«Σπίτι σου» είναι ο άνθρωπος που δεν εκδικείται τη χαρά σου

Αναρωτιέμαι κατά καιρούς, πώς είναι αυτό το αληθινό που ψάχνουν όλοι κι όσοι το βρουν, σπεύδουμε να τους βαφτίσουμε κωλόφαρδους. Το αληθινό στην αγάπη, στον έρωτα, το κλικ εκείνο που άπαξ και γίνει μπορείς να αράξεις και να ζήσεις απαλλαγμένος από φόβο απόρριψης ή μοναξιάς. Αυτό που είναι μονίμως διαπραγματεύσιμο και θα πρέπει να λυθεί, βέβαια, είναι ποιο είδος αγάπης θεωρείς αληθινό. Ποια συμπεριφορά ερμηνεύεις ως αγάπη και μάλιστα αυθεντική, ώστε να θες να καρπωθείς τα καμώματα της εφόρου ζωής;

Η αλήθεια είναι πως έχει γίνει μια παρεξήγηση αναφορικά με το τι εστί αγαπάω έναν άνθρωπο άνευ όρων. Το συνδέουμε με ζόρια καμιά φορά, εντάσεις και πανικούς στον βωμό μιας καψούρας που εξελίσσεται και φέρνει τελικά δυο ανθρώπους στο μαζί εκείνο που δεν είναι πια διαπραγματεύσιμο, αλλά καταλήγουν μαζί γιατί άλλο δρόμο δεν έχουν. Δεν μπορώ να σου πω πως διαφωνώ απόλυτα, γιατί ψέμα θα είναι. Η ένταση είναι κάτι αναπόφευκτο, οι στιγμές που θα νιώσεις πως αυτό που χτίζετε σε πονά ή σε προβληματίζει προφανώς δε λείπουν από τη λίστα σας. Το θέμα είναι πού σταματά ο πόνος, πού τερματίζεται η πίκρα, και πόσες φορές θα επιτρέψει κανείς να δηλητηριάσει το μέσα του προκειμένου να πάει ένα βήμα παραπέρα αυτό που κάπως ονομάστηκε αγάπη ή νοιάξιμο.

Νομίζω πως για να σε αγκαλιάσει κάτι και να σε καλοδεχτεί, είτε αυτό είναι η συνθήκη που δημιουργεί μια σχέση, είτε ο άνθρωπος που σε κέρδισε, πρέπει προπάντων να είναι σε θέση να σε αποδεχτεί. Από εκεί ξεκινούν κι εκεί σταματούν τα πάντα. Ο άνθρωπος που θα μείνει στη ζωή σου και θα πετύχει να σε ωθήσει να σβήσεις κάθε “αν”, να μπαζώσεις κάθε παραθυράκι, πρέπει να θέλει να αγκαλιάσει κάθε χιλιοστό της ύπαρξής σου. Αυτός είμαι, αυτός είσαι, πορευόμαστε μαζί κι όπου βρούμε τριβή καθόμαστε και το λύνουμε. Κι εκεί ας υπάρχουν φωνές, καλοδεχούμενες θα είναι. Εκεί λες πως βρήκες αγάπη, στην αποδοχή και τη θέληση. Αυτό είναι στην πράξη ο άνθρωπος που γίνεται τελικά το σπίτι σου. Η ασφάλειά σου και η προφύλαξη μιας πεποίθησης πως δε θα τον χάσεις αν φανερώσεις όλα τα χρώματά σου, ούτε πως πρέπει να κρύψεις κάποια απ’ αυτά για να είστε καλά.

Η αγάπη που χτίζεται και δεν είναι σανό, προϋποθέτει και μια συνειδητοποίηση πως αυτό που έχεις απέναντί σου το θες ακριβώς γιατί είναι έτσι, και όχι κάπως αλλιώς. Διαφορετικά περνάς crash test για το πόσο σύντομα θα απομακρύνεις έναν άνθρωπο, όχι για τον φέρεις πιο κοντά σε σένα. Αγαπώ σημαίνει απελευθερώνω, και μαζί μου κι αυτός που του δίνω την αγάπη μου. Μιλώντας για ένα στάδιο σε μια σχέση που είναι εξελικτικό, και πιστεύω το επιθυμητό, δεν μπορούμε να μιλάμε για περιορισμούς και τακτικές διαμόρφωσης χαρακτήρα, λες και κάνουμε κατήχηση. Είσαι σε θέση να λες πως έφτασες εκεί αρχικά γιατί τα βρήκες με την πάρτη σου κι επέτρεψες να δει κάποιος τόσο βαθιά μέσα σου, που τελικά σε ερωτεύτηκε τόσο που σε σένα βρήκε τη γαλήνη του, όχι απλά τρόπο να περνά καλούτσικα τις μέρες του.

Μπροστά σε αυτό το θαυματάκι που πλέον είναι σπάνιο, χρειάζεται να είσαι ελεύθερος, να ακτινοβολείς και να ανθίζεις μαζί με τον άλλον. Αγαπιέστε και γίνεστε καλύτεροι, αγαπιέστε και δεν αλυσοδένεστε σαν να εκδικείται ο ένας τη χαρά του άλλου. Εξοργίζομαι όταν ακούω πως η αγάπη πονάει, και μάλιστα όταν αυτό χρησιμοποιείται σαν καραμέλα για να καπελώσουμε συμπεριφορές που μόνο κτητικότητα και εγωισμό δείχνουν, όχι αγάπη.

Ζούμε μέρες δύσκολες, με καθημερινά παραδείγματα γύρω μας για το που οδηγούν πονεμένες καταστάσεις που μας τις πουλάνε ως αγάπη κι έρωτα. Απλά και ξάστερα, δεν είναι. Να ψάχνετε στο φως, εκεί που σας αγκαλιάζουν, όχι εκεί που σας πνίγουν. Αγαπιέσαι κι αφήνεσαι, κλαις και είναι από χαρά. Είσαι ελεύθερος να μείνεις εκεί που επέλεξες, όχι επειδή σε ανάγκασαν. Δεν είναι όλα τα χέρια που σε κρατούν το ίδιο, μα αν βρεθείς στα κατάλληλα θα καταλάβεις πόσο άσκοπα ξοδευόσουν σε όλα τα προηγούμενα.