Στη ζωή κυριαρχούν κάποια συναισθήματα, χαρά, λύπη, θυμός, ενθουσιασμός, απογοήτευση. Ένα πράγμα που μπορεί να πυροδοτήσει όλα αυτά τα συναισθήματα αυτά είναι ο δόλιος ο έρωτας. Ο δρόμος της ζωής σου μπλέκεται με αυτόν με τρόπους περίτεχνους, αφού είχε και θα συνεχίσει να έχει διάφορους σταθμούς· σε κάποιους θα μείνεις καιρό ενώ άλλοι είναι απλές στάσεις για να φτάσεις πιο μετά στον προορισμό σου. Ας σταθούμε στο δεύτερο. Πώς θα μπορούσαμε να φτάσουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι αν το ταξίδι μας ήταν μέρες ολόκληρες χωρίς καμιά στάση; Θα φτάναμε στον προορισμό μας κουρασμένοι και χωρίς καμία όρεξη να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Όσες περισσότερες στάσεις κάναμε, από την άλλη, τόσο μεγάλωνε η προσμονή για τον τελικό προορισμό μας. Προφανώς, και δεν είναι ποτέ όλες οι στάσεις εύκολες, αφού πάντα υπάρχει ταλαιπωρία στην υπόθεση, παρόλα αυτά καταλάβαμε στο τέλος της διαδρομής ότι τελικά μας έκαναν καλό.
Σκέψου τώρα κάτι άλλο. Πόσες φορές ένιωσες πως δε θα μπορούσες να ξεπεράσεις με τίποτα έναν άνθρωπο κι αρνιόσουν κατηγορηματικά πως είναι κάτι περαστικό; Όσο περνούσαν οι μέρες, όμως, ο πόνος γινόταν λιγότερος και οι σκέψεις σου από σκοτεινές ξεκίνησαν να έχουν περισσότερο χρώμα. Την πρώτη φορά η διαδικασία αυτή ήταν πολύ επίπονη και χρονοβόρα, κάθε φορά όμως γινόταν και πιο εύκολη. Όχι επειδή αγάπησες και πόνεσες λιγότερο, αλλά επειδή απέκτησες αντοχή κι ήξερες πια καλύτερα τον εαυτό σου. Τα πρώτα χτυπήματα άφησαν σημάδια κι ήταν αρκετά κρίσιμα για το πώς θα συνέχιζες. Το σημαντικότερο όλων, όμως, ήταν ο χρόνος που έδωσες στον εαυτό σου να πονέσει, να θρηνήσει και να ξεκινήσει από εκεί μια πιο βαθιά εσωτερική αναζήτηση.
Ενδεχομένως να ήταν φοβερά σκοτεινές εκείνες οι περίοδοι και τρομερά δύσκολο το να αποδεχτείς ότι ήταν ακόμα μια αποτυχημένη προσπάθεια, εκεί όμως βρισκόταν το κλειδί για να βρεις την πορεία σου. Ο κοινός παρονομαστής όλων των λάθος φιλιών που έδωσες, ήταν ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε έβγαλαν από τη ζώνη άνεσης που βρισκόσουν για καιρό και δεν ήξερες πώς να εγκαταλείψεις. Σε έκαναν να καταλάβεις ποιος είσαι και τι σου αρέσει, τις αδυναμίες αλλά και τα δυνατά σου σημεία και το πιο σημαντικό, σου δίδαξαν τα όριά σου. Έτσι, την επόμενη φορά που εκείνο το άτομο δε σε σεβάστηκε και σε έκανε να νιώσεις λίγος, εσύ κατάφερες να το στείλεις στο καλό. Μπορεί να ένιωσες πόνο, θυμό κι απογοήτευση αλλά ένιωσες και κάτι καινούριο και πρωτόγνωρο. Πληρότητα. Έβαλες τα δικά σου όρια, ζύγισες την κατάσταση, επέλεξες τον εαυτό σου και συνέχισες να το κάνεις από τότε κι έπειτα.
Κάθε λάθος άτομο και κατάσταση, σε έκαναν να θέλεις να αλλάξεις για να γίνεις εσύ η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Κάθε αποτυχημένη σχέση, αντί να σε ρίξει σε έκανε πιο δυνατό και πιο συνειδητοποιημένο. Σε έκανε να γαληνέψεις εσωτερικά και να μη σε πυροδοτούν πράγματα που δεν είναι στο χέρι σου να ελέγξεις. Κάπως έτσι, όλα τα άσχημα που σε έφεραν στα όμορφα πράγματα που ζεις, τα οποία όμορφα πράγματα έρχονται πάντα για σένα, σε όσες λάθος αγκαλιές και να βρεθείς. Κι αν ήσουν σίγουρος πως βρήκες τον άνθρωπο της ζωής σου αλλά δεν ήταν τελικά, μη μασάς, γιατί τώρα ξέρεις με βεβαιότητα ποιος δεν είναι ο άνθρωπός σου.
Η ζωή έχει τόσες απολαύσεις και τόσες έντονες στιγμές που είναι κρίμα να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να τις χαίρεται γιατί φοβόμαστε μην κάνουμε και άλλα λάθη. Έτσι, όλα τα λάθος φιλιά που έδωσες ήταν ουσιαστικά σωστά κατά κάποιο τρόπο. Το ότι δε σου ταίριαζαν τελικά τα χείλη που στα έδιναν, δε σημαίνει πως ήσουν ανόητος ή πως πήρες λάθος αποφάσεις, σημαίνει ότι πήρες το ανθρώπινο ρίσκο του να αφεθείς και να ζήσεις καταστάσεις που δεν ήξερες με σιγουριά προς ποια κατεύθυνση θα σε οδηγήσουν.
Ας πιούμε στην υγειά των λάθος φιλιών που είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί. Κι αν κάπου-καπου μας κάνουν και παρεκκλίνουμε από την πορεία μας, θα φτάσουμε στον προορισμό μας ό,τι και να γίνει.
Συντάκτης: Βαλέρια Ιόργκου
