Το «Παγωτό Φυστίκι» της Μαρίνας Σπανού, όσο αδιάφορο και άρρυθμο μπορεί να είναι στα αυτιά άλλων, άλλο τόσο βαρίδι στη ρίζα κάθε έρωτα που μαράθηκε πριν καν ανοίξει το μπουμπούκι του είναι.
Μία ωδή στους ανεκπλήρωτους έρωτες, που ίσως κανένας άλλος να μην μπορεί να εξηγήσει καλύτερα από εκείνους που η χιλιομετρική απόσταση τους απομάκρυνε. Οι έρωτες εκείνοι που δεν πρόλαβαν να μείνουν καν μισοί, αλλά ίσα που πρόλαβαν να εκδηλωθούν. Και αν μέχρι κάποτε δεν πίστευα στο bad timing, παρά μόνο στην αήττητη επιθυμία δύο ανθρώπων να είναι μαζί, ήρθε η πραγματικότητα να μου αποδείξει πως και η απόσταση και ο κακός συγχρονισμός και ο φόβος για το άγνωστο είναι πολύ πιο δυνατές μεταβλητές από τον ακόρεστο πόθο να σμίξουν δύο άνθρωποι.
Έχουμε και αυτή την περίεργη συνήθεια κάποιοι άνθρωποι, που πριν κάνουμε το πρώτο βήμα θέλουμε να είμαστε ασφαλείς για τη συνέχεια. Και ποια ασφαλέστερη στιγμή από εκείνες τις λίγες μέρες πριν φύγει ο άλλος, για σπουδές, για δουλειά, κάπου αλλού στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Η αποχώρηση του ενός από του δύο δίνει κουράγιο να γίνει μια πρώτη κίνηση, καθώς υπάρχει η ασφάλεια πως άμα κάτι δεν πάει και πολύ καλά, ο χρόνος και η απόσταση θα εξομαλύνουν την αβολοσύνη της στιγμής. Όταν επιστρέψουν θα είναι όλα όπως πριν.
Και αν το πρώτο βήμα έγινε και στάθηκε αφορμή να εκδηλωθούν καλά κρυμμένες επιθυμίες και των δύο; Τότε τι; Πόσο όμορφο είναι ο έρωτας να βρίσκει ανταπόκριση. Πόσο άδικο να σου τον παίρνουν άγαρμπα μέσα από τα χέρια. Εκείνα τα φιλιά που έμειναν μισά και γεμάτα υποσχέσεις. Μια σιωπηλή υπόσχεση πως όταν ιδωθείτε ξανά, θα συνεχίσουν όλα από εκεί που έμειναν.
-Όταν γυρίσεις;-Όταν γυρίσω.
Σιωπηλές υποσχέσεις που είναι δύσκολο να κρατηθούν. Άραγε θα με περιμένεις να γυρίσω; Θα βάλουμε και οι δύο τη ζωή μας σε παύση για να δώσουμε την ευκαιρία σε εμάς; Να δούμε που θα βγάλει όλο αυτό όταν έρθει η ώρα, ή μήπως μεγαλώσαμε πια για τέτοιες αναμονές; Η ζωή προχωράει άλλωστε. Σωστά;
Η σκηνή της σύνδεσης παίζει στα μάτια σου μπροστά ξανά και ξανά. Η απορία για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί είναι σαράκι που μας τρώει, αργά και σταθερά. Ίσως για κάποιον λόγο να ήρθαν τα πράγματα όπως ήρθαν. Ίσως η μοίρα να υποδήλωσε πως δε θα έπρεπε να είστε μαζί ακόμα ή ίσως και ποτέ. Ίσως και αρκετά απλούστερα οι άνθρωποι να είμαστε δειλοί, να φοβόμαστε να κάνουμε θυσίες στον βωμό του έρωτα.
Καταδικασμένοι να βλέπετε ο ένας τον άλλον από απόσταση, να βολεύεστε. Καταδικασμένοι σε ένα ατέρμονο αν, παλεύοντας με τις τύψεις κάθε φόρα που έρχεται κάτι νέο στη ζωή σας, καταδικασμένο και αυτό να ζει στη σκιά σας.
Κάθε φορά που θα γυρνάω πίσω θα σε σκέφτομαι και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Και όσο και αν μου αρέσει να ζω με την ελπίδα πως αργά ή γρήγορα αυτό θα βρει τον δρόμο του και θα πετύχει, θα πρέπει να σε ξεπεράσω. Και αν καταφέρω να σε ξεπεράσω να ξέρεις πως το έκανα με πολύ κόπο.
Παιδιά, μην αφήνετε τους ανθρώπους σας να σας φεύγουν μέσα από τα χέρια. Όσο καταδικασμένο και αν φαίνεται προσπαθήστε το. Μη συνηθίζετε να ζείτε με μία τέτοιου είδους απώλεια, γυρίστε τον κόσμο ανάποδα για να πετύχει. Και άμα δεν πετύχει, τουλάχιστον θα πάψει να σας στοιχειώνει και κάθε τι νέο που έρχεται θα έχει τον χώρο να ανθίσει.
Και να θυμάμαι πως δεν πήγαμε ποτέ σινεμάΚαι τις κασέτες μας ακόμη δεν τις ακούσαμεΚαι να σκέφτομαι πως τελικά εσύ ήσουν το μόνο ταξίδι που ήθελα να κάνω
Συντάκτης: Αλίκη Γερακιανάκη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
