Μπορούμε άραγε σήμερα να ζήσουμε μια μακροχρόνια αγάπη;

Μεγαλώνοντας αρχίζεις ν’ αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο αλλιώς, σαν να αλλάζεις μάτια. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που ως παιδί έβλεπες δεν είναι ίδιο κι αναρωτιέσαι τι φταίει. Ίσως να φταίει η παιδική αθωότητα, ίσως πάλι όντως ο κόσμος που ζούμε αλλάζει ραγδαία και προφανώς όχι προς το καλύτερο. Τι έκανε τα ζευγάρια στο παρελθόν να ζούνε μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος; Γιατί ακούμε ακόμα τους ηλικιωμένους να λένε πως χωρίς το ταίρι τους δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους;

Σίγουρα στο μυαλό όλων υπάρχει ένα ηλικιωμένο άτομο που σε όποια ιστορία κι αν ακούσεις υπάρχει μέσα η μεγάλη του αγάπη. Και πέρα από αγάπη, υπάρχει θαυμασμός και μάτια που λάμπουν από ευγνωμοσύνη κι ευτυχία. Μάτια που ακόμη και χωρίς λόγια σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι πως όντως, τα λόγια κάποιες φορές είναι περιττά για να αποδείξουν κάτι. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν μέσα σε αντίξοες συνθήκες πολέμου, φτώχειας ή και άνθρωποι που αγαπήθηκαν παράνομα, σε εποχή που δεν τους επέτρεπε τον έρωτα.

Άραγε αυτό να φταίει; Ή μήπως ήταν η εντύπωση της απουσίας επιλογών; Έπειτα, πόσο ισχυρή ήταν η γνώμη των εμπλεκόμενων με ένα προξενιό στο μέση ή μια γυναίκα που αποτελούσε τμήμα οικογενειακών συμφωνιών κι έτσι έπρεπε να κρατήσει την οικογένειά της ο κόσμος να χαλάσει, ή να είναι αποδέκτης οποιασδήποτε συμπεριφοράς, χωρίς να έχει λόγο; Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η σχέση και η σχέση ζωής, ήταν για πάρα πολύ καιρό καθήκον και υποχρέωση, μαζί με τη δημιουργία οικογένειας, ενώ συχνά ντροπή συνόδευε εκείνον που τη διέλυε.

Ο αντίλογος όμως λέει πως υπήρχαν κι εκείνα τα ζευγάρια που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν, είχαν κοινό στόχο και κάθε εμπόδιο το ξεπερνούσαν. Πολύ ρομαντικό θα πει κάποιος. Μπορεί, όμως, όταν κάτι μένει ανεξίτηλο στον χρόνο, να σημαίνει ότι δούλεψε σωστά. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι με το πέρας του χρόνου, έγιναν πιο δυνατοί αγαπώντας ο ένας τον άλλον ώριμα και συνειδητοποιημένα, κι έτσι πλέον αδυνατούν να σκεφτούν ότι ο ένας μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον. Μήπως η σημερινή κοινωνία είναι τόσο πιεσμένη και φοβισμένη που δεν μπορεί να αφεθεί σε έναν άνθρωπο ούτε στο ελάχιστο; Κι από την άλλη μήπως παίζει ρόλο και ο εγωισμός που πλέον μας θολώνει;

Φυσικά, δε μιλάμε για περιπτώσεις κακοποίησης που φυσικά δεν τίθεται θέμα συμβιβασμού, ούτε για καταναγκαστικές σχέσεις κι είναι σημαντικό να το τονίζουμε αυτό. Μιλάμε για την καθημερινότητα που πολλές φορές είναι ανυπόφορη και δύσκολη κι έχει ως αποτέλεσμα τη ρήξη στη σχέση, παρ’ όλο που υπάρχει κ ο έρωτας και η έλξη και οι καλές προθέσεις. Εδώ είναι που μπαίνει ο εγωισμός και ξεκινούν τα προβλήματα, κανείς δεν υποχωρεί, τα νεύρα και η γκρίνια αυξάνονται κι οι τσακωμοί φθείρουν τη σύνδεση που έχει δημιουργηθεί μέχρι να κοπεί ο δεσμός.

Ο φαύλος κύκλος των σχέσεων χωρίς μέλλον μοιάζει να έχει ανοίξει χρόνια τώρα και δεν έχει καμία διέξοδο. Το μόνο που μας κρατά είναι εκείνη η δίψα που έχουμε, και με την οποία καμιά φορά πορευόμαστε, να βρούμε έναν άνθρωπο που θα γεμίσει τη ζωή μας χαρά κι όταν αυτός έρθει, να είμαστε σε θέση να το διακρίνουμε. Να νιώσουμε εκείνη τη βαθιά αγάπη των παλαιότερων γενεών, που ποτέ δε βάλανε τον εγωισμό τους πάνω από το ταίρι τους. Κι ίσως, όντως, όλα αυτά να φαίνονται ακραία ρομαντικά, όμως είναι και πράγματα που υπήρξαν και τα είδαμε στους παππούδες μας, που έμειναν ο ένας δίπλα στον άλλον ως την τελευταία πνοή. Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, τώρα που γνωρίζουμε καλύτερα πώς να φέρουμε την ισορροπία κι έτσι, να πορευόμαστε με τον άνθρωπό μας έχοντας και τα όριά μας ανέπαφα, και τη διάθεσή μας για σύνδεση ακέραιη. Μπορεί να συμβεί. Άλλωστε, δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, γι’ αυτό απολαύστε το με το άλλο σας μισό χωρίς υπερβολές κι εγωισμό και ίσως τότε, να γεννηθεί ξανά από τις στάχτες της η μακροχρόνια αγάπη.