Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, είσαι ένα μάτσο χάλια. Βλέπεις τον εαυτό σου στα χειρότερά του, άυπνο, κουρασμένο, βουρκωμένο. Ξεσπάς. Αυτό σου θυμίζει την τελευταία φορά που είδες τα μάτια σου δακρυσμένα, εκείνη τη φορά που πάλι έμεινες χωρίς καμία λογική εξήγηση και είχες υποσχεθεί πως δε θα αφήσεις τον εαυτό σου να βρεθεί ξανά σε τέτοια χέλια, για έναν άνθρωπο.
Όλα αυτά για να ακούσεις ξανά την ίδια επική ατάκα που έμαθες πια απ’ έξω:
«Μωρό μου λυπάμαι που σου το λέω αλλά δυστυχώς το timing είναι λάθος, ίσως σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου να είναι πιο εύκολο»
Πόσο λάθος μπορεί να είναι το timing στην τελική αν δύο άτομα θέλουν όντως να είναι μαζί; Μήπως αυτή η δικαιολογία είναι το καινούριο trend των ημερών; Τι μας οδηγεί όμως στο να την πούμε; Είναι ο φόβος του να τα δώσουμε όλα και να πέσουμε με τα μούτρα; Είναι η ανάγκη να κρατήσουμε τη ζωή μας υπό έλεγχο γιατί μας τρομάζουν οι αλλαγές; Ή μήπως δεν είναι δικαιολογία αλλά η πικρή αλήθεια;
Άκουσες τόσες πολλές φορές την ιστορία του πώς γνωρίστηκαν οι παππούδες σου και οι γονείς σου. Βλέπεις τόσα ζευγάρια που είναι μαζί πολλά χρόνια και σκέφτεσαι, πώς γίνεται να βρήκαν όλοι αυτοί το σωστό άτομο τη σωστή στιγμή κι εσύ όχι;
Δεν είναι πως νιώθεις μοναξιά, η ανθρώπινη επαφή πλέον είναι πολύ εύκολη, τη βρίσκεις κυριολεκτικά με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό που σου λείπει είναι η οικειότητα και η επικοινωνία γιατί οι άνθρωποι, παρ’ όλο που είναι τόσο κοντά, είναι ταυτόχρονα πιο απομακρυσμένοι από ποτέ.
Ίσως, οι παλιοί κατάφεραν να βρουν το σωστό άτομο γιατί δεν είχαν τόσες πολλές επιλογές που να τους κάνουν να μπερδεύονται στο τέλος. Ίσως αυτό σε κάποιους να έκανε καλό, κυρίως από τύχη, βέβαια. Ίσως και κάποιοι άλλοι, να έπαιρναν τη λάθος στιγμή και την έκαναν σωστή κι όχι το αντίθετο. Τη σήμερον ημέρα η πλειοψηφία των ανθρώπων είμαστε δειλοί κι εγωιστές. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης αλλά περιμένουμε να βρούμε ένα ταίρι που έχει όλα τα θέματά του λυμένα, χωρίς βέβαια να κάνουμε την αντίστοιχη διεργασία κι εμείς μέσα μας. Κάνουμε λίστες τεράστιες για το πώς θέλουμε τον άνθρωπό μας αλλά στην πρώτη αναποδιά ή δυσκολία επικοινωνίας, βαφτίζουμε αυτό που έχουμε “bad timing”, πάμε στον επόμενο και ξανά μανά.
Κάπως έτσι φτάνεις να αναρωτιέσαι τι κοινό μπορεί να είχαν λίγο πολύ, όλα τα “bad timing” της ζωής σου. Φτάνεις στο συμπέρασμα πως όσες σχέσεις τελείωσαν με αυτή την αφορμή, έμειναν στο μυαλό σου σαν κάτι ονειρικό που είσαι σίγουρος πως θα μπορούσε να πετύχει αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Και τώρα, ήρθε η ώρα να μάθεις την πικρή αλήθεια: οι συνθήκες μπορούσαν να είναι διαφορετικές, αλλά αυτό που έλειπε στην πραγματικότητα, ήταν η θέληση του ενός από τους δύο. Κάπως έτσι, δημιουργούνται σχέσεις που παίρνουν δικαίως τον τίτλο του “απωθημένου”. Που αν συνεχίζονταν, πολύ πιθανόν να τελείωναν με ασχημότερο τρόπο και πολλά παραπάνω δάκρυα, όμως το ότι έμειναν μισές, δημιούργησε την παρενέργεια του να πιστεύεις πως θα μπορούσαν να έχουν “happy ending”. Κι έτσι, πείθεσαι πως ήταν ο σωστός άνθρωπος, μόνο που δεν ήταν, κι ούτε κι εσύ ήσουν για εκείνον.
Γι’ αυτό όταν ξανακούσεις τη φράση αυτή, δες τον άλλο στα μάτια και χαμογέλα. Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωρηθείς, ούτε να κλάψεις. Αποδέξου πως αυτό που έχεις απέναντί σου, το πιο πιθανό είναι να δημιουργήσει ένα απωθημένο. Πάρε τον χρόνο σου, αποχαιρέτα το σωστά, και μην το πάρεις μαζί σου για πολύ καιρό. Άφησέ το να φύγει εύκολα και γρήγορα, να μην κρατάει χώρο στην καρδιά σου, γιατί το μόνο που θα καταφέρει να κάνει είναι να καθυστερεί αυτό που είναι όντως για σένα. Αυτό που θα κάνει τα λάθος σωστά και θα μετακινήσει βουνά για να βρεθεί κοντά σου το συντομότερο. Αυτό που θα σου προκαλεί μόνο δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Μέχρι τότε, πάρε μια βαθιά ανάσα και ζήσε.
Συντάκτης: Βαλέρια Ιόργκου
