Ήθελα να ‘χα τη δύναμη να σου πω περισσότερα.
Μα θέριεψε η λαχτάρα ξαφνικά
και με γονάτισε.
Κι έπειτα χωρίς πόδια
και χωρίς μυαλό,
σ’ έψαξα.
Στην πρωινή δροσερή αύρα.
Στα πουπουλένια σύννεφα.
Στο ασημένιο δειλινό.
Στην άκρη της μέρας.
Ένα κυνήγι θησαυρού
γεμάτο γρίφους, παγίδες κι ονόματα.
Στο τέλος,
δεν ξέρω αν σε βρήκα.
Δεν ξέρω αν με βρήκες.
Με γρατζουνισμένα γόνατα και μια σφεντόνα στα χέρια από μικρή έμαθα να στοχεύω σε όνειρα. Τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία περίπου δέκα ετών με τον έναν και μοναδικό αναγνώστη, τον νονό μου, να καμαρώνει. Παιδί ήμουν. Τον πίστεψα! Από τότε δεν σταμάτησα να γράφω, να στριμώχνω μικρά τσαλακωμένα χαρτάκια στο συρτάρι μου, να εκφράζομαι για όσα με βασανίζουν, να ονειρεύομαι έναν κόσμο που ποτέ μου δε συνάντησα. Αγαπώ τον πεσιμιστικό εαυτό μου, ίσως γιατί είναι και ο μόνος που δε μου χαϊδεύει τ’αυτιά. Παρ΄όλα αυτά στο τέλος της ημέρας παραμένω αισιόδοξη προσμένοντας πάντα το νέο ξημέρωμα.
