Σήμερα -και κάθε μέρα δηλαδή-, ας επιλέξουμε να πούμε αλήθειες. Ας πάρουμε την απόφαση να μην παραμυθιάσουμε τον εαυτό μας γιατί έτσι μας βολεύει ή γιατί πονάμε με τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Όταν δεν παίρνουμε θέση απέναντι στην αδικία· την αδικία στηρίζουμε και δεν υπάρχει καμία εξαίρεση στον κανόνα. Όχι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι σε κανέναν να του παρέχουμε υποστήριξη, ψυχολογική ή σωματική, αλλά είναι θέμα ηθικής και παιδείας το να εναντιωνόμαστε στο άδικο, είτε από καλοσύνη, είτε εξαιτίας των πιστεύω μας, είτε έστω επειδή θα θέλαμε κάποια στιγμή κάποιος να κάνει το ίδιο και για μας.
Μήπως δεν έχει σιγοκαεί το λαρύγγι όλων μας όταν κάποιος άλλος μας αδίκησε; Όταν περιμέναμε όλα τα όμορφα που δώσαμε να γυρίσουν πίσω και λάβαμε μια σφαλιάρα που έγδαρε μαζί με το μάγουλο και τα σωθικά μας; Εκείνες τις στιγμές δεν περιμέναμε όλοι να αποφασίσει κάποιος να μιλήσει, να υπερασπιστεί το δίκαιο (τις φορές τουλάχιστον που ήταν ξεκάθαρο το πού γέρνει η ζυγαριά); Ναι, ναι το κάναμε. Κι όποιος το αρνείται με τη δικαιολογία ότι δε θα περίμενε από κανέναν υπεράσπιση, γιατί του την παρέχει ο ίδιος, λέει ψέματα στον εαυτό του για άλλη μια φορά. Οι άνθρωποι δεν περιμένουμε από κάποιον να σταθεί δίπλα μας απέναντι στο λάθος, γιατί φοβόμαστε, αλλά γιατί ελπίζουμε. Ελπίζουμε στην καλοσύνη και την ομορφιά. Ελπίζουμε στους ανθρώπους που μας περιβάλουν και γινόμαστε αιθεροβάμονες. Ελπίζουμε πως θα βρούμε έναν άνθρωπο που θα έχει παιδεία και θα μιλάει με πάθος για όσα πιστεύει, που δε θα κρύβεται ποτέ πίσω από ξένες ποδιές και κλειστές πόρτες, που θα υψώνει το ανάστημά του ακόμα κι αν αυτό του κοστίσει.
Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, είτε απαίδευτοι είναι, είτε ανήθικοι, είτε στην καλύτερη δειλοί. Και πριν μου θυμώσετε και σηκώσετε το δάχτυλο, γυρίστε πίσω τον χρόνο σε κάποια στιγμή της παιδικής σας ηλικίας. Σε μια στιγμή που η αγνότητα των χρόνων σας, σας πρόδωσε απέναντι στην κακία, την αυταρχικότητα, τον δεσποτισμό των ενηλίκων και έφερε καυτά δάκρυα στα μάτια σας. Τότε άραγε δεν ποθήσατε όσο τίποτα κάποιος να σας πίστευε; Nα μιλούσε; Ν’ άκουγε όσα είχατε να πείτε αντί να μιλάει μονάχα;
Οι άνθρωποι λοιπόν είμαστε δειλοί όταν δεν αντιδράμε, είτε σας αρέσει, είτε όχι. Είμαστε δειλοί όταν διαρκώς επιτρέπουμε σε φορτικές παρουσίες, ελλειμματικούς και δυστυχισμένους ανθρώπους να βγάζουν τα κόμπλεξ τους πάνω σ’ άλλους, όταν δεχόμαστε την εξάπλωση της προβληματικής λογικής τους, μόνο και μόνο επειδή δε θέλουμε να μπούμε στη μέση, δε θέλουμε να μαλώσουμε ή δεν επιθυμούμε να χαλάσουμε τη σχέση μας με κανέναν.
Και πριν κατηγορηθώ για απολυτότητα να ξεκαθαρίσω πως ναι, κάποιες φορές η γραμμή ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο είναι πολύ λεπτή και εύθραυστη και κανείς μας δε θα έπρεπε να νιώθει την πίεση να ισορροπεί επάνω της διαρκώς -είμαστε άνθρωποι άλλωστε και όντως θα κάνουμε λάθη και θα γίνουμε πολλές φορές άδικοι μέχρι να μάθουμε. Το νόημα όμως είναι πως όταν ξέρουμε τι είναι σωστό, πως κάποιος αθώος υποφέρει, πως τιμωρείται, πως ταπεινώνεται, πρέπει να μιλάμε, ακόμα κι αν είναι να μπούμε εμείς στο κέντρο της μάχης, ακόμα κι αν κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις που δε θα μας αρέσουν και θα μας πληγώσουν -γιατί ο τροχός γυρίζει στο τέλος και δείχνει εκεί που πρέπει.
“Stand up for what you believe in,
even if it means standing alone”
Suzy Kassem
