Για πολλές γυναίκες -όχι για όλες και καλό είναι να το χωνέψετε- η απόκτηση ενός παιδιού είναι μία από τις ισχυρότερες επιθυμίες τους. Δυστυχώς, βέβαια δεν καταφέρνουν όλες εξ’ αυτών να γίνουν τελικά μάνες ή το καταφέρνουν έπειτα από τεράστιο αγώνα, αφού είναι πολλές οι δυσκολίες που ενδεχομένως προκύψουν κατά τη διάρκεια της προσπάθειας, όπως υπογονιμότητα, αποβολές, αλλά κι εξωτερικοί παράγοντες όπως τα διάφορα κοινωνικά στερεότυπα.
Σήμερα λοιπόν θα σταθούμε στον παράγοντα «αποβολή» ο οποίος δυστυχώς είναι ο φόβος κάθε γυναίκας που επιθυμεί να γίνει γονέας κι είναι από τις πρώτες ανησυχίες της από τη στιγμή που θα καταφέρει να μείνει έγκυος.
Και πώς να μην είναι άλλωστε; Θα έχετε παρατηρήσει ότι όταν αποκτάμε κάτι που επιθυμούμε πολύ, τότε μας κατακλύζουν ξαφνικά όλες οι αρνητικές σκέψεις κι απαισιοδοξία που μας διακατέχει και μόνο στη σκέψη της πιθανότητας να χάσουμε το ίδιο ξαφνικά αυτό που τόσο πολύ θέλουμε ή και κοπιάσαμε για να συμβεί.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει λοιπόν και σε μία γυναίκα που κατορθώνει να μείνει έγκυος, είτε άμεσα είτε μετά από μεγάλο αγώνα και προσπάθεια. Ανησυχεί ότι ενδεχομένως να έρθει μια αποβολή και της στερήσει αυτό για το οποίο αρχικά της έδωσε ξανά ζωή. Ή ακόμη χειρότερα, έρχεται η αποβολή και την απομακρύνει -έστω και προσωρινά από την επιθυμία της.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αναλογίζεται τη χαρά από το πρώτο θετικό τεστ, την ανυπομονησία για το πρώτο ραντεβού στον γιατρό προκειμένου ν’ ακούσει την καρδιά του μωρού, τα όνειρα που αμέσως έκανε για όταν θα κρατήσει το μωρό για πρώτη φορά στα χέρια της, τις ψευτο-αναμνήσεις που δημιούργησε στο μυαλό της φτιάχνοντας φανταστικά σενάρια για όλα τα «πρώτα» του μωρού, τις πρώτες του λέξεις, τα πρώτα του βήματα, το πρώτο του γέλιο κι όλα αυτά για τα οποία αδημονεί να βιώσει.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά, αφού το μωρό το έχει νιώσει μέσα της σχεδόν από τις αρχές της ύπαρξή του. Δε μιλάω ασφαλώς για τις κινήσεις του εμβρύου που νιώθει μια γυναίκα σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, αλλά για κάτι που μοιάζει σαν σκίρτημα μέσα της και κάνει τη δική της καρδιά να φτερουγίζει από αγάπη. Γνωρίζει επίσης και νιώθει ότι το μωρό τρέφεται από την ίδια, ότι η καρδιά του χτυπά μέσα από τη δική της κι ότι η συνέχεια της ύπαρξής του στηρίζεται στην ίδια.
Με όλα τα παραπάνω και σε μια ενδεχόμενη αποβολή πώς φαντάζεστε ότι μπορεί να νιώθει μια γυναίκα; Μια γυναίκα που άγγιξε το όνειρό της να γίνει μητέρα και τελικά για κάποιον τυχαίο -κατά πάσα πιθανότητα- λόγο απομακρύνεται απ’ αυτόν; Πώς μπορεί να αισθάνεται όταν το μωρό που δημιουργήθηκε κι έζησε μέσα της και χάρη σ’ αυτήν, ξαφνικά δεν υπάρχει, αφήνοντας της ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό; Και πώς είναι δυνατόν, όσο κι αν η οικογένεια κι ο σύντροφός της τής λένε το αντίθετο, να μη νιώθει τύψεις ότι εκείνη κάτι έκανε λάθος και δεν τα κατάφερε;
Το να τύχει λοιπόν μια αποβολή σε μια γυναίκα που επιθυμεί να γίνει μητέρα, είναι μαρτύριο σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους και χρειάζεται ουσιαστική στήριξη από τους οικείους και τον σύντροφό της, μέχρι να καταφέρει να το διαχειριστεί, γιατί να το ξεπεράσει δε γίνεται. Ίσως, μάλιστα χρειάζεται κατά περίπτωση και καθοδήγηση από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, προκειμένου να ξεπεράσει το συμβάν αλλά και τη φοβία σε μια πιθανή μελλοντική εγκυμοσύνη.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
