Πέφτεις για ύπνο μια μέρα στα 17 σου με το άγχος των πανελληνίων και ξυπνάς το επόμενο πρωί είκοσι κάτι, αποφοιτώντας από τη σχολή που στα 17 σου ονειρευόσουν να περάσεις. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν μερικά όνειρα σου γκρεμίστηκαν για να χτίσουν καινούρια. Εκπλήρωσες στόχους σου, βάζοντας πάντα τον επόμενο, μερικές φορές χωρίς να επικροτείς τον εαυτό σου για ότι έχεις καταφέρει. Προσδοκίες από εσένα για εσένα ή από τρίτους για εσένα, γεννιούνται καθημερινά και κάπως έτσι πέρασε μια τετραετία ή και δεκαετία. Όλα αλλάζουν εκτός από αυτή τη μια ερώτηση. Και αυτό το κείμενο δε θα είναι μια υπενθύμιση ότι πρέπει να βρεις τη δουλειά των ονείρων σου στα είκοσί σου ή ότι πρέπει να φύγεις από την εστίαση με το που τελειώσεις τη σχολή σου. Δεν είναι ένα κείμενο που θα σου πει ότι είναι χάσιμο χρόνου η σεζόν. Είναι η υπενθύμιση σου ότι είναι οκ να μην ξέρεις. Είναι οκ να μην ξέρεις τι θες να κάνεις. Είναι οκ αν το πτυχίο σου γίνει απλά ένα διακοσμητικό χαρτί και είναι οκ να νιώθεις χαμένος.
Η υπενθύμισή σου να πάρεις χρόνο για τον εαυτό σου και μην πνιγείς στην αναζήτηση του εαυτού σου. Μια υπενθύμιση ότι σημασία έχει να ξυπνάς το πρωί και να είσαι χαρούμενος. Να λες, θέλω να ζήσω σήμερα, ανυπομονώ να ξυπνήσω και ανυπομονώ να τρέξω την ημέρα. Και μην ξεγελαστείς ότι αυτό σημαίνει ντε και καλά ότι λατρεύεις τη δουλειά σου. Η δουλειά σου είναι αυτό που σου προσφέρει την οικονομική στήριξη να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου. Τις υπόλοιπες 16 ώρες της μέρας. Κάπου λοιπόν στα μέσα της δεκαετίας των είκοσι, βιώνουμε τις πιο μεγάλες αλλαγές που θα βιώσουμε ως άνθρωποι. Στην αρχή είσαι ακόμα έφηβος και δικαιολόγησε και ξαφνικά ξυπνάς μια μέρα στα 24 και θα έπρεπε να είσαι ενήλικας που ξέρει τι του γίνεται. Να μείνεις μόνος, να ερωτευτείς, να μπορείς να στηρίξεις τον εαυτό σου, να μη χαθείς από τους φίλους σου γιατί είναι η ηλικία που δημιουργείς τις περισσότερες αναμνήσεις. Και δημιουργείται σιγά σιγά μια πίεση και με τη σειρά τους δημιουργούνται οι προσδοκίες που μας αναλώνουν. Ίσως πιο πολύ από τους στόχους.
Αν λοιπόν όλα αυτά σου φαίνονται οικεία, τότε ίσως κάπως σε βοηθήσω. Για εμένα ο μόνος στόχος της δεκαετίας των είκοσι είναι να ταξιδέψω. Να γνωρίσω τον κόσμο και τους ανθρώπους. Να δω από κοντά τα μαγικά northern lights, να πιω κοκτέιλ στην Κούβα και να κάνω τον γύρο της Ιταλίας με μια βέσπα. Και είμαι πεπεισμένη ότι ο εαυτός μου μέσα από αυτά τα ταξίδια θα με βρει. Και θα βρω τον δρόμο μου. Αν λοιπόν έψαχνες μια αφορμή να ζήσεις, άσε αυτό το άρθρο να είναι αυτή. Κάπου μια μέρα διάβασα ότι είναι σχεδόν ατυχία να ξέρεις ακριβώς τι είσαι, γιατί χάνεις το ταξίδι του να βρεις ποιος είσαι. Ας είναι λοιπόν αυτή η απάντηση σε όποιον σε ξανά ρωτήσει «γιατί φτιάχνεις ακόμα καφέ;»
– επειδή με ψάχνω.
Συντάκτης: Χριστιάνα Ζ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
