Έχεις περάσει πολλά, όλα όσα είναι χαραγμένα στην ψυχή σου και στα μάτια σου, μόνο εσύ τα ξέρεις. Δε θέλεις να τα πεις ούτε και χρειάζεται. Αρκεί που κάποιες στιγμές αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει όλον τον πόνο των πληγών σου. Καμιά φορά νιώθεις πως τις αγγίζεις κιόλας, έτσι κάπως νοητά. Και παρά τον πόνο, συνέχισες να προσπαθείς να βγάλεις τη μέρα μέχρι που τελικά συνήθισες.
Ήρθε όμως η στιγμή που προσπάθησες να νιώσεις ξανά την ελευθερία σου και να αφήσεις τις πληγές του παρελθόντος πίσω, ώστε να μη σε επηρεάσουν στο νέο ξεκίνημα. Ίσως βοήθησαν τα άτομα στα οποία αποφάσισες να ανοιχτείς ίσως κι όχι, σημασία έχει η προσπάθεια που έκανες που σε οδήγησε σε μια πολύ πιο δυνατή εκδοχή του εαυτού σου.
Υπάρχουν όμως φορές που ξαναπέφτεις. Μια ατάκα, μια κίνηση είναι αρκετά για να σου θυμίσουν καταστάσεις και γεγονότα που πίστευες πως είχες ξεχάσει. Και να σου πάλι να αγγίζεις τις πληγές σου, που τώρα πια δεν είναι ακριβώς πληγές, αλλά σημάδια, που όμως είναι ακόμη εκεί.
Δεν είναι απαραίτητο να μοιράζεσαι με κάθε άνθρωπο, τα κομμάτια του εαυτού σου, όμως υπάρχουν και φορές που είναι αναγκαίο. Όχι για να σε λυπηθούν ή να σε συμπονέσουν, αλλά για να λυτρωθείς και να τα αποδεχτείς κι εσύ. Όλοι, λίγο πολύ, έχουν βιώσει καταστάσεις δύσκολες, δεν μπορούν και δεν πρέπει να σε κρίνουν. Άλλωστε, είναι ωραίο να επενδύεις στους ανθρώπους ειδικά όταν βλέπεις ότι τα θέλω σας συμβαδίζουν. Με μικρές ή μεγάλες κινήσεις οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να κερδίσουν χώρο στην πληγωμένη σου ψυχή κι ειναι υπέροχο να μπορέσεις να τους τον δώσεις.
Όσο κι αν δεν το πιστεύεις, στο δρόμο του καθενός θα βρεθούν άνθρωποι που θα τον εκμεταλλευτούν που θα τον πληγώσουν που δε θα τον σεβαστούν αλλά θα βρεθούν κι άνθρωποι που θα τον εκτιμήσουν έτσι ακριβώς όπως είναι χωρίς όρους και συμφωνίες. Γιατί μπορεί στο εργασιακό περιβάλλον να χρειαζόμαστε συμφωνίες και συμβόλαια αλλά στην κοινωνική μας ζωή το μόνο που χρειάζεται είναι να είναι τα αισθήματα αμοιβαία κι αληθινά. Έτσι πέφτουν οι υπογραφές στις σχέσεις.
Είναι πολύτιμος ο εαυτός σου κι ο χρόνος σου για να αναλώνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις που δε σε γεμίζουν. Στον μικρό πρίγκιπα υπάρχει η χιλιοειπωμένη στιχομυθία με την αλεπού: «Δε βλέπεις σωστά παρά μόνο με την καρδιά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια. Είναι ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει να έχει τόση σημασία».
Έτσι λοιπόν κι εσύ πενθείς τον χρόνο που αφιέρωσες σε ανθρώπους που δεν έπρεπε, τους έκανες σημαντικούς ενώ θα έπρεπε να τους διαγράψεις. Πίστεψε όμως ότι εκεί έξω υπάρχουν όλα εκείνα τα τριαντάφυλλα που θα αξίζουν τον χρόνο σου και ό,τι πολύτιμο έχεις να τους δώσεις. Σου αξίζει να νιώσεις ξανά την ελευθερία, σου το χρωστάς στο κάτω κάτω. Να βρεις τον παλιό σου εαυτό παίρνοντας γνώση από τα μαθήματα που έχεις πάρει. Όσο και να μην τα ήθελες, κάτι σου έδωσαν. Έχεις πολύ περισσότερη δύναμη απ’ όση πιστεύεις!
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά