Στο Ρέθυμνο, έτσι απλά, ένας καθηγητής έπαθε ηλεκτροπληξία μπροστά στους μαθητές του

Κάθε σχολική χρονιά αρχίζει με τη δήλωση του υπουργείου πως τα σχολεία είναι καθόλα έτοιμα να ξεκινήσουν τη λειτουργία τους. Μια δήλωση που δυστυχώς ποτέ δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Πώς είναι έτοιμο ένα σχολείο να υποδεχτεί μαθητές, όταν υπάρχουν ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, βιβλία ή ακόμη χειρότερα οι υποδομές του δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες ή θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και την υγεία εκπαιδευτικών και εκπαιδευόμενων;

Καθηγητής στο πειραματικό Γυμνάσιο Ρεθύμνου, στην Κρήτη, υπέστη ηλεκτροπληξία και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Πήγε να βάλει στην πρίζα έναν υπολογιστή, τον χτύπησε το ρεύμα, τον τίναξε 3 μέτρα πίσω και έπεσε πάνω σε ένα θρανίο. Στην Ελλάδα του 2024. Μπροστά σε μαθητές που φυσικά σοκαρίστηκαν. Κι ίσως να μπορούσαμε να πούμε πως αυτό είναι μεν ένα ατύχημα που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα που κάνει κακή χρήση μιας πρίζας. Ναι, θα μπορούσε. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν καθηγητή που έκανε απλώς το μάθημά του μέσα σε μια τάξη. Σε ένα σχολείο που προφανώς έχει κακοσυντηρημένες καλωδιώσεις, όπως τόσα και τόσα στην Ελλάδα.

Ακούω την είδηση και σκέφτομαι πόσο εύκολα αυτό το ατύχημα θα μπορούσε να το πάθει μαθητής ή μαθήτρια. Την αναλύω ακόμη περισσότερο και αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι το πρώτο περιστατικό, ούτε και το τελευταίο, δυστυχώς, που θα συμβεί, αν σκεφτούμε τους δασκάλους στο Ηράκλειο που φέρνουν σόμπες από το σπίτι τους γιατί δεν μπορούν να γράψουν τα παιδιά από το κρύο, για οροφές σχολείων που έπεσαν στα κεφάλια μαθητών στα Πετράλωνα, ή τον λέβητα που εξερράγη σε σχολείο των Σερρών σκοτwνοντας έναν μαθητή. Αλλά κατά τα άλλα, είμαστε έτοιμοι για τη νέα σχολική χρονιά.

Όχι, δεν είστε. Ποτέ δεν ήσασταν. Όσες ενάρξεις σχολικής χρονιάς θυμάμαι, από παιδί ως κι ενήλικας, πάντα θα υπήρχε κάποια έλλειψη. Και καλά η έλλειψη αυτή να αφορά σε εκπαιδευτικό ή κάποια βιβλία, που κι αυτό σημαίνει πως δεν είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις, αλλά όταν μιλάμε για υλικοτεχνική δομή κι εγκαταστάσεις που δεν έχουν συντηρηθεί σωστά, τότε σίγουρα δεν είσαι έτοιμος κι είσαι κι επικίνδυνος. Δεν μπορούμε να θεωρούμε πως είναι οκ να έχουμε δημόσια σχολεία που δεν ανταποκρίνονται ούτε σε βασικά κριτήρια, όταν οι εκπαιδευτικοί και οι εκπαιδευόμενοι, πηγαίνουν στα σχολεία τους με τον φόβο πως κάτι μπορεί να τους συμβεί κι όταν μια τέτοια είδηση σαν έναν καθηγητή που παθαίνει ηλεκτροπληξία, περνάει στα ψιλά.

«Είμαστε εξοργισμένοι με τις κλειστές πόρτες που βρίσκουμε από τη δημοτική αρχή όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τα προβλήματα των σχολείων μας. Όταν, δικαίως όπως δυστυχώς αποδεικνύεται, ανησυχούμε για τους ελλιπείς ελέγχους ασφαλείας, από την αντισεισμική προστασία μέχρι τις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις.» αναφέρει μεταξύ άλλων η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου και καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 18/01 εκπαιδευτικούς και γονείς, πριν την έναρξη του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου που είναι προγραμματισμένο να γίνει στις 12 το μεσημέρι.

Δεν ήταν ένα συμβάν για το οποίο ευθυνόταν ένα ελαττωματικό πολύπριζο, όπως πολύ βολικά άφησε να εννοηθεί η Δημοτική Αρχή, αλλά ένα συμβάν που έγκειται στην παντελή αδιαφορία του Υπουργείου στη δημόσια παιδεία. Ένα δείγμα για το πώς δαπανώνται τα κονδύλια για τα δημόσια σχολεία, τα οποία έχουν εν μέρει αφεθεί στην τύχη τους, καθώς μετατρέπεται η εκπαίδευση σε υπόθεση για λίγους.

Η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί φορείς δεν είναι χωράφι, πάμε να σπείρουμε κι ό,τι βγει. Η εκπαίδευση είναι ένας από τους θεμέλιους θεσμούς μιας κοινωνίας και πρέπει να συντηρείται σε όλους τους τομείς της. Από το να ξεκινάει μια σχολική χρονιά χωρίς ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού, για να προσφέρει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στους μαθητές, μέχρι τη σωστή συντήρηση των υποδομών, για να είναι κατάλληλες και ασφαλείς να δεχτούν μαθητές.

Ακούς πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και λες μα γιατί; Τι ανάγκη έχουν μήνας μπει, μήνας βγει παίρνουν τον μισθό τους, κάθονται καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα. Τι ζητάνε; Ζητάνε μια σωστή παιδεία για τις μελλοντικές γενιές, πιο ασφαλή σχολεία. Ζητούν να μην εκμηδενίζεται το επάγγελμά τους. Ζητούν να μπορούν να μπαίνουν στον χώρο εργασίας τους χωρίς να φοβούνται ότι θα τους πέσει το ταβάνι στο κεφάλι, ή θα τους χτυπήσει το ρεύμα. Ζητούν να είναι ασφαλείς αυτοί κι οι μαθητές τους. Το απολύτως αυτονόητο, δηλαδή.