Είναι κάποιες σχέσεις στη ζωή που έρχονται και μαζί τους ανθίζει η ψυχή σου κι είναι και κάποιες άλλες, που αρχικά σε κάνουν να πετάς στους επτά ουρανούς, μα η πτώση στην πορεία είναι απότομη. Γίνονται με τον καιρό ανύπαρκτες, σου προκαλούν πόνο κι αβεβαιότητα, σε διαλύουν, σε αδειάζουν, σε βλέπουν να υποφέρεις και δε συγκινούνται. Σχέσεις τελειωμένες, που δε σου αφήνουν άλλη επιλογή, από το να βρεις το κουράγιο να απομακρυνθείς και να προχωρήσεις.
Κι αυτό κάνεις. Σε φοβίζει η αλλαγή και η μοναξιά, ειδικά αν αυτή η κολόνια κράτησε για πολλά χρόνια. Παίρνεις παραμάσχαλα την αξιοπρέπειά σου, και παρόλο που η απογοήτευση κυριαρχεί μέσα σου, και ο πόνος είναι δυσβάσταχτος, δε σου απομένουν άλλα περιθώρια· πρέπει να φύγεις, κάνοντας άλματα αυτή τη φορά. Η θλίψη και ο φόβος κάνουν απότομες στροφές στο στομάχι σου δένοντάς το κόμπους σφιχτούς. Παλεύεις να σβήσεις κάθε ανάμνηση, απομονώνεσαι στη σιωπή του σπιτιού σου, ακούγοντας εκείνα τα πονεμένα τραγούδια χωρισμού ζώντας το δικό σου δράμα. Δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς, παλεύεις με τέρατα και ξημερώνεσαι μέχρι να εξουθενωθείς, μπας και κλείσεις μάτι.
Τα πρωινά αναγκάζεσαι να φοράς τη μάσκα, κρύβεις κάθε δάκρυ φορώντας ένα λαμπερό προσποιητό χαμόγελο, για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Συχνά, παίρνεις το τηλέφωνο για να στείλεις ένα θυμωμένο μήνυμα, να εκφράσεις κάθε ίχνος απογοήτευσης και παλεύεις με θεούς και δαίμονες για να αντέξεις και να καταφέρεις να μη στείλεις. Άλλες φορές, θέλεις να στείλεις ένα ευάλωτο γεμάτο συναίσθημα μήνυμα, το γράφεις, το σβήνεις, το ξαναγράφεις και παλεύεις μέχρι να βρεις τη δύναμη να μην πατήσεις προώθηση.
Ό,τι λάτρεψες σε αυτή τη σχέση κάνει κύκλους μέσα σου κι ύστερα πάλι φέρνεις στο μυαλό εκείνες τις σκοτεινές, γεμάτες γκρίζο μέρες, εκείνες που ένιωσες πως δεν ήθελε κανένα έρωτα μαζί σου, εκείνες που σε έκανε να νιώθεις πως δε σε ποθεί όπως εσύ, που σε έβαζε, εκείνες που η απογοήτευση ήταν αβάσταχτη. Κάνεις εικόνα κάθε καβγά σας, κάθε φορά που σου μιλούσε απότομα και ειρωνικά και αισθανόσουν άβολα, που προσπαθούσες να δώσεις μια συμβουλή και σου λεγε πως δε δέχεται συμβουλές από σένα. Σκέφτεσαι όλες εκείνες τις φορές που σου έβρισκε λάθη, που εσύ άλλα ήθελες να πεις και άλλα μετέφραζε.
Τρέχεις στους πολύ δικούς σου ανθρώπους, στο καταφύγιο της παρηγοριάς, σ’ αυτούς που πραγματικά νοιάζονται για το πώς αισθάνεσαι, που θέλουν να σε πάρουν αγκαλιά, και να σου ζεστάνουν την καρδιά χωρίς να βγάλουν λέξη. Σ’ αυτούς, που θα μιλήσουν μόνο αν εσύ του τους το ζητήσεις, που θα καθίσουν με κατανόηση να το συζητήσετε και να πάρεις τις συμβουλές τους. Βγαίνεις έξω μαζί τους για να ξεχαστείς, να πάρεις λίγη από την καθάρια αύρα τους και με ένα τρόπο μαγικό, σε βάζουν στο μονοπάτι προς το πραγματικό νόημα της ζωής, υπενθυμίζοντάς σου πως συνεχίζεται.
Κάπως έτσι, μαθαίνεις ξανά να προστατεύεις τη σωματική και ψυχική σου υγεία. Μπαίνεις στο αμάξι για όπου, ανοίγεις τα παράθυρα να σου φυσάει το αεράκι κα βάζεις στη διαπασών το ραδιόφωνο για να αφήσεις τις σκέψεις σου να βγουν ακατάπαυστα. Αφήνεις ελεύθερο αυτό τον κόμπο στον λαιμό να φτάσει στην ψυχή και τώρα που δε σε βλέπει κανείς, απασφαλίζεις, να φύγει η ένταση για να απελευθερωθείς, να ξεσπάσεις και να καταφέρεις να λυτρωθείς.
Σταδιακά ξεκινάς να φροντίζεις πιο πολύ τον εαυτό σου, αφού τον είχες παραμελήσει. Του δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, βλέπεις τον έφτασες στον πάτο για να ξυπνήσεις, να πάρεις την απόφαση να προχωρήσεις και να αρχίσεις εκείνες τις δραστηριότητες που άφησες στο περιθώριο σπαταλώντας όλη σου την ενέργεια σε μια σχέση που δεν είχε μέλλον. Τώρα εκτονώνεσαι, άλλοτε το απολαμβάνεις κι άλλοτε το παλεύεις και προσπαθείς να ξεχνιέσαι με κάθε τρόπο.
Σε αυτό το ταξίδι ίασής σου, κράτα το αυτό: Δεν πειράζει αν κάποιες μέρες πέφτεις, λυπάσαι, λυγίζεις και δεν απολαμβάνεις όλες τις μέρες το ίδιο. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που διάλεξες να παίξεις ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί και παλεύεις κάθε μέρα μέχρι να καταφέρεις να βγεις νικητής. Και ξέρεις τι; Σου αξίζει να βγεις νικητής, γιατί δεν παραδόθηκες στη μιζέρια και τη δυστυχία και δεν τα βάζεις κάτω.
Κλείσε τα μάτια και τ’ αυτιά σε καθετί αρνητικό και να θυμάσαι πως εκεί έξω, δίπλα σου, υπάρχουν κάποιοι που σε νοιάζονται και σε αγαπούν αληθινά, με όλο τους το είναι, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς κανένα συμφέρον και χωρίς να ψάχνουν τρόπους να σε αποφύγουν. Που μόνη τους έγνοια είναι να σε δουν να χαμογελάς φωτεινά και πάλι.
Συντάκτης: Ρεβέκκα Κωνσταντίνου
