To λες απωθημένο γιατί ξέρεις πως δεν παίζει να το απωθήσεις;

Πώς γίνεται πάντα να κυνηγάμε τα απωθημένα μας; Πώς γίνεται να τριγυρνάνε στο μυαλό μας; Τα απωθημένα παντός είδους και κατηγορίας κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους κι εμείς καλούμαστε να φιλτράρουμε αυτό που μας συμβαίνει. Αναρωτιόμαστε «τι να θέλει να μου πει το σύμπαν πάλι» όταν το όποιο απωθημένο γίνεται στη σκέψη μας από κομπάρσος πρωταγωνιστής.

Με τη λέξη απωθημένα το μυαλό των περισσότερων πηγαίνει σε σχέσεις κι ανεκπλήρωτους έρωτες. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Τα απωθημένα της ζωής μας είναι όλα εκείνα που για κάποιο λόγο δεν τολμήσαμε να αποκτήσουμε. Ίσως να μην κάναμε καν την προσπάθεια για να τα αποκτήσουμε μένοντας στη σιγουριά και την ασφάλεια μιας σταθερότητας ή μιας συνήθειας. Είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που δε θα γεμίσουν με απωθημένα τη ζωή τους κι αυτοί μάλλον έχουν να μας διηγηθούν ιστορίες ζωής γεμάτες συναίσθημα κι εμπειρία.

Αν ψάξουμε για το εξιλαστήριο θύμα στο οποίο συνήθως χρεώνουμε ευθύνες για τα απωθημένα μας, αυτό είναι το σωστό timing. Είναι σχεδόν καρμικό όταν το να έρθει κάτι που θέλεις πάρα πολύ στη ζωή σου συνδυάζεται με όλες εκείνες τις ευνοϊκές προϋποθέσεις ώστε να πραγματοποιηθεί και να μη μείνει στη λίστα με τα απωθημένα. Ο σωστός χρόνος για να γίνει και να συμβεί κάτι που θέλουμε πολύ είναι ο καθοριστικός παράγοντας όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αν δεν υπάρχει το σωστό timing, όσο θάρρος κι αν έχει κάποιος, η πιθανότητα του να γεννηθεί ένα απωθημένο είναι πολύ μεγάλη. Ή μήπως όχι;

Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί τελικά η βαθύτερη αιτία να είναι άλλη κι ότι το σωστό timing ως δικαιολογία στο μυαλό μας να είναι μόνο η βιτρίνα; Εκείνοι δηλαδή που τολμούν να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν στη ζωή τους μήπως εν τέλει παραβλέπουν τις πιο πολλές φορές τον παράγοντα χρόνο κι απλώς τολμούν; Η βαθύτερη αιτία για τα απωθημένα που συσσωρεύουμε στις ζωές μας ίσως να είναι ο φόβος της αποτυχίας. Η ενοχή της απόλαυσης. Η δεύτερη σκέψη κι ο δισταγμός της κατάκτησης ενός ονείρου ή μιας επιθυμίας. Η δειλία μπροστά στην πολύ μεγάλη πιθανότητα της απόκτησης αυτού που με αφάνταστη ευκολία χαρακτηρίσαμε ως απωθημένο πριν καν το απωθήσουμε στην πράξη. Και κάπως έτσι να μείναμε στη θεωρία.

Τα απωθημένα μας διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για άλλους είναι τα ταξίδια που ορκίστηκαν στον εαυτό τους ότι θα κάνουν και που με την πάροδο των χρόνων και τις υποχρεώσεις δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν. Για άλλους είναι ένα χόμπι ή μια δραστηριότητα η οποία έπαιρνε συνέχεια αναβολές. Για κάποιους μπορεί να είναι η αγορά ή η επένδυση σε κάτι που πάντα ήθελαν ή ακόμη η επαγγελματική πορεία που δεν τόλμησαν να ακολουθήσουν. Φυσικά για πολλούς είναι ένα συναίσθημα που δεν ομολογήθηκε ποτέ μένοντας στο συρτάρι με τα υπόλοιπα απωθημένα.

Οι πιθανότητες του να κυνηγήσεις με επιτυχία κάποιο από τα παραπάνω απωθημένα είναι πολλές. Άπαξ δηλαδή και βάλεις στο μυαλό σου να ξεκινήσεις το χόμπι που πάντα ήθελες ή να επενδύσεις σε κάτι που επιθυμούσες ή να ξεκινήσεις να ταξιδεύεις κι ας είναι για αρχή ταξίδια μικρά και κοντινά, θα βρεις τον τρόπο να το κάνεις. Επίσης η απόφαση να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα στον επαγγελματικό τομέα γιατί να μείνει απωθημένο αν θέλεις να το τολμήσεις; Είναι όλα αυτά σαν απωθημένα εφικτά και πραγματοποιήσιμα εφόσον δουλέψουμε με όλες τις ευνοϊκές προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω.

Με το απωθημένο συναίσθημα όμως τι γίνεται; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ομολογηθεί ένα συναίσθημα που κλήθηκε να μείνει βουβό και να σιωπήσει; Τα απωθημένα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα και την αγάπη είναι τα πιο δύσκολα κι ίσως ανέφικτα με την πάροδο του χρόνου. Ας μην ξεχνάμε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως τα ανομολόγητα συναισθήματα έχουν κι αυτά με τη σειρά τους το δικό τους λόγο ύπαρξης.

Και κάπου εδώ κάποιος από τους θαρραλέους της παρέας θα έλεγε το εξής: «Δε θέλω να έχω απωθημένα στη ζωή μου. Ακόμη κι ένα ανομολόγητο συναίσθημα θα το έλεγα, αρκεί να ξέρω πως το έχω εκφράσει». Οι ισορροπίες όμως είναι λεπτές. Ένα συναίσθημα μένει απωθημένο γιατί δεν τόλμησε να επικρατήσει της λογικής. Της κριτικής ίσως που θα ακολουθούσε. Είναι η έλλειψη θάρρους όταν υπήρχε η ευκαιρία να μην είναι απωθημένο αλλά εφικτό. Κι εκείνη η ευκαιρία προσπέρασε για κάποιο λόγο. Οπότε γι’ αυτό κι έγινε απωθημένο. Ξεχάστηκε; Μπορεί και όχι. Πάντως τακτοποιήθηκε επιμελώς για να μην υπάρχουν τύψεις για τον τρόπο με τον οποίο έγινε ένα απωθημένο. Και κάπως έτσι τα απωθημένα που έχουν να κάνουν με συναίσθημα μπορούν κάλλιστα να γίνουν πλάνη ή ξεγέλασμα μέσω της εμμονής.

Οι άνθρωποι δε θα σταματήσουμε ποτέ να κυνηγάμε τα απωθημένα μας σαν μια ύστατη προσπάθεια να πάμε κόντρα σε κάτι που θεωρούμε πως μας εμπόδισε. Ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κάποια από τα απωθημένα μας θα πραγματοποιηθούν κι άλλα θα μείνουν απωθημένα απλούστατα διότι αυτή είναι μια λίστα που ποτέ δεν έχει τέλος. Que sera sera ή αλλιώς το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, είναι η μόνη απάντηση στα απωθημένα όλου του κόσμου.

Αφιερωμένο στα απωθημένα που ποτέ δεν απωθήσαμε τελικά…