Κάπου ξέμεινα στην άκρη του δρόμου.
Το παλιό σου σπίτι ακόμα φωτεινό
Καλοκαίρι.
Ακόμα Καλοκαίρι.
Σαν τόσα καλοκαίρια που επέλεγα να σε θέλω.
Κι άλλοι τόσοι χειμώνες που επέλεγα να μη ζω.
Ακόμα και τις εποχές επέλεγα για σένα.
Έξω Γενάρης κι εγώ έβλεπα Αύγουστο.
Περπατώ λίγο πιο κοντά.
Το σπίτι σου καλεί τα βήματά μου.
Σαν ζωντανός παλμός,
τον ακούω μέσα μου.
Κοντοστέκομαι.
Πάλι προσπαθεί το μυαλό την παραίσθηση να κάνει αλήθεια.
Πως εσύ για μια φορά μονάχα με επέλεξες.
Πως ποτέ χειμώνας δεν άφησες να μπει στο σπίτι.