Ο καιρός και τα χρόνια περνάνε κι ο κάθε άνθρωπος χαράζει τον δικό του δρόμο με όποιον τρόπο θέλει. Εξελίσσεται, γνωρίζει νέους ανθρώπους, ίσως και να αλλάζει ελαφρώς ο χαρακτήρας του, αναλόγως του τι έχει περάσει ή ποιους έχει συναναστραφεί. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά, κατανοητά κι όμορφα πολλές φορές. Υπάρχουν όμως μερικά άτομα στη ζωή μας, που είναι εκεί παρ’ όλες τις αλλαγές που γίνονται με τα χρόνια. Είναι εκείνα τα άτομα που μας αγαπάνε χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Και προφανώς δε μιλάω μόνο για την οικογένειά μας. Μιλάω και για εκείνο το κολλητάρι που ήταν πάντα δίπλα μας, σε όλες τις χαζομάρες που κάναμε, σε όλα τα μεθύσια, τις γκομενικές απογοητεύσεις, τις τούμπες που φάγαμε στη μέση του δρόμου.
Κάθεστε ένα βράδυ κι αναπολείτε τις στιγμές, αυτές τις αστείες, που ζήσατε όταν ήσασταν παιδιά. Αυτές, που γυρνούσατε σπίτι και ακούγατε κατσάδα από τις μαμάδες σας γιατί δεν προσέχετε. Ακόμα και η γνωριμία σας μπορεί να μοιάζει αστεία, αρκετά χρόνια αργότερα. Θυμάστε ακόμα κι εκείνο το βράδυ που κοιμηθήκαμε σε χωριστά κρεβάτια, αλλά ξυπνήσατε στο ίδιο, χωρίς να θυμάστε το ενδιάμεσο και τα βάζετε με τη μητέρα του ενός που απλά μετέφερε τον έναν σε κατάσταση λήθαργου. Μιλάτε για εκείνο το βράδυ που βγήκατε για ποτό παίζοντάς το γκομενέτα και ο ένας έφαγε μια τούμπα τόσο καλή, που έπρεπε να κοινοποιηθεί στο Instagram.
Αναπολείτε τα φοιτητικά σας χρόνια, βλέποντας φωτογραφίες από τότε. Εκείνο το κοκτέιλ που το ποτήρι είχε το μέγεθος του κεφαλιού σου, οι φωτογραφίες με τις περίεργες γκριμάτσες που ο κόσμος σάς κοιτούσε περίεργα και σας είχε ήδη κλείσει δωμάτιο στο Δαφνί. Βραδινές βουτιές στη θάλασσα, κυνηγητό στο χωριό με έντομα που φοβάστε, δώρα, φαγητά, καφέδες στη σχολή κι άπειρες τέτοιες στιγμές στα χρόνια. Με γέλια και των δύο, χαζές ιδέες του ενός που ο άλλος ακολουθούσε θερμά. Το ατελείωτο πείραγμα, το οποίο πάντα έληγε με μια αγκαλιά. Εκείνο το αμάξι που πήγε να σας πατήσει γιατί κάνατε βλακείες στη μέση του δρόμου. Εκείνη η μπίρα που έφτασε τον έναν στα όρια κι αντί για νερό και φαγητό, ακολούθησε ένα ακόμη ποτό, γιατί πάντα είναι ωραία τα βίντεο ενός μεθυσμένου φίλου.
Κάθεστε μερικά χρόνια αργότερα κι αναπολείτε τις στιγμές αυτές, συνειδητοποιώντας πως δε θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Εκτός από τη φιλία αυτή καθαυτή, έχετε τον χρόνο να σας ενώνει, διαμορφώνοντας με τον τρόπο του τη σχέση σας, τραγικά και κωμικά ταυτόχρονα. Καβγάδες, στενοχώριες, επιτεύγματα τους ενός και του άλλου, σοβαρές συζητήσεις σε ξενύχτια στο μπαλκόνι. Πολλές όμορφες στιγμές. Χαρές, γέλια, χαζομάρες. Χωρίς να το καταλαβαίνατε, γεμίσατε μερικά χρόνια με πολύχρωμες αναμνήσεις. Μοιράσματα, που θα σας κρατάνε συντροφιά στα μετέπειτα χρόνια στις δύσκολες ώρες. Ένα «θυμάσαι τότε που…» κι ένα χαμόγελο στα χείλη, ίσως κι ένα γελάκι να ακολουθούν.
Νιώθετε τυχεροί που είστε ακόμα ζωντανοί με τόσες παλαβομάρες που έχετε κάνει, αλλά και τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον. Αφηγείστε τις ιστορίες αυτές σε κοινούς γνωστούς ή φίλους κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον και γελάτε με αυτά, γιατί μόνο εσείς ξέρετε. Μόνο εσείς ξέρετε πώς νιώθατε τότε και δεν μπορείτε δυστυχώς να το μεταφέρετε αυτό το συναίσθημα στους άλλους. Όλα αυτά είναι κάτι καθαρά δικό σας. Ένας από τους συνδετικούς σας κρίκους, που δεν αντιγράφονται ούτε από εσάς τους ίδιους. Έχετε προσπαθήσει να τα ζήσετε ξανά μερικά χρόνια αργότερα κι είδατε πως δεν είναι το ίδιο με την πρώτη φορά, αλλά παραμένει όμορφο. Καθώς, πάντα οι χαζομάρες με το κολλητάρι είναι όμορφες κι ας ρισκάρεις τη σωματική σου ακεραιότητα πολλές φορές.
Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, ο άνθρωπος αλλάζει με την πάροδο των χρόνων. Αυτό όμως που δε θα αλλάξει εύκολα έως καθόλου, είναι το πώς είναι με το κολλητάρι του. Το πόσο παιδί αισθάνεται μαζί του και το πώς με ένα βλέμμα ή μια λέξη, επιστρέφουν στο προσκήνιο όλες οι στιγμές που πέρασε μαζί του. Κυρίως οι αστείες στιγμές, αλλά κι όλες οι κωμικά πια τραγικές, καθώς αυτές είναι που ταιριάζουν να αφηγηθούν σε όλες τις περιστάσεις. Αυτές σκέφτεται κανείς τις περισσότερες φορές.
Όλες οι δυνατές, εν τέλει, στιγμές που σε ενώνουν με το κολλητάρι.
Συντάκτης: Πετρούλα Γιαννακοπούλου
