Είναι mindblowing να βλέπεις πως δεν έχεις καμία σχέση με το πώς ήσουν

Δεν είσαι ο ίδιος. Κάθε μέρα αλλάζεις. Μεγαλώνεις, ναι, συμβαίνει και αυτό. Άσχετα αν ποτέ κανείς δεν το παραδέχεται, εκτός ίσως από το να το αναφέρει χαριτολογώντας σε μια κουβέντα, σαν τετριμμένο αστείο. Μεγαλώνεις, κι αυτό το αστείο γίνεται μόνο η αφορμή της σκέψης, η οποία ψάχνει να βρει τη δίοδο από το υποσυνείδητο και να γίνει συνειδητή έκφραση. Η πρώτη εμφάνισή της, η πρεμιέρα της, είναι αυτή. Κρύβεται κάτω από αίσθηση χλευαστική, μήπως και την απωθήσει.

Ναι, όταν κατάλαβες πως το συγκεκριμένο πιάτο φαγητού, ήταν το αγαπημένο σου και τώρα πλέον, σου είναι αδιάφορο, είναι κάτι. Μια αρχή, που αχνά θα σε κάνει να χαμογελάσεις αμήχανα, αλλά θα το αφήσεις να συμβεί και δε θα ασχοληθείς σε βάθος. Θυμάσαι να φοράς ρούχα που είχαν μια συγκεκριμένη εφαρμογή και τώρα, κοιτάς ρούχα που να έχουν άλλες προδιαγραφές. Κάποτε, σου άρεσαν οι βόλτες και τα ξενύχτια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και τώρα, σκέφτεσαι πώς θα αντέξεις. Είναι η κούραση, είναι η ωρίμανση που σε διακατέχει κι έχεις ξεκινήσει μια εσωτερική πάλη για να αποδεχτείς τις αλλαγές που κάθε μέρα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Κάπως έτσι, καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που συνήθιζες να κάνεις και πλέον τού αντιστέκεσαι. Δεν έχεις την ίδια στάση και συμπεριφορά. Δεν το επιθυμείς τόσο, δεν το λαχταράς.

Αλλάζεις, και δεν το φωνάζεις, δεν το μοιράζεσαι. Μόνο σε εκείνο το αστείο το αφήνεις να περάσει και καραδοκείς απαντήσεις από τους άλλους για να συλλέξεις ενδόμυχα τις δικές τους απόψεις. Μήπως και φανεί η λύση, αν αυτό θεωρηθεί πρόβλημα. Μα μιλάμε για μια απολύτως φυσιολογική ροή, αλλά πού να το πεις. Σε ποιον να μιλήσεις;

Αλλάζεις, κι έρχεται κάποτε το κομβικό σημείο, η πιο δύσκολη για να το αποδεχτείς. Πριν από αυτό το σημείο καμπής, όλα όσα θα εξιστορήσεις στον εαυτό σου, θα είναι απλά δικαιολογίες για να μη σε πληγώνει το γεγονός ότι δεν είσαι παιδί να τρέχεις με το ποδήλατο σε όλη τη γειτονιά και να ψάχνεις παρέα για να παίξεις. Κι έτσι, σε μια στιγμή αποκάλυψης, θα δεις ότι δεν είναι το φαγητό που δεν επιθυμείς πια, δεν είναι το ξεφάντωμα που κάποτε λάτρευες να ανεβαίνεις στα τραπέζια και να ξεχωρίζεις με τις χορευτικές σου δεξιότητες, που πια δε σου λέει τίποτα. Είναι ο χρόνος που πέρασε, που περνάει και σε κάνει να νιώθεις πως αλλάζεις. Αλλάζεις, ασχημαίνεις, ομορφαίνεις, εξελίσσεσαι, χάνεις λίγο τον ρομαντισμό σου, γίνεσαι περισσότερο ανεκτικός, πιο συγκεκριμένος. Καλείσαι κάποτε να γίνεις φίλος με αυτό το παράξενο πλάσμα, το γήρας. Αυτό, είναι που δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς, αφήνοντάς το στο περιθώριο, μέχρι η πάλη να καταλαγιάσει μέσα σου, να συμφιλιωθείς με την εξέλιξη και τελικά να δεχτείς πως μεγαλώνεις.

Όταν θα πάψεις να κουρεύεσαι, όπως κουρευόσουν, όταν θα αλλάξεις στιλ ντυσίματος, όταν θα αλλάξεις τρόπο να πίνεις το καφέ σου ή όταν θα πάψει η τεκίλα να έχει ωραία γεύση, ένα είναι το σίγουρο. Γνώρισες, έμαθες, γεύτηκες και κατανόησες πως έχει άλλη υπόσταση και νόημα αυτό που κάποτε έκανες, σε σχέση με αυτό που κάνεις τώρα. Γίνεσαι, σοφότερος και μαζί με αυτό πρέπει να αποδεχτείς την αγάπη σου για τη ροή της ζωής.

Ο χρόνος, αφήνει τα σημάδια του κι αυτά θα τα αγκαλιάσεις θα τα αγαπήσεις γιατί κάθε μέρα, θα βλέπεις στοιχεία που θα συνθέτουν μια διαφορετική πλευρά του εαυτού σου. Κάθε μέρα, όμως, θα μεταμορφώνεσαι παράλληλα σε κάτι ομορφότερο. Μην αντιστέκεσαι και μην το πολεμάς, απλά αποδέξου το, με αγάπη.