μιας σοβαρής ασθένειας κι αφού περάσεις όλα τα στάδια της εσωτερικής πάλης, συνειδητοποιείς, πως δε χρειάζεται να περιμένεις για να ζήσεις μια ζωή όπως την επιθυμείς. Δεν περιμένεις, τη χρυσή στιγμή για να πεις σ’ αγαπώ και να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τα λες όλα τώρα! Εκτιμάς ό,τι έχεις στα χέρια σου σήμερα και το βλέπεις με αφοσιωμένη και όχι αδιάφορη πλέον ματιά, αξιοποιώντας το όσο περισσότερο μπορείς.

Και να θυμάσαι, πως όταν ο οργανισμός σου για τους δικούς του λόγους σε αντιμετωπίζει ως εχθρό και σού επιτίθεται, να ξέρεις ότι προσπαθεί να σε φέρει στα νερά του, και σου δείχνει με κάθε τρόπο πως δεν επιθυμεί να τον προκαλείς, αλλά θέλει να φιλιώσεις μαζί του. Ίσως και να μην είναι εχθρός, τελικά, αλλά να ήρθε για να σε προστατέψει από τις υπερβολές που πίστευες ότι μπορείς να κάνεις, ξεπερνώντας διαρκώς τα όριά σου. Γι’ αυτό, μην τον αποπαίρνεις. Πάρ’ τον από το χέρι και προχωρήστε, για να μη θελήσει ο ίδιος να κόψει κάθε επαφή.