Γιατί πρέπει να βιώνουμε τον πόνο αντί να είμαστε κατευθείαν αισιόδοξοι

Όταν περνάς ένα πολύ λυπηρό γεγονός ο συναισθηματικός πόνος είναι πολύ δυνατός, εξίσου δυνατός με τον σωματικό πόνο και ο πόνος αυτός πρέπει να εξωτερικευτεί με κάποιον τρόπο και όχι να προσπαθείς να τον πνίξεις. Η ψυχοθεραπεύτρια Moya Sarner περιγράφοντας κάποιες εμπειρίες που έζησε με δικά της άτομα εξήγησε ότι είναι ωφέλιμο πολλές φορές να αφήνουμε τον εαυτό μας να πονάει αντί να πιεστούμε να νιώσουμε καλά και αισιόδοξοι αμέσως μετά από το λυπηρό συμβάν. 

Τα αρνητικά συναισθήματα παρόλο που είναι έντονα και μας αφήνουν μια έντονη πικρή γεύση, είναι συναισθήματα τα οποία έρχονται από καταστάσεις που ζήσαμε, οι οποίες μας ωριμάζουν και μας βγάζουν από τη ζώνη άνεσης μας. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι ότι καταφέρνει να μην πονάει αλλά μαθαίνει να έχει μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο έτσι ώστε να μπορεί να καταφέρνει να μεταλλάσσεται στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού του γιατί είναι σε περιόδους πόνου και απογοήτευσης που συμβαίνει αυτό. Μπαίνουμε στην κατάσταση αυτή κουρέλια και βγαίνουμε πιο δυνατοί και έτοιμοι για οτιδήποτε άλλο έρθει.

Το να περιμένουμε να νιώσουμε αμέσως καλά και να αγνοήσουμε τον πόνο μας γιατί είμαστε δυνατοί ή γιατί «θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα» είναι κάτι που και ακούγεται και είναι παράλογο. Όπως θα κλάψεις και θα νιώσεις πόνο όταν πέσεις κάτω και τραυματίσεις το πόδι σου και θα χρειαστείς τσιρότο, επίδεσμο και μέρες να κλείσει η πληγή, ακριβώς το ίδιο γίνεται και με την καρδούλα σου. Χρειάζεται χρόνο να κλείσει το τραύμα και να επουλωθεί η πληγή.

Σίγουρα σου έτυχε πολλές φορές να βλέπεις το κολλητάρι στα πατώματα και να νιώθεις άμεσα την ανάγκη να κάνεις κάτι για να διορθώσεις την κατάσταση αυτή. Όμως αυτό που πρέπει να κάνεις τη στιγμή που κάποιος βιώνει μια δύσκολη κατάσταση είναι αρχικά να του δείξεις πως είσαι εκεί και ότι είναι ασφαλής να δείξει τα συναισθήματα του άνετα χωρίς κάποια τυχόν πίεση ή παρεξήγηση. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμπεριφερθείς και στον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να κανονικοποιήσουμε τη σωστή αντιμετώπιση των συναισθημάτων μας προς όφελος της προσωπικής μας ανάπτυξης.

Με το να πεις σε κάποιον «μη λυπάσαι», είναι σαν να του λες πως δε σε ενδιαφέρει ο λόγος που νιώθει άσχημα και θέλεις απλά να σταματήσει να είναι έτσι και να κρύψει τα συναισθήματα του γιατί σε κάνει να νιώθεις άβολα. Οπόταν ενώ έχεις τις καλύτερες προθέσεις να βοηθήσεις, καταφέρνεις ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ήθελες και πλέον εκτός από λύπη το άτομο αυτό νιώθει και ένα μεγάλο άγχος για το πως θα διαχειριστεί τον εαυτό του στην κατάσταση αυτή.

Μερικές φορές η λύση θα έρθει μέσα από την εμπειρία του να βιώσεις τα αρνητικά συναισθήματα και να ξεσπάσεις. Θα έρθει με το να κλάψεις μέχρι τα μάτια σου να φουσκώσουν ή με το να σπάσεις ένα ποτήρι ή να σκίσεις μια φωτογραφία. Με το να κοιτάζεις το ταβάνι του υπνοδωματίου σου για 3 μέρες ή να με το να κάθεσαι στον καναπέ όλη μέρα και να βλέπεις λυπηρές ταινίες. Ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά και είναι αυτό είναι εντάξει. Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο να ακολουθήσεις εκτός από το ότι για να φύγει ο πόνος πρέπει να τον ζήσεις και να τον αφήσεις να σε αλλάξει, ακόμα και αν ακούγεται τρομακτικό μη φοβάσαι γιατί η αλλαγή που θα φέρει θα είναι καλή μακροπρόθεσμα. 

Είναι αλήθεια πως το πρώτο πράγμα που συνήθως χρειάζεσαι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι 2 αυτιά να ακούσουν τον πόνο σου και 2 χέρια να πέσεις μέσα τους να κλάψεις ξέροντας πως δε θα κριθείς. Σκέψου ακριβώς τι ήταν αυτό που σε βοήθησε ή και δε σε βοήθησε σε παρόμοιες καταστάσεις και θα καταλήξεις πως όντως είναι αυτό. Εννοείτε πως με το πέρας του χρόνου η πρώτη αντίδραση θα περάσει και εκεί θα υπάρξει το περιθώριο για θετικές σκέψεις και ενθαρρυντικούς λόγους αλλά μέχρι τότε επιτρέπεται ο πόνος και τα κλάματα και όλα τα σχετικά.