Είναι εντάξει να μη θες να μιλήσεις σε κάποιον για την απόφασή σου

Σε μια σχέση, φιλική, ανθρώπινη συγγενική, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις για τον τρόπο που λαμβάνει μια απόφαση. Το σωστό και το δίκαιο θα ήταν να υπάρξει μια κουβέντα, ειλικρινά, όμως, ποιος ορίζει τι είναι σωστό και τι δίκαιο; Όλα είναι ρευστά, και δεν υπάρχουν κανόνες στο πώς θα πρέπει κάποιος να επικοινωνήσει τα εσώψυχά του με κάποιον που τον αφορά, ας πούμε, έμμεσα. Άλλωστε, σε μία τέτοια περίπτωση, εκείνος που λαμβάνει μια απόφαση έχει ήδη διανύσει μια περίοδο που έχει ταλανίσει τον εαυτό του με μαρτυρικές σκέψεις που κατέληγαν σε αδιέξοδο, που σημαίνει ότι δεν έχει καμία διάθεση να γκρεμιστεί ολόκληρο οικοδόμημα συνειρμών, κι αυτό θα έπρεπε να είναι οκ. Μιλώντας πάντα για τις περιπτώσεις εκείνες που έχεις ανάγκη να σε αφήσουν ήσυχο χωρίς να δώσεις ραπόρτο, μέχρι να βρεις μια λύση.

Αν βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά, χρειάζεται να δείξεις κατανόηση στον άνθρωπο που αποφάσισε για τον εαυτό του χωρίς εσένα. Ας συναισθανθείς την αμφιταλάντευση των συναισθημάτων του και τον αέρα που γινόταν βαρίδι μέσα του, τόσο που τον δυσκόλευε στην καθημερινότητά του. Δώσε λοιπόν σημασία σε αυτά που ειπώθηκαν και προσπάθησε να ανατρέξεις σε εκείνες τις κίτρινες σχεδόν ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Σίγουρα θα σε βοηθήσουν να κατανοήσεις λιγάκι πιο σφαιρικά πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. Μη μείνεις εκεί, μη σταθείς στο παρελθόν, αλλά αφουγκράσου αυτό που συνέβη και δες τον εαυτό σου από την απέναντι θέση. Μόνο τότε θα καταλάβεις, πως μια απόφαση ανείπωτη μέχρι να παρθεί έφτασε να καταπιεί τον άλλον.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνο σεβασμό και χώρος αξίζει στον άλλον, που σου ανακοίνωσε την επιθυμία του. Εκείνη την απόφαση, που τελικά μπόρεσε κι εξωτερίκευσε. Κι ως έναν βαθμό σε ελευθερώνει κι εσένα, γιατί δε χρειάζεται να απολογηθείς, να προσπαθήσεις, να διαπραγματευτείς. Δεν έχει κανένα νόημα και καμία σημασία όταν η απόφαση παρθεί κι αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που έγινε έτσι.

Αποφάσεις που παίρνεις εντελώς μόνος, είναι μόνο εκείνες που πια έχεις εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, όλα τα αποθέματα ενέργειας που είχες για συζητήσεις. Που έχεις καταλάβει πως κάποια πράγματα δε γίνονται αντιληπτά και για να μη φτάσεις σε τέλμα, παίρνεις έναν δρόμο μοναχικό. Αποφάσεις που προκύπτουν από ξενέρα, δύναμη, αυτοπεποίηθηση, αυτοκυριαρχία, νηφαλιότητα, ελαφριά σκληρότητα. Αποφάσεις που γίνονται μια εσωτερική έκρηξη και φέρνουν σωτηρία κι εν τέλει λύτρωση.

Σ’ εκείνες τις αποφάσεις δε χωρά συγγνώμη, ούτε παρακάλια. Είναι εκείνες οι φορές που απλώς τελειώνεις με τις εκκρεμότητες που είχες και προχωράς παραπέρα. Συχνά, συνοδεύονται κι από μια οριστική φυγή, από εκείνες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο επικοινωνίας, ή μια πολύ αυστηρή οριοθέτηση. Κι ακόμα συχνότερα, μπορούν να γίνουν δείγμα πως βαδίζεις σε μια πιο υγιή εκδοχή σου.

Ό,τι κλείνει με πόνο ψυχής, δεν ανοίγει ποτέ και για κανέναν λόγο. Το παρακάτω, είναι γοητευτικό και χρειάζεται να αφεθείς στη διεκδίκησή του. Κι αυτή είναι μια καθαρά δική σου απόφαση.