Νεότητα σημαίνει ανήσυχο πνεύμα, αμφισβήτηση, όρεξη για ζωή. Να θες συνεχώς να μαθαίνεις, να γνωρίζεις τον κόσμο, να εξελίσσεσαι. Να έχεις περιέργεια, διάθεση, όραμα, να είσαι ακούραστος· ή μήπως όχι πια; Μήπως αυτό έχει αρχίσει ολίγον τι και αλλάζει με την πάροδο των δεκαετιών; Μήπως όσοι ανήκουμε στη γενιά του 95’ και μετά έχουμε αλλάξει λίγο απότομα; Μήπως οι νέοι δεν είμαστε και πια τόσο «νέοι»;
Φυσικά, όπως σε όλα, υπάρχουν κι εξαιρέσεις αλλά αν είσαι ένας από εμάς που στα 24+ δουλεύουμε όλη μέρα και δεν έχουμε όρεξη -και συνάμα κουράγιο- να κυκλοφορήσουμε, αυτό το άρθρο σε αφορά. Μήπως λοιπόν βγαίνεις κι εσύ πλέον μόνο κάποια σαββατοκύριακα και κυκλοφορείς καθημερινές μόνο για να βγάλεις βόλτα το σκυλί σου (που τυχαίνει να είναι και ο καλύτερός σου φίλος); Δε θυμάσαι πότε πήγες τελευταία φορά σε πάρτι ή σε κάποιο γλέντι μέχρι το πρωί χωρίς να σκέφτεσαι ότι δουλεύεις την επόμενη μέρα; Μήπως το σκέφτεσαι πλέον πολύ καιρό πριν κανονίσεις ένα ταξίδι και νιώθεις το άγχος και την αβεβαιότητα να κυλά στο αίμα σου; Περνάς καλύτερα με την παρέα στο σπίτι, παρά έξω; Μήπως φοβάσαι να αφήσεις μια μάλλον κακή δουλειά γιατί τρέμεις μήπως δε βρεις κάτι άλλο, ή πιστεύεις ότι θα βρεις κάτι που τελικά θα είναι ακόμα χειρότερο; Νιώθεις, μήπως, ότι μεγάλωσες απότομα; Και ίσως ότι δεν ταιριάζεις με κανέναν;
Its ok ό,τι και να νιώθεις κι αστειεύομαι, προφανώς δεν είσαι και για το ΚΑΠΗ -ακόμη τουλάχιστον, μετά τα 30 ποιος ξέρει-. Η όλη φάση της ενηλικίωσης είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία από την οποία θέλοντας και μη, περνάμε όλοι μας και οφείλουμε πρώτα από όλα σε εμάς να τη ζήσουμε όπως το θέλουμε. Οι περισσότεροι, λοιπόν, εκεί γύρω στα 20 μας που θα ζήσουμε έναν «μεγάλο» έρωτα, θα κάνουμε τρομερές παρέες και φιλίες που ευελπιστούμε να τις διατηρήσουμε, θα κάνουμε τρέλες, ακραιότητες, θα πιούμε, θα χορέψουμε και θα ξενυχτήσουμε μέχρι το πρωί. Αυτά κατά κύριο λόγο υπερισχύουν κατά τη διάρκεια των σπουδών μας, που είναι σίγουρα η πιο ανέμελη περίοδος της ζωής.
Μετά όμως; Μετά από τα χρόνια των σπουδών και της απόλυτης ξεγνοιασιάς έρχεται ένας κάποιος κορεσμός. Μια προσπάθεια να γνωρίσουμε τον ενήλικο εαυτό μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να κάνουμε ένα καλό ξεκαθάρισμα. Πράγμα που, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά επιβάλλεται να συμβεί. Εκτός αυτού, είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων και οι παράγοντες γύρω μας παίζουν καθοριστικό ρόλο. Κατά βάση, όμως, η γενιά μας έχει μάθει να παλεύει. Πέρασε μια πανδημία πάνω στα καλύτερά της χρόνια, και στα ακόμη καλύτερά της καλείται κάθε μέρα να έρχεται αντιμέτωπη με τις τραγικές ειδήσεις, τα παράδοξα γεγονότα και την αδιαφορία που υπάρχουν παντού γύρω της. Έχει μάθει να δουλεύει και να θέλει να στηρίζεται στα δικά της μόνο πόδια και χέρια. Δεν της αρέσει να έχει την ανάγκη κανενός κι αυτό την κάνει να μεγαλώνει απότομα.
Ναι, είναι η γενιά της ψυχοθεραπείας και η γενιά που προσπαθεί να βρει τη λύση μέσα της ενώ απ’ έξω όλα καταρρέουν. Οι νέοι πλέον κουράζονται περισσότερο, αγχώνονται περισσότερο κι όλο αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον κατακλυσμό άσχημων ειδήσεων με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά. Παλεύουν να σταθούν όρθιοι, ψάχνουν ένα σπίτι να τους ηρεμεί -ενώ τα ενοίκια είναι στον θεό-, έναν φίλο ή έναν άνθρωπο να τους σταθεί -ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις δυσκολεύουν με το πέρασμα του χρόνου. Αναζητούν έστω ένα ασφαλές μέρος να διασκεδάσουν -ενώ οι κίνδυνοι ελλοχεύουν πλέον στο καθετί για όλους.
Είμαστε αυτή η γενιά, λοιπόν, η γενιά που της επιβάλλεται να είναι εκεί για όλες τις άλλες, ενώ δε βρέθηκε ακόμη ένα στήριγμα για εκείνη. Τώρα σου φαίνεται εύκολο οι νέοι να ζήσουμε όπως μας αξίζει και να μη νιώθουμε ότι μεγαλώσαμε απότομα;
Συντάκτης: Βάσω Καπνιάζη
