Είναι κι οι έρωτες που πρέπει να πεις «γ*μα το φεύγω κι ας τρέμω»

Αποτελεί συχνή κοινή αντίληψη ότι κυνηγάμε το σ3ξ ή το να κάνουμε σχέση σαν πρωταρχικό και κύριο στόχο της ερωτικής μας ταυτότητας και κατ’ επέκταση της συναισθηματικής. Βέβαια, το κατά πόσο θεωρούνται συνυφασμένες αυτές οι δύο εκφάνσεις μας, υπάρχει μέσα μου σαν σκέψη αρκετά έντονα. Όπως και το ότι η ακροβασία μεταξύ ερωτικής έκστασης και συναισθηματικής ασφαλείας και συμβιβασμού καμιά φορά γίνεται μια μόνιμη κατάσταση. Ποιος μπορεί έτσι και αλλιώς να μας πει με σιγουριά «γ*μα το φεύγω και ας τρέμω», φεύγοντας από τη συναισθηματικά ασφαλή φωλίτσα του για να πάει στο ασταθές κι άγνωστο; Ασχέτως αν και στη συναισθηματική ασφάλεια ελλοχεύουν κίνδυνοι τόσο ανεπαίσθητοι, σαν τις σταγόνες της βρύσης που χάνει λιγάκι, δεν το θεωρείς αξιόλογο πρόβλημα, για να καλέσεις υδραυλικό.

Τι κυνηγάμε λοιπόν εν τέλει; Κυνηγάμε εκείνο το συναίσθημα ασφάλειας και πληρότητας που είχαμε όταν πέφταμε για ύπνο σαν παιδιά μετά από πατάτες τηγανιτές και παιχνίδια στο σαλόνι της γιαγιάς. Και το αίσθημα αυτό δεν μπορεί να μας το χαρίσει ούτε το σ3ξ αλλά ούτε και μια σχέση. Τουλάχιστον όχι απλά η ύπαρξη μιας σχέσης. Και κάπου εκεί ξεκινούν οι παγίδες. Δημιουργούμε -βασικά προσπαθούμε μονίμως να το κάνουμε- νοητά κι ανόητα πλέγματα συναισθηματικής ασφάλειας, βασισμένα σε άλλα άτομα, καταστάσεις, δουλειές, γονείς. Λέμε στον/στη σύντροφό μας «είσαι το σπίτι μου», όμως τι γίνεται όταν πραγματικά το νιώσεις αυτό και το σπίτι αποφασίσει να σηκωθεί να φύγει; ‘Η όταν το σπίτι αυτό αποφασίσει να βάλει άλλους ενοικιαστές μέσα, παραβιάζοντας το συμβόλαιό σας; Η δικλείδα ασφαλείας κόπτεται βιαίως και μένουμε κενοί, ξεκρέμαστοι και γεμάτοι στερητικά σύνδρομα. Τι γίνεται όταν  βασίζεις τη συναισθηματική σου ασφάλεια στη δουλειά και σε απολύσουν; Όταν τη βασίζεις στους γονείς σου και τσακωθείτε; Όταν τη βασίζεις στη σχέση σου και τη βλέπεις να παίρνει τον κατήφορο και προκειμένου να μη στερηθείς αυτή την ασφάλεια, προτίθεσαι να θυσιάσεις τα πάντα;

Το αίσθημα αυτό, ειδικά τα άτομα που δεν το εξέλαβαν μέσα από τον πυρήνα της οικογένειας και το απέκτησαν επιτέλους ως ενήλικες, το εξιδανικεύουν σε βαθμό επικινδυνότητας. «Θα δεχτώ το σ3ξ που έχει γίνει σπάνιο», «θα δεχτώ την οικογένειά σου να χώνεται παντού», «θα δεχτώ ότι σε εκνευρίζει πλέον ακόμη και ο τρόπος που αναπνέω επειδή με έχεις βαρεθεί», «θα δεχτώ τα off-line και on-line βλεμματάκια που ρίχνεις», «θα δεχθώ τον κυνισμό σου, τα mood swings σου». «Θα σε ψάχνω και θα σε κυνηγάω απελπισμένα ακόμη κι αν μένουμε μαζί γιατί πλέον θα είναι ζήτημα επιβίωσης. Και δε θα φοβάμαι που χάνω εσένα, θα φοβάμαι που χάνω το safety net μου». Έτσι, θα πιάσεις τον εαυτό σου να συμβιβάζεται με καταστάσεις, ανθρώπους κι ελλείψεις που δε φανταζόσουν ότι μπορούσες να υπομείνεις μόνο και μόνο γιατί μέσα σου δεν μπορείς πλέον να φανταστείς ότι αν αφαιρέσεις από την εξίσωση της ζωής σου αυτό το όποιο μαξιλαράκι, θα καταρρεύσεις.

Και τι κάνουμε λοιπόν τώρα που φτάσαμε εδώ; Ασφαλίζουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε εμείς οι ίδιοι το διχτάκι ασφαλείας που θα πέφτουμε, σε περίπτωση που κρίναμε λάθος και πρέπει να γκρεμίσουμε για να ξαναχτίσουμε. Κι ασφάλεια για τον εαυτό μας δεν είναι μόνο τα χρήματα, για να σε προλάβω. Βγάλε όσα χρήματα θες, η ψυχικά ηρεμία και η σιγουριά δεν αγοράζονται. Ούτε η αποφασιστικότητα, ούτε η προσωπικότητα. Αυτά πρέπει να τα κερδίσεις αλλιώς. Ασφάλισε τον εαυτό σου έτσι ώστε να καταλάβει ότι ο σωτήρας του είσαι εσύ, κανένας τρίτος παράγοντας. Οτιδήποτε άλλο πέραν του εαυτού σου να το βλέπεις σαν ευχάριστη προσθήκη στον κύκλο ευτυχίας που έχεις δημιουργήσει εσύ για σένα. Όχι οι άλλοι για σένα. Μάθε να απογοητεύεσαι κι ίσως την επόμενη φορά να προλάβεις τον στίβο της αυτοκριτικής νωρίτερα. Μάθε, όχι μόνο εσύ, όλοι μας.

Στον βωμό της συναισθηματικής ασφάλειας μη θυσιάσεις τα πάντα. Γιατί μπορεί κάποια πράγματα να χτίζονται ξανά σχετικά εύκολα, όμως το δύσκολο έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι για να μη χάσεις το αίσθημα αυτό, κάπου στη διαδρομή των συμβιβασμών, έχασες εσένα.