Για εκείνους που φοιτητική ζωή σημαίνει (και) «δεν μπορώ απόψε, δουλεύω»

Όλοι υπήρξαμε φοιτητές στη ζωή μας. Κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Ιδιωτικά ΙΕΚ, δημόσια πανεπιστήμια, ΟΑΕΔ, ΤΕΙ. Δε μας αφορά αυτό. Μας αφορά το ότι περάσαμε από το στάδιο «φοιτητική ζωή» με ο, τι αυτό συνεπάγεται. Περιμέναμε από τα πρώτα μας κιόλας σχολικά χρόνια να έρθει η ώρα να είμαστε φοιτητές. Είχαμε συνδέσει τη φοιτητική ζωή με την ενηλικίωση, ίσως. Βλέπαμε γύρω μας κι ακούγαμε άτομα που ήταν σε εκείνη την περίοδο της ζωής τους, πόσο τέλεια είναι να ζεις με ή χωρίς τους γονείς σου, αλλά να μη χρειάζεται να δώσεις αναφορά τι κάνεις και πού πας, τι ώρα θα γυρίσεις και με ποιον θα βγεις. Ήμασταν αρκετά μικροί (μάλλον) για να ασχοληθούμε με το τι πραγματικά είναι η φοιτητική ζωή ή ακόμα καλύτερα, να ασχοληθούμε με τα παιδιά που έχουν όντως κάτι να μας πουν για τη φοιτητική ζωή.

Τα χρόνια περνάνε και οι καταστάσεις αλλάζουν. Τα οικονομικά των περισσότερων οικογενειών δεν είναι τέτοια που να μπορούν να αντέξουν τη συντήρηση 2 σπιτιών. Από την άλλη, οι γονείς δεν μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους χωρίς σπουδές. Γιατί «φοιτητής» δε σημαίνει μόνο πάρτι, ποτά, ξενύχτια, σχέσεις κ.λπ. Σημαίνει και μόρφωση, διάβασμα, προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο, για ένα πτυχίο. Έτσι λοιπόν, έρχεται στο παρασκήνιο ο εργαζόμενος φοιτητής. Αυτός που δουλεύει για να πληρώνει ένα σπίτι να μένει στην περιοχή που σπουδάζει, χιλιόμετρα μακριά από τους γονείς του. Αυτός που δουλεύει για να πληρώνει τη σχολή του, ώστε να πάρει το πτυχίο που θέλει κι ας μένει στο πατρικό του. Αυτός που δουλεύει γιατί είναι ενήλικος πλέον και δε θέλει να επιβαρύνει τους γονείς του.

Ας μιλήσουμε για την εμπειρία αυτών των παιδιών. Για το πόσο γ@μάτα είναι που έχουν τα κότσια να το κάνουν αυτό. Για το πόσα στερούνται και θυσιάζουν κάθε μέρα ώστε να έχουν τα αυτονόητα. Διαμορφώνουν την καθημερινότητά τους με βάση τα μαθήματα και το ωράριο εργασίας. Όπως και να έχει, η κούραση είναι εκεί, κολλητή τους φίλη. Τη μισή μέρα στη δουλειά, την άλλη μισή στη σχολή. Στο ενδιάμεσο τυχόν εργασίες που πρέπει να κάνουν για τη σχολή, μαθήματα που χάνουν γιατί πρέπει να καλύψουν στη δουλειά κάποιον που αρρώστησε. Ένα ή δύο ρεπό την εβδομάδα που πρέπει να στριμώχνονται σε αυτά υποχρεώσεις, διάβασμα, φίλοι, προσωπικός χρόνος, τυχόν σχέση.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ο μέσος φοιτητής είναι στα clubs για διασκέδαση, ενώ οι μικροί μας ήρωες είναι οι εργαζόμενοι των clubs αυτών. «Δεν μπορώ, δουλεύω» και «δεν μπορώ, έχω μάθημα» οι αγαπημένες τους ατάκες. Μετρημένα κουκιά για να βγει ο μήνας γιατί κανένας μισθός δεν είναι αρκετός για συντήρηση σπιτιού κι άνετη ζωή. Χρωστούμενα μαθήματα από εξάμηνο σε εξάμηνο γιατί δεν υπήρχε πολύς χρόνος για διάβασμα. Φωτοτυπίες, σημειώσεις και τετράδια στη δουλειά για διάβασμα στην περίπτωση που αυτό είναι δυνατό κι επιτρεπτό. Ένας γρήγορος καφές με την παρέα ή το αμόρε μεταξύ σχολής και δουλειάς. Με το ρολόι στο χέρι μες στην τάξη να προλάβει τη συγκοινωνία, ώστε να είναι στην ώρα του στη δουλειά. Ένας ενοχλητικός πελάτης που θα τον περιμένει εκεί, μια δύσκολη βάρδια, ένα άσχημο σε χαρακτήρα αφεντικό, δύστροποι συνάδελφοι. Κάθε χείριστο σενάριο που μπορεί κάποιος να σκεφτεί, υπάρχει στη ζωή κάποιου εργαζόμενου φοιτητή.

Δε ζουν την ξέφρενη φοιτητική ζωή που περίμεναν από μικρά παιδιά. Δεν τους είχε ενημερώσει κανένας γι’ αυτό. Δεν τους προετοίμασε κάποιος για το ότι όταν οι άλλοι θα πηγαίνουν εκδρομές, εκείνοι θα μένουν πίσω γιατί έχουν βάρδια. Δεν τους προετοίμασε κανείς για το ότι όταν οι άλλοι θα ξυπνάνε στις δύο το μεσημέρι γιατί ήταν έξω ως αργά για ποτό, εκείνοι θα κοντεύουν να σχολάσουν από τη δουλειά. Όπως δεν τους ενημέρωσε κανένας και για το πόσο πιο έτοιμοι και δυνατοί θα είναι μετά από αυτήν την εμπειρία. Δεν τους είπε κανένας πως θα βγουν πιο ώριμοι, πιο πονηρεμένοι για το τι παίζει στην αγορά εργασίας, στον έξω κόσμο.

Μπορεί να πήγαν στα μισά πάρτι, να έκαναν έναν χρόνο παραπάνω σπουδές (στην περίπτωση του δημοσίου πανεπιστημίου), να δυσκολεύτηκαν αρκετά, ίσως κάποιος να τους κορόιδεψε για τα άκυρα που έριχναν λόγω δουλειάς ή κούρασης. Μπορεί να μην έζησαν την τέλεια, ξέφρενη φοιτητική ζωή που φαντάζονταν από μικροί. Μπορεί να δούλεψαν αρκετά περισσότερο από άλλους φοιτητές και να τους έτρωγε το γ@μώτο τα βράδια που ξάπλωναν στο κρεβάτι τους. Όταν όμως ήρθε η ώρα του πτυχίου, η ώρα που κράτησαν στα χέρια τους το χαρτί αυτό, όλα όσα πέρασαν, άξιζαν τον κόπο. Γιατί ήταν σαν ξαφνικά να απέκτησε μεγαλύτερη αξία, ενώ οι τύψεις των γονιών που δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον παιδί τους εξαφανίστηκαν κι όλες οι θυσίες έπιασαν τόπο. Η περηφάνια είναι το μόνο που μένει.

Συγχαρητήρια και σεβασμό σε όσους φοιτητές κυνήγησαν με φόβο ή χωρίς τα όνειρά τους θυσιάζοντας έτσι μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής τους. Δεν παράτησαν τις σπουδές για κάτι άλλο, πιο εύκολο. Επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο και βγήκαν πτυχιούχοι και γεμάτοι. Κι εσύ που ξεκινάς τώρα το ταξίδι αυτό, το δύσκολο, μη φοβηθείς πολύ και τα παρατήσεις. Θα γνωρίσεις ανθρώπους που θα σου σταθούν στα δύσκολα, εκτός από την οικογένειά σου. Μη νιώσεις άσχημα για όσα χάσεις, γιατί στο τέλος της διαδρομής αυτής θα έχεις κερδίσει άλλα, πολλά περισσότερα. Τα πάρτι και η διασκέδαση θα είναι εκεί μόνιμα. Δε ζει ο άνθρωπος χωρίς αυτά. Στο τέλος της διαδρομής θα τα έχεις καταφέρει με την αξία σου, πάνω στις δικές σου πλάτες, με τη δική σου ικανότητα.

Εδώ πιο κάτω θα βρεις το «μπράβο» που θα έχεις ανάγκη να ακούς πότε-πότε:

Συγχαρητήρια. Τα πας περίφημα. Συνέχισε έτσι!