Όλοι έχουμε πέσει στην ανάγκη του ελληνικού δημόσιου νοσοκομείου τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Έχουμε προσπαθήσει να το αποφύγουμε, μα είτε από παθολογική, είτε από οικονομική ανάγκη, έχουμε γίνει θύμα του. Όταν κάποιος ακούει τη φράση «ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο» σκέφτεται αμέσως πολλά πράγματα όπως: τρέλα, βρώμα, χάος, αδιαφορία, έλλειψη προϊόντων ή προσωπικού κ.λ.π. Κι ίσως τελευταία -αν και δε θα έπρεπε- έρχεται στον νου η περίθαλψη.
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. Σε μια εφημερία νοσοκομείου τα πράγματα είναι κομματάκι δύσκολα και για τους μεν (γιατροί και προσωπικό) και για τους δε (ασθενείς και συνοδοί). Είτε είσαι ασθενής, είτε είσαι σύνοδος, είτε οποιοδήποτε μέλος από το προσωπικό ξέρεις ότι εκείνες τις ώρες δε θα περάσεις καλά. Η εφημερία είναι μια βάρδια σκέτη τρέλα κι αυτό το γνωρίζουν όλοι. Και το χειρότερο είναι ότι ξέρεις τι σε περιμένει, είτε δουλεύεις εκεί, είτε χρειάζεσαι όσους δουλεύουν εκεί. Στη δεύτερη περίπτωση και στην καλύτερη, φας τουλάχιστον 3 με 5 ώρες από τη μέρα σου στην αναμονή. Αναμονή για εξέταση, αναμονή για αποτελέσματα εξετάσεων, αναμονή για τυχόν εξιτήριο, αναμονή για την αναμονή. Αν είσαι γιατρός, ασφαλώς δεν περιμένεις καν να υπάρχει επάρκεια ανά ειδικότητα, ενώ ειδικευόμενοι από όλες τις ειδικότητες καλύπτουν χρέη νοσοκόμων και το αντίστροφο. Μικροβιολογικά εργαστήρια πνιγμένα από δουλειά που συχνά κάνουν λάθη. Τα άτομα στην υποδοχή και στη διαλογή να προσπαθούν να βάλουν μια σειρά με μηδενικό αποτέλεσμα. Οι security απλά να υπάρχουν σε περίπτωση που γίνει κάτι ακραία σοβαρό. Ασθενοφόρα να έρχονται ανά 5′, φέρνοντας κατά κύριο λόγο ηλικιωμένους και τροχαία. Επομένως, εσύ ο κακομοίρης με ένα ράγισμα στο χέρι, με τον πυρετό να φτάνει 41, με ένα κόψιμο, αν είσαι κάτω των 60, τότε απλά περιαστικά, βρες μια γωνιά κι ελπίζουμε να έχεις άπλετο χρόνο στη διάθεσή σου.
Η κατάσταση που επικρατεί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι κάτι παραπάνω από τραγική και δεν ξέρεις ποιον να κατηγορήσεις. Τον απλό υπάλληλο που καλείται να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα προβλήματα εκ των έσω; Τους γιατρούς που στα μάτια μας δε δουλεύουν κα πέφτουν κάτω από υπερκόπωση; Το κράτος που έχει υποβαθμίσει τόσο την αξία της δημόσιας υγείας; Τον απλό πολίτη που επιλέγει τους πολιτικούς; Δεν υπάρχει σωτηρία. Όποιον και να κατηγορήσεις, όσο και αν φωνάξεις για να προχωρήσει έστω και λίγο η ουρά ασθενών ξέρεις πως δε θα αλλάξει κάτι. Θα συνεχίσεις να βλέπεις άπειρο κόσμο σε μια εφημερία, άπειρο κόσμο στα τακτικά ιατρεία, νευριασμένο υγειονομικό προσωπικό, μα κυρίως εξουθενωμένο, αγανακτισμένα μάτια.
Κι υπάρχουν κι αυτοί. Γιατροί, νοσοκόμες, τραυματιοφορείς, ειδικευόμενοι. Είναι όλοι αυτοί που τρέχουν το ίδιο πολύ, είτε σε εφημερία είτε σε απλή βάρδια. Γιατί πολύ απλά είναι λίγοι. Αναλογικά με το πόσοι ασθενείς υπάρχουν που τους χρειάζονται, το ιατρικό προσωπικό υστερεί, με μισθούς που ταυτόχρονα είναι εξαιρετικά μικροί αναλογικά με το τι προσφέρουν σε κάθε νοσοκομείο, ο κάθε ένας από αυτούς ξεχωριστά. Έτσι καλούντα πολλές φορές να δουλέψουν από φιλότιμο, σε βάρος της υγείας της δικής τους, ενώ ταυτόχρονα βιώνουν όλη την πίεση εκ των έσω. Διότι, εκτός από τη δυσκολία της δουλειάς τους αυτή καθ’ αυτή, έχουν κι εκατοντάδες ασθενείς που περιμένουν να εξεταστούν και να τους φωνάζουν για τα πάντα. Αντίστοιχα, έχουν τους συνοδούς των ασθενών αυτών να φωνάζουν για το πότε θα εξεταστούν οι άνθρωποί τους. Έχουν τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τους, που λόγω πολλών ωρών στον ίδιο χώρο, γίνονται ακόμα πιο δύσκολες. Έχουν μια μόνιμη τρέλα στο κεφάλι τους, προσπαθώντας να κάνουν το καλύτερο που μπορούν με ό,τι τους παρέχεται.
Αν λοιπόν κάτσει κάποιος σαν απλός θεατής σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο μέσα, θα δει πως όποιος μπει σαν ασθενής ή συνοδός, αυτόματα ξεχνάει την υπομονή του και την ανθρωπιά του στο σπίτι. Γίνεται οριακά άνθρωπος των σπηλαίων, δυσκολεύοντας έτσι τη δουλειά των αρμόδιων και τη συνύπαρξη με τους υπόλοιπους. Νοιάζεται μόνο για την πάρτη του. Θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα κι αναίμακτα, χωρίς να ξέρει τι επικρατεί μέσα σε κάθε ιατρείο. Φωνάζει σε αθώους ανθρώπους, τσακώνεται με όποιον μπορεί να τσακωθεί, ξεχνάει πως βρίσκεται στην ίδια θέση με τον διπλανό και τον παρά διπλανό του.
Και η ειρωνεία είναι πως, αν το καλοσκεφτείς, αυτός και ο λόγος που ο κάθε ένας από εμάς θέλει να αποφύγει το νοσοκομείο. Το χάος, η ασυνεννοησία, οι φωνές, η αναμονή και γενικά, όλα όσα συμβαίνουν σε ένα μέρος που έχουμε τόση ανάγκη μα δεν το σεβόμαστε ούτε στο ελάχιστο.
Συντάκτης: Πετρούλα Γιαννακοπούλου
