«Στην αρχή τα όνειρα φαίνονται αδύνατα, μετά απίθανα, μετά αναπόφευκτα», είπε ο ηθοποιός Chris Reeve, ο γνωστός σε όλους μας Superman. Κι είναι έτσι ακριβώς. Ξεκινάς να ονειρεύεσαι εντελώς απροσδόκητα, γεννάται μέσα σου εκείνη η φλόγα του νέου και σε κυριεύει. Μπορεί αυτό που ονειρεύεσαι στην αρχή να μοιάζει τρελό, να λες όχι, δε γίνεται να τα καταφέρω, πώς θα το κάνω εγώ αυτό. Αν νικήσεις εκείνον τον φόβο και διψάς για ζωή, τότε θα αρχίσει να το πιστεύεις σιγά σιγά και να βρίσκεις τρόπους να το υλοποιήσεις, μα θα αμφιβάλεις πού και πού κι εκεί οφείλεις στα μικρά και μεγάλα όνειρά σου να φανείς δυνατός.
Είναι όμορφα τα όνειρα. Είναι λόγος ύπαρξης. Όσο είμαστε μικρά παιδιά ονειρευόμαστε διαρκώς κι εκείνη την περίοδο της ζωής κάθε μικρού παιδιού εύχομαι να υπάρχουν άνθρωποι που θα το στηρίξουν, θα το βοηθήσουν και θα συνεχίσει χωρίς να φοβάται να ονειρεύεται, ούτε τότε, ούτε μεγαλώνοντας. Γιατί αν τσακίσεις τα όνειρα ενός λιλιπούτειου πλάσματος, τότε ο κυνισμός θα είναι μοιραίος μέσα του, χάνοντας αυτό που αναπόφευκτα θα ξεθώριαζε ωριμάζοντας. Γιατί, καθώς μεγαλώνουμε, ο ρεαλισμός παίρνει τη θέση του ονείρου σε μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει αλλιώς.
Μα δεν είναι κακό και ‘μεις οι μεγάλοι πού και πού να κάνουμε όνειρα. Δεν υπάρχει εξάλλου μέτρο εκεί. Πόση ευτυχία νιώθει ο καθένας μας όταν καταφέρνει να πραγματοποιήσει έστω κάτι από όσα παίρνει παρέα το βράδυ στο μαξιλάρι του. Άλλος ορκίζεται γιατρός, άλλος ακούει στο ραδιόφωνο το πρώτο του τραγούδι, άλλος παίζει πιάνο μπροστά σε μεγάλο κοινό, άλλος κρατά στα χέρια του το πρώτο του βιβλίο, άλλος μπαίνει στο αεροπλάνο και ξεκινά το μεγάλο ταξίδι της ζωής του για την Κίνα κι άλλος παίρνει ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Μικρά και μεγάλα όνειρα, που πραγματοποιούνται κι είναι λόγος ύπαρξης και πριν και μετά την υλοποίησή τους.
Ζωή μας δίνουν όλοι αυτοί οι στόχοι μας, όποιο κι αν είναι το μέγεθός τους. Ανοίγεις τα μάτια σου κάθε πρωί και αντί να πεις «ουφ, πάλι πρέπει να πάω σε αυτή τη δουλεία», λες «άλλη μια μέρα που θα με φέρει πιο κοντά στον στόχο μου». Κι έτσι, όλα θα κυλούν πιο όμορφα. Χαμόγελα θα φέρουν στο πρόσωπό μας οι σκέψεις της επίτευξης του στόχου μας. Μπορεί να έχεις ένα τεράστιο όνειρο για μια ζωή στο νησί της καρδιάς σου και ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά μικρά που θα σε γεμίζουν καθημερινά, εκείνα που θες να πετύχεις, όλα αυτά που έχεις να περιμένεις: Εκδρομή το Σαββατοκύριακο, ταινία με τους κολλητούς το βράδυ της Πέμπτης και μια βόλτα στα μαγαζιά με τον εαυτό σου το μεσημέρι της Τρίτης μετά τη δουλειά.
Θα υπάρξει όμως κι αυτή η στιγμή της ζωής σου που ίσως σηκωθείς χωρίς όνειρα ένα πρωί, χωρίς κάτι να περιμένεις. Που ίσως νιώσεις κενός. Που δε θα βρίσκεις το νόημα. Είναι βαριά κι ασήκωτη μια ζωή άνευ ονείρου, όμως. Ίσως να μην το δεις ξεκάθαρα από την αρχή, να μην το υπολογίσεις· τα άγχη της καθημερινότητας μάς πνίγουν πολλές φορές και δε βλέπουμε τι χαλάει τη μεγάλη εικόνα. Όταν θα αναγνωρίσεις τα σημάδια μιας ζωής χωρίς στόχο, λοιπόν, κάνε κάτι γι’ αυτό. Ψάξε σε ό,τι σε έκανε χαρούμενο, πίεσε τον εαυτό σου να κάνει έστω κι ανόρεχτα ό,τι αγαπούσε παλαιότερα, δοκίμασε, ρίσκαρε μέχρι να είναι και πάλι δυνατή η λάμψη στα μάτια σου. Αν πάλι δεις κάποιον από τους δικούς σου ανθρώπους να είναι σε αυτή την «άνευ ονείρου» κατάσταση, δώσε τους λόγους να ονειρευτούν ξανά, ή μείνε πλάι τους για να τους θυμίζεις την αξία τους, αν την έχον ξεχάσει.
«Αυτοί που ονειρεύονται ημέρα, βλέπουν πράγματα που διαφεύγουν απ’ όσους ονειρεύονται μόνο τις νύχτες», είπε ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Γι’ αυτό ονειρέψου, μέρα, νύχτα, απόγευμα και μεσημέρι, με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Συντάκτης: Ελένη Μανταδάκη
