Μια σχέση με άτομο από άλλη χώρα είναι σαν να έχεις πάρει ένα ακόμη πτυχίο

Και φτάνει η στιγμή που κάνεις τ’ όνειρό σου πραγματικότητα, βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα, μακριά απ’ τους ανθρώπους σου, απ’ τις συνήθειές σου, απ’ ότι έχεις μάθει. Στο μυαλό σου είναι εξιδανικευμένο ακόμα και θες να ζήσεις νέες περιπέτειες, να γνωρίσεις ανθρώπους και να επισκεφτείς καινούργια μέρη. Και για λίγο καιρό αυτό σού είναι υπέρ αρκετό.

Για λίγο καιρό, νιώθεις αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας, που δεν μπορείς να νιώσεις στην Ελλάδα. Κι εκεί που ξεκινάς να συνηθίζεις τη ζωή σε μία άλλη χώρα, που επέλεξες να γίνει ο τόπος κατοικίας σου, ένα βαρύ κλίμα σε κυριεύει. Ξαφνικά, οι φωτογραφίες απ’ την αποφοίτηση των κολλητών σου, σού σφίγγει το στομάχι. Τα βίντεο των φίλων σου απ’ το σπίτι που έχουν μαζευτεί όλοι οι παλιοί φίλοι, σού υπενθυμίζουν πως δεν είσαι εκεί μαζί τους. 

Η μοναξιά σού χτυπάει την πόρτα κι εσύ δεν το έχεις καταλάβει. Ξαφνικά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν γίνει μία υπενθύμιση του τι χάνεις όσο βρίσκεσαι μακριά. Ίσως, να μην πίστευες ποτέ πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Ήξερες ότι αυτό είναι που ήθελες. Τώρα όμως που το έχεις, βλέπεις πως τελικά δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο να κρυφτείς από τα προβλήματα που πραγματικά σε ταλαιπωρούν.

Ίσα-ίσα, που πλέον βλέπεις πως υπάρχουν κι άλλοι παράμετροι που δεν είχες υπολογίσει. Όπως το πόση μοναξιά μπορεί να υπάρχει σε μία χώρα που δε μιλάς τη γλώσσα της, που δεν ξέρεις τους κανόνες της και πρέπει να τούς ανακαλύψεις χωρίς καμία βοήθεια. Σαν να πηγαίνεις στο νηπιαγωγείο απ’ την αρχή κι ότι έμαθες σ’ όλη σου τη ζωή, εδώ δεν πιάνει πια. Πλέον αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο τη ζωή. Το κάδρο δεν είναι τόσο όμορφο, όσο το σκεφτόσουν. Δεν είναι μόνο πάρτι μ’ άτομα από άλλες χώρες, βόλτες στην Ευρώπη και ξεφάντωμα μέχρι το πρωί. Πλέον είναι σκληρή δουλειά, λάθη και στραβοπατήματα. Και φυσικά όλα αυτά καλείσαι να τα διαχειριστείς χωρίς την παρουσία του μέχρι τώρα καταφυγίου σου. 

Κι εδώ είναι που μπαίνει κι εκείνη η νέα γνωριμία, που είναι σαν να ήρθε απ’ το πουθενά. Είναι εντυπωσιακό, πόσο εύκολα βρίσκεις επικοινωνία με κάποιον, όταν την έχεις τόσο πολύ ανάγκη. Εκεί που πίστευες πως δεν υπήρχε κανένας να σε καταλαβαίνει, ένα άτομο που μιλάει μία διαφορετική γλώσσα από εσένα, που έχει μεγαλώσει σ’ ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον, σού απλώνει μία σανίδα διαφυγής από τη μοναξιά σου. Κι εσύ φυσικά κρατιέσαι απ’ αυτήν σαν να είναι η σωτηρία σου. Ίσως, το ίδιο να συμβαίνει και για τον άνθρωπο που γνώρισες, δύο μοναχικοί ταξιδιώτες, που άφησαν τα σπίτια τους για μία καλύτερη ζωή βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον.

Παράλληλα, πόσο όμορφη σκέψη, δύο άνθρωποι από δύο διαφορετικές χώρες, βρίσκονται όλως τυχαίως σε μία τρίτη χώρα και βρίσκουν κάποιον με τον οποίο να μιλάνε μία κοινή γλώσσα. Είναι συναρπαστικό, ν’ ανακαλύπτεις τον εαυτό σου μέσα από έναν τόσο διαφορετικό άνθρωπο, να έχεις την ελευθερία να δείξεις το ποιος είσαι και ν’ ανακαλύπτεις κι εσύ μαζί τι έχεις ενστερνιστεί μέσα στα τόσα χρόνια ζωής στην πατρίδα σου. 

Περνάς τόσο χρόνο μαζί μ’ αυτό το άτομο, νιώθεις πως υπάρχει κάτι βαθύ ανάμεσά σας. Κάνετε βόλτες, μιλάτε για τους στόχους σας, σαν να βγήκε από ρομαντική ταινία, το σενάριο αυτής της σχέσης, ευελπιστείς να έχει αίσιο τέλος. Στην πραγματικότητα όμως, η ζωή δεν ευνοεί και πολύ τα ζευγάρια που χτίζονται με βάση τη μοναξιά.

Σίγουρα, είναι ένα κομμάτι των σχέσεων, αλλά όταν αποτελεί τον κύριο λόγο, πάντα εμφανίζονται ρωγμές που μάς απομακρύνουν. Άλλες φορές, τις δημιουργούμε οι ίδιοι, βλέπουμε πως δεν υπάρχει η κατάλληλη επικοινωνία, ή πως αυτό το άτομο είναι διαφορετικό απ’ αυτό που νομίζαμε. Ενώ άλλες, τις δημιουργεί η ζωή, με το να πάρει τον έναν απ’ τους δύο μακριά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, κι οι δύο ήταν δύο ταξιδιώτες που έψαχναν τον εαυτό τους. Και το τάιμινγκ, σπάνια είναι με το μέρος των ανθρώπων. Κι έτσι, αυτή η σχέση μένει στο ντουλάπι με τις άλλες αναμνήσεις που θα επισκεπτόμαστε μία στο τόσο. 

Και μένεις να αναρωτιέσαι, τι ήταν αυτό που έζησες τότε. Ήταν πράγματι ένας μεγάλος έρωτας; Ήταν μία διέξοδος απ’ τη μοναξιά σου; Ήταν μία επιθυμία που ίσως να μην ολοκληρώθηκε ποτέ λόγο των καταστάσεων; Ο κάθε ένας δίνει ένα δικό του ορισμό στο τι ένιωσε και το ερμηνεύει όπως θέλει κι αλλάζει γνώμη κατά τη διάρκεια της ζωής.

Το μόνο σίγουρο όμως, είναι πως ήταν μία εμπειρία δυνατή, που ακόμα κι αν δεν κράτησε πολύ, αξίζει να υπάρχει στο μοντάζ της ζωής. Αξίζει να τη θυμόμαστε μ’ αγάπη και στοργή. Γιατί για ένα μικρό διάστημα, σε κάποια ακαθόριστη στιγμή του χρόνου, υπήρξαν δύο άνθρωποι που συνδέθηκαν πραγματικά. Κι ακόμα και αν δεν έληξε όπως οι κινηματογραφικές ταινίες, πάλι άξιζε, γιατί έτσι μαθαίνεις σ’ αυτή τη ζωή, μέσα απ’ τις στιγμές με τους ανθρώπους που σε κάνουν να νιώσεις.