Στο γράμμα του Μπουκάι προς την κόρη του κατανοείς την ευθύνη που νιώθει ένας πατέρας

«Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα ‘θελα να ‘μαι σίγουρος ότι σου έμαθα…»

Με αυτό τον τρόπο αρχίζει ο Χόρχε Μπουκάι ένα γράμμα στην κόρη του, πριν συνεχίσει έπειτα με τις συμβουλές του προς το παιδί του. Ως εδώ όλα αναμενόμενα· τι πιο φυσιολογικό, άλλωστε, από το να συμβουλεύσει ένας γονιός το παιδί του; Ωστόσο, αν προσέξουμε λίγο παραπάνω το συγκεκριμένο γράμμα, θα καταλάβουμε πως οι συμβουλές αυτές διαφέρουν, τρυπώνοντας λίγο πιο βαθιά στην ανθρώπινη υπόσταση και ψυχοσύνθεση. Μπουκάι είναι, άλλωστε, αυτός.

«Να χαίρεσαι τον έρωτα» της λέει μέσα στο γράμμα του, αυτό το συναίσθημα που είναι από τα ομορφότερα συναισθήματα που θα βιώσεις. Και τι καλύτερο ο γονιός σου να σε ενθαρρύνει να ερωτευτείς ελεύθερα, χωρίς ενοχές και ντροπή. Πόσες φορές, ειδικά σε μικρότερη ηλικία, φοβήθηκες να μιλήσεις για όσα ένιωθες και πόσο άραγε θα άλλαζε η ζωή σου, αν έβλεπες τον πατέρα σου πιο συνδεδεμένο με την τρυφερή του πλευρά;

«Να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου», συνεχίζει έπειτα. Να βρεις αυτή την εσωτερική σου πυγμή κι έπειτα, με κουράγιο να τις ανακαλύψεις, να τις χρησιμοποιήσεις και να φτιάξεις τη ζωή σου. Μόνος και μόνη θα καταλάβεις πώς να τις μετράς. Αν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο με αυτές, να το κάνεις. Εσύ θα αποφασίσεις με βάση αυτές τι μπορείς, βασικά τι θέλεις και τι όχι, να κάνεις. Κι αν έχεις δίπλα σου έναν γονιό που πιστεύει σε σένα όλες εκείνες τις στιγμές που εσύ λυγίζεις, τότε σίγουρα έχεις όλη τη δύναμη του κόσμου.

«Να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου», την παροτρύνει. Όπως, τότε, όταν ήσουν παιδί και σου κρατούσαν το χέρι, όμως εσύ διψούσες να προχωρήσεις μπροστά, χωρίς να φοβάσαι πως δεν έχεις πλήρη ορατότητα του τι θα επακολουθήσει. Αυτούς τους φόβους, χωρίς να το ξέρεις, τους έδιωχνε το χέρι που σε άφηνε. Γιατί σου έμαθε πως δε χρειάζεται να σε κρατάει για να τους ξεπεράσεις.

«Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι, να επιτρέπεις να σε παρηγορούν όταν πονάς.» Κι εδώ, της ζητάει να αναγνωρίζει τις δυνάμεις της. Γιατί είναι ένα διαφορετικό είδος δύναμης να κατανοείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια και να τη ζητάς. Να μην ντρέπεσαι μήπως σε πουν αδύναμο, να αναζητάς με θάρρος παρηγοριά στον πόνο σου. Δεν είναι κακό να αναγνωρίζεις πως δεν μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Και δεν είναι σίγουρα κακό να αφήνεσαι πού και πού σ’ εκείνους που έχουν τον τρόπο να το κάνουν.

«Να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις, να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου, να είσαι φίλη του εαυτού σου, να μη φοβάσαι μήπως γελοιοποιηθείς», της εξηγεί. Κι είναι η ευθύνη που της μαθαίνει σε αυτή την περίπτωση. Το πόσο σημαντικό να καταλαβαίνεις από νωρίς πως η ζωή είναι δική σου και γι’ αυτό κι οι αποφάσεις γι’ αυτή βαραίνουν εσένα. Κι αν ξέρεις γιατί παίρνεις μια απόφαση, τότε ποτέ δε θα νιώσεις πως αυτή σε κάνει να φαίνεσαι μικρός, λίγος, ή αστείος.

«Να ξέρεις πως αξίζεις να σε αγαπάνε/ Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων», γράφει στη συνέχεια. Γιατί καθένας αξίζει να αγαπηθεί, όπως αξίζει και ν’ αγαπήσει. Κι είναι φοβερά σημαντικό να έχεις έναν γονιό στο πλάι σου, για να μπορέσει να σου μεταφέρει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, πως είσαι άξιος αγάπης.

Κι έπειτα, της αναλύει τη «σημαντικότητα του να μοιράζεις τις στιγμές σου και το χρόνο σου γιατί το θέλεις εσύ, με όσους θέλεις κι όπως θέλεις». Να κερνάς τον χρόνο σου, χωρίς όμως να αφήνεις περιθώρια στους γύρω σου να παρεμβαίνουν. Να βάζεις τα όριά σου γιατί είναι σημαντικό για σένα, και να σέβεσαι τα όρια των άλλων.

«Πληγώθηκες; Μπράβο σου. Μάθε από αυτό», την παροτρύνει. Γιατί δεν υπάρχει πιο φυσιολογικό πράγμα από το να πληγωθείς. Κι έπειτα, χρειάζεται να αφήσεις την πληγή να τρέξει, να επουλωθεί κι έπειτα, να σου αφήσει εκείνο το σημαδάκι της νίκης επάνω στο δέρμα σου. Τώρα, ξέρεις.

Το γράμμα αυτό, είναι ένα κείμενο που δείχνει τη σχέση πατέρα-κόρης, με την ευθύνη του ενός προς τον άλλο. Που οριοθετεί την υποχρέωση του γονέα να μεγαλώσει και να αναθρέψει ένα παιδί που δε θα είναι δοχείο της δικής του ζωής και των δικών του απωθημένων. Που θα το εμπνεύσει να λάβει τα εφόδια που το προσφέρει, χτίζοντας έτσι τη ζωή του.

Ο Μπουκάι δημιουργεί τις βάσεις για μια υγιή σχέση με τα παιδιά, καθώς αναγνωρίζει την ευθύνη προς τη νεότερη γενιά, να δημιουργήσει μόνη της τη ζωή που ονειρεύεται με τα σωστά και τα λάθη της. Έτσι και με την κόρη του. Και καθιστά σαφές με κάθε τρόπο, πως θα είναι δική της ζωή.