Οι άνθρωποι που διακόπτουν τους άλλους σε μια συζήτηση ή έναν διάλογο είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε το γεγονός πως δεν είναι δυσεύρετοι αφού είναι πάρα πολλοί εκείνοι που υιοθετούν την τάση του να διακόπτουν έχοντας σαν άσο στο μανίκι τους μια πληθώρα από ευφάνταστες δικαιολογίες.
Το στυλ
Οι άνθρωποι που αρέσκονται στο να διακόπτουν τους άλλους σε μια συζήτηση έχουν ένα απαράμιλλο στυλ. Θα λέγαμε πως είναι ένα στυλ άφταστο σε design και τεχνική. Απείρως ευφυές και μάλιστα τόσο ευφυές που σε κάνει να αναρωτιέσαι κάποιες φορές αν φταις εσύ. Η σκέψη που μπορεί να περάσει από το μυαλό σου είναι «μήπως τελικά είναι ο τρόπος που μιλάω και δεν με περιμένουν;». Διότι αν αυτό σου συμβαίνει επανειλημμένα είναι απολύτως φυσιολογικό να νομίζεις πως ίσως φταίει ο τρόπος κι ο ρυθμός με τον οποίο εσύ μιλάς. Αυτός που διακόπτει τους συνομιλητές του έχει ένα σχεδόν μαγικό τρόπο να το κάνει σε σημεία που είναι κομβικά σε μια συζήτηση. Εκεί δηλαδή που φτάνεις στο highlight της περιγραφής ή των όσων λες σε μια δεδομένη στιγμή, έρχεται εκείνη η διακοπή που τα αλλάζει όλα. Μένεις με τη χαρά της αποκορύφωσης των όσων λες κι αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να το ξαναπείς ή να το προσπεράσεις γιατί έπειτα από κάποιο σημείο παύει να σε νοιάζει κιόλας. Διάθεση είναι αυτή, τι να κάνουμε.
Η αιτία… ή μάλλον οι αιτίες
Οι λόγοι για τους οποίους μας διακόπτουν την ώρα που μιλάμε είναι αρκετοί. Εγώ προσωπικά έχω σκεφτεί πολλές φορές τις αιτίες κι έχω κάνει ένα mini test για να δω αν τελικά αρκετές από αυτές ισχύουν ή απλώς έτυχε να ισχύουν σε μια δεδομένη στιγμή. Σίγουρα ο ενθουσιασμός ή η λαχτάρα των συνομιλητών μας να εκφράσουν την άποψή τους ακριβώς τη στιγμή που εμείς μιλάμε, είναι ένας βασικός λόγος. Λέω κάτι καλό ή κακό αντίστοιχα εγώ, ακούς εσύ, γεννιέται ένα συναίσθημα σαν αντίδραση στο μυαλό σου, πετάγεσαι και λες κάτι για να σιγοντάρεις την εξιστόρηση των όσων λέω. Θεμιτό και κατανοητό, το έχουμε κάνει όλοι και κάποιοι από εμάς πάψαμε να το κάνουμε κιόλας.
Η ανασφάλειά σας έχει έρθει ποτέ στο μυαλό ως αιτία; Όσοι είναι ανασφαλείς ή έχουν κάποια κόμπλεξ κατωτερότητας τείνουν να διακόπτουν τους συνομιλητές τους για να καλύψουν αυτήν ακριβώς την ανασφάλεια. Κοινώς να «δειχθούν». Να εκφράσουν ντε και καλά άποψη για κάτι είτε έχουν εμπειρικά άποψη για αυτό το κάτι είτε όχι. Η κεκτημένη ταχύτητα είναι μια ακόμη -όχι λογική – αιτία να διακόπτεις τους άλλους. Και τι δείχνεις με αυτό; Δε σέβεσαι τους συνομιλητές σου και κυρίως δεν ακούς. Περιμένεις μόνο την κατάλληλη για εσένα στιγμή για να διακόψεις.
Οι λύσεις
Αν μας διακόπτουν τη στιγμή που μιλάμε ως τακτική αποπροσανατολισμού, η λύση είναι το γνωστό «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Πιστέψτε με θα το διασκεδάσετε απίστευτα αλλά να γνωρίζετε πως η συζήτηση που θα έχετε τη δεδομένη στιγμή δε θα καταλήξει κάπου γιατί είναι σαν τα ατελείωτα τένις σετ ανάμεσα σε Ναδάλ και Φέντερερ με το μπαλάκι να θέλει να ξεκουραστεί αλλά να μην προλαβαίνει. Έτσι θα είναι κι η συζήτηση αυτή, από το ένα θέμα στο άλλο.
Μια πολύ εποικοδομητική λύση είναι να κάνετε παύσεις για να ρωτάτε αν θυμάται ο συνομιλητής σας τι είπατε πριν λίγο. Θεϊκό; Αυτό βέβαια δε θα το κάνετε με ύφος δασκάλου αλλά με μαεστρία πάνω στηn κουβέντα και μια παύση για να έρθει το ερώτημα. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τρόπος κατεβάζει αρκετά τον ρυθμό της συζήτησης οπότε δε δίνει την ευκαιρία στους άλλους να πεταχτούν διότι αν δεν ακούν την ώρα που μιλάτε να πουν τι;
Η πιο εγκεκριμένη θεραπεία στο όλο θέμα είναι φυσικά το να πεις ευθέως και ξεκάθαρα το «με ενοχλεί αυτό που κάνεις.» Να μην αφήσεις δηλαδή κανένα ενδεχόμενο απορίας για το αν το εννοείς ότι σε ενοχλεί. Γιατί πολύ καλοί οι παραπάνω αποτρεπτικοί παράγοντες αλλά σε κάποια φάση θέλεις να αντιληφθεί ο συνομιλητής σου ότι συζητάτε, ότι γίνεται διάλογος κι ότι έχετε τις κόκκινες γραμμές σας πάνω σε αυτό το θέμα.
Το συμπέρασμα
Κακιά συνήθεια που δύσκολα κόβεται είναι το να διακόπτεις τους συνομιλητές σου. Δεν είναι τυχαία η φράση «καπελώνω τη συζήτηση» αφού αυτό ακριβώς συμβαίνει. Είτε συμβαίνει λόγω κακιάς συνήθειας, είτε λόγω εγωπάθειας κι αυτοθαυμασμού – επειδή αγαπάς τον τόνο της φωνής σου πάρα πολύ – είτε λόγω αυτοεπιβεβαίωσης για να έχεις την τελευταία κουβέντα, όπως και να έχει είναι ενοχλητικότατο. Δεν υπάρχει περίπτωση αν το κάνετε να μην το έχουν αντιληφθεί οι άλλοι οπότε φροντίστε να το ελαττώσετε. Δείξτε τη διάθεση να ακούτε. Σκεφτείτε πόσο ενοχλητικό είναι να σας διακόπτουν και τι δείχνει αυτό γενικότερα. Θα λέγαμε πως υπάρχει και μια δόση αγένειας ειδικότερα αν γίνεται επανειλημμένα. Πού ξέρετε; Μπορεί να εκπλαγείτε από το πόσο περισσότερο θα απολαύσετε μια συζήτηση έπειτα.
Αν η συζήτηση είναι το κολατσιό στο διάλειμμά μας, τότε το να μας διακόπτουν όταν μιλάμε είναι σαν να μας παίρνουν το φαγητό από τα χέρια μας. Δε ρωτάνε «να δοκιμάσω λίγο;» απλά θεωρούν ότι μπορούν κι έχουν το δικαίωμα να το κάνουν. Συζητώ σημαίνει συνομιλώ. Και συνομιλώ σημαίνει ακούω, με ρωτάνε, εκφράζομαι, με ακούνε, ρωτάω, εκφράζονται. Η σειρά μπορεί να χαλάσει κατά βούληση οπότε έσω «ετοιμοπόλεμοι».
Αφιερωμένο αυτό το άρθρο στις συζητήσεις που από αλλού ξεκίνησαν κι αλλού κατέληξαν με εμάς να μη θυμόμαστε τι λέμε.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
