Σε εκείνη τη βουβή επιστροφή από τριήμερο στη δουλειά, είναι ελάχιστα αυτά που μπορούν να σου προκαλέσουν το ενδιαφέρον, πόσω μάλλον να κάνεις και κουβέντα. «Μα καλά λίγη τσίπα δεν έχουν πάνω τους, γκοτζάμ καράβι και δεν είχε μια ράμπα για το παιδάκι το ΑΜΕΑ και το είχαν στο γκαράζ μέσα στο λιοπύρι.» Και κάπου εκεί, το μάτι σου σηκώνεται από το κινητό και ψάχνεσαι να δεις τι άκουσες από τον συνεργάτη στο διπλανό γραφείο.
Ferry Boat που εκτελεί τη γραμμή Καβάλα-Θάσο, ελλείψει υποδομών για ΑμεΑ, «πάρκαρε» παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο εντός του χώρου των οχημάτων, σε θερμοκρασίες που ακόμα κι αν είσαι από τη Σαουδική Αραβία δεν τις συνηθίζεις, στην ντάλα του ήλιου, με μια γυναίκα να προσπαθεί με ένα ύφασμα να του κάνει σκιά για όσο διαρκεί το ταξίδι.
View this post on Instagram
Και κάπου εκεί, αρχίζεις και σκέφτεσαι γιατί ζεις σε έναν τέτοιο κόσμο. Όμως, όσο το μυαλό δουλεύει κι αρχίζεις και θυμάσαι εικόνες από ταξίδια σου, τόσο ένα τεράστιο «ώπα» αρχίζει και σου τρυπάει το μυαλό. Όχι φίλε, ο κόσμος είναι μια χαρά, όπου σε θυμάσαι να βρέθηκες πλην χωρών του τρίτου κόσμου, και τις ράμπες αναπήρων σου τις έβλεπες, και τους ανελκυστήρες για ΑΜΕΑ τους θυμάσαι, και τις ειδικές θέσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, και τον σεβασμό του συμπολίτη προς το άτομο με ανάγκες.
Αλλά για κάτσε ρε φίλε, κι εδώ τα έχουμε αυτά. Κι εδώ σιγά-σιγά όλα τα πεζοδρόμια έχουν διαμορφωθεί, στα μέσα υπάρχουν υποδομές, στα δημόσια κτίρια υπάρχουν ειδικές ράγες για την κίνηση αμαξιδίων. Άρα όσα πρέπει να υπάρχουν, σε γενικές γραμμές υπάρχουν. Κατεβαίνεις να πάρεις έναν καφέ από το ισόγειο. Θυμάσαι το συνάδελφο από την πρώτη παράγραφο; Βλέπεις το μηχανάκι του πάνω στο πεζοδρόμιο παρκαρισμένο ακριβώς πάνω στη διαγράμμιση για τους τυφλούς. Και κάπου εκεί οι απαντήσεις αρχίζουν κι έρχονται μόνες τους.
Γιατί βλέπεις φίλε, ο συμπολίτης μου, ο συνάδελφός μου, ο φίλος μου, εγώ ο ίδιος, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι είμαστε ένα ατύχημα μακριά από ένα τέτοιο αμαξίδιο. Ότι είμαστε μια ασθένεια μακριά από ένα κρεβάτι ή ένα μπαστούνι. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είμαστε αρτιμελείς από τύχη, ότι γεννηθήκαμε με όλο μας το σώμα λειτουργικό, επίσης από τύχη. Ότι η ίδια τύχη σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να μας φέρει στη θέση αυτού του παιδιού. Ή να φέρει σε αυτή τη θέση έναν δικό μας άνθρωπο.
Ζεις σε μια χώρα που το τάκα-τούκα στο πληκτρολόγιο πάει κουπί, αλλά την ίδια στιγμή τα δικαιώματα που υπερασπίζεσαι σε σχόλια και αναρτήσεις, τα καταπατάς με τη συμπεριφορά σου και την καθημερινή σου πρακτική. Που δε σέβεσαι ράμπες αναπήρων που ήδη υπάρχουν, που παρκάρεις στις διαγραμμίσεις των τυφλών, που χρησιμοποιείς τον ανελκυστήρα των ΑμεΑ στο μετρό γιατί βαριέται ο κώλος σου να πάει μέχρι τις σκάλες οι οποίες είναι παρεμπιπτόντως κυλιόμενες, που αφήνεις το ρημάδι σου στην αναπηρική θέση στο σούπερ μάρκετ γιατί «θα κάνεις μόνο πέντε λεπτά». Λες κι ο άνθρωπος με αναπηρία σου χρωστάει αυτά τα πέντε λεπτά να σε περιμένει να ψωνίσεις.
Ναι, το ferry boat δεν είχε υποδομές για το παιδάκι με αναπηρία. Κι ενώ παντού βλέπεις καράβια με πρόνοια για σκυλάκια και γατάκια, δε βλέπεις αντίστοιχη μέριμνα για ΑμεΑ. Κι είναι ντροπή του πλοιοκτήτη που δεν έχει μεριμνήσει για τους ανθρώπους που έχουν ειδικές ανάγκες αλλά τους παίρνει το αντίτιμο του εισιτηρίου και τους βάζει στο καράβι να ταξιδέψουν. Είναι ντροπή και του πληρώματος που κατά παράβαση των κανονισμών αφήνει στον χώρο των οχημάτων ένα ΑμεΑ παιδί που δε θα έχει καμία ελπίδα αν κατά τη διάρκεια του πλου πιάσει μια φωτιά ή λυθεί το χειρόφρενο από κάποιο αμάξι και τσουλήσει πάνω του. Κι ακόμα κι αν οι κανονισμοί το επέτρεπαν, είναι ντροπή που δεν το πήραν ακόμα και στα χέρια να το ανεβάσουν επάνω αλλά το άφησαν να ψήνεται στο λιοπύρι ακόμα κι αν πρόκειται για ταξίδι 45 λεπτών.
Αλλά αυτό το καράβι φίλε, είναι ο τόπος μας. Όπως το άλλο το καράβι από το οποίο πριν κάτι μήνες έπεσε ένα άλλο παιδί με πνευματική αναπηρία -από ανθρώπινο χέρι εκείνη τη φορά- στις κινούμενες προπέλες και σκοτώθηκε. Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε. Που ή δε θα υπάρχει μέριμνα γι’ αυτόν που την έχει ανάγκη, ή θα υπάρχει αλλά θα καταπατείται από αυτούς που δεν έχουν καμία ανάγκη, αλλά βλέπουν τον εαυτό τους και κανέναν άλλο. Σε αυτό τον κόσμο που περισσότερος αγώνας έχει δοθεί (και καλώς δόθηκε) για τα ζώα συντροφιάς παρά για τον συνάνθρωπο.
Δεν μπορεί να δοθεί λύση όταν δεν έχεις καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα ή όταν δε θες να το καταλάβεις ή όταν δε σε συμφέρει να το καταλάβεις. Και πρέπει να επικαλεστούμε και πάλι το εγώ μας και να σκεφτούμε ότι πρέπει να είμαστε ένας κόσμος καλύτερος, γιατί μπορεί εύκολα να βρεθούμε στη θέση τους όπως αναφέρθηκε παραπάνω, κι όχι να είμαστε ένας κόσμος καλύτερος γιατί αυτό αξίζει τόσο σε εμάς όσο και σε αυτούς που θα μας ακολουθήσουν. Κι όσο δε σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι αλλά σαν εγωισμοί, τόσο θα βλέπουμε τέτοιες εικόνες, οι οποίες στο τέλος θα μας περνούν κι αδιάφορες γιατί θα έχουμε παντελώς αποκτηνωθεί.
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
