Μεγάλη μέρα σήμερα και η φωτογραφία που κυκλοφόρησε από την αεροπορική βάση της Ελευσίνας, όπου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε τους πιλότους και το προσωπικό, είναι σίγουρα μια κατηγορία από μόνη της. Σαν να βγήκε λοιπόν από το τελευταίο trailer του “top gun” και με μια αρμονία που θα ζήλευε κι ο πιο άξιος σκηνοθέτης, σίγουρα δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Οι πιλότοι παρατάχθηκαν στα δεξιά και αριστερά του πρωθυπουργού, με τον ίδιο να στέκεται στο κέντρο, ακριβώς στην προέκταση του ρύγχους ενός Canadair που βρίσκεται στο φόντο. Οι δύο κινητήρες του αεροσκάφους κυριαρχούν πάνω από τον πρωθυπουργό, υποδηλώνοντας δύναμη και ισχύ. Τέλεια συμμετρία, τέλειες γωνίες, τέλειο κάδρο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τον Πρωθυπουργό του;
Η εικόνα ενός ηγέτη έτοιμου να βγει στη μάχη με αυτοπεποίθηση, πάντα ένα βήμα μπροστά από τους άλλους. Αυτό ναι, μάλιστα. Μόνο που πέρα από την επίσκεψη στην αεροπορική βάση, ήταν φαίνεται αρκετά απασχολημένος με τα γυρίσματα, τόσο που δεν πρόλαβε να επισκεφθεί τις καμένες εκτάσεις στην Αττική. Διότι, παρακάμπτοντας το παραδοσιακό πολιτικό πρωτόκολλο, που επιβάλλει στους πολιτικούς ηγέτες να επισκέπτονται περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές, προτίμησε να αποφύγει τη φωτογράφισή του στο φόντο της καμένης γης. Ήθελε άραγε να αποτρέψει οποιαδήποτε πιθανή συνάντηση με την οργή των κατοίκων; Μπα, μάλλον κάποιος πιο κακοπροαίρετος θα τα έλεγε αυτά. Κάποιος που μάλλον δεν του αρέσει ο Τομ ο Κρουζ.
Αν λοιπόν το χαρτί της Κυβέρνησης απέναντι στην αντιπολίτευση είναι ότι εκμεταλλεύεται με τοξικό τρόπο τον ανθρώπινο πόνο και την οργή, και ότι ο πρωθυπουργός είναι πιο ωφέλιμος εκεί όπου δίνεται η μάχη, τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπουν τα ματάκια μας; Πώς ακριβώς βοηθάει αυτή η εικόνα κι επικοινωνιακά πώς ακριβώς στέκει μια τέτοια κίνηση; Είναι κανείς που νιώθει πιο προστατευμένος απέναντι σε πυρκαγιές, επειδή είδε μια αντικειμενικά ωραία φωτογραφία του Πρωθυπουργού με καναντέρ;
«Πρέπει διαρκώς να γινόμαστε καλύτεροι. Και από όποια αστοχία μας ή από όποια φωτιά ξεφεύγει, πάντα να κοιτάμε να μαθαίνουμε τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερο», δήλωσε στην επίσκεψή του. Έτσι, οι υποσχέσεις τύπου «αυτή τη φορά ήμασταν προετοιμασμένοι», κατέρρευσαν μαζί με τις πρώτες φλόγες που τύλιξαν ξανά την Αθήνα. Οι πολίτες αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε αυτοσχέδιες μεθόδους πυρόσβεσης για να καλύψουν τα κενά του κρατικού σχεδιασμού, ξανά. Είχαμε νεκρό, ξανά. Ζώα έμειναν αβοήθητα κι έχασαν τη ζωή τους, ξανά. Άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, ξανά.
Η προσπάθεια επικοινωνιακής αποσύνδεσης από την καταστροφή στην Αττική είναι μάταιη κι ολίγον τι εξοργιστική. Διότι εφόσον κάνεις τόσο μεγάλη προσπάθεια να αποδείξεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο των αποφάσεων και αναλαμβάνεις την ευθύνη του επιτελικού κράτους, κι αν αυτό ισχύει, τότε είσαι και ο πρώτος υπεύθυνος κι αυτός που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο πολιτικό κόστος.
Αντί λοιπόν για προσπάθειες damage control, η κυβέρνηση πρέπει να δώσει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα: Γιατί παρά τη διάθεση ευρωπαϊκών πόρων δεν έχουν πραγματοποιηθεί τα απαραίτητα έργα για δασοπροστασία; Γιατί η πυρκαγιά ξέφυγε κι έγινε ανεξέλεγκτη; Τι γίνεται με τα εναέρια μέσα και την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού;
Η χώρα έχει ανάγκη από έναν ηγέτη. Τώρα, αν αυτός έχει και κρυφό μεράκι να γίνει Τομ Κρουζ κανένα θέμα. Αλλά δεν είναι της παρούσης.
