Όλο και πιο έντονα, όλο και πιο ολοκληρωτικά, βλέπουμε τις εποχές να αλλάζουν. Αντί να εξελίσσονται και να προσφέρουν πρόοδο, ωστόσο, συχνά πάμε ακόμα πιο πίσω. Την ίδια στιγμή, εμείς, όμως, στεκόμαστε αμέτοχοι σε όλο αυτό, αφού ακόμα και την παραμικρή μας πρόθεση, την καταπίνει η καθημερινότητα και τελικά μένουμε πίσω.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τη μεγαλύτερη δίψα για αλλαγή, άρα και την τάση προς αυτή, τη φέρνουν διαχρονικά οι νέοι άνθρωποι. Εκείνοι που ονειρεύονται να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, καταλαβαίνοντας με απογοήτευση στην πορεία, ότι κάποια πράγματα μοιάζουν αμετάβλητα. Ωστόσο, πολλά θα μπορούσαν να βελτιωθούν αν καταφέρναμε πρακτικά και ουσιαστικά να βάλουμε όρια, ειδικά εκείνα που δε φαίνεται να είναι εύκολα για τον άνθρωπο, αλλά και να επιτρέψουμε την ουσία μέσα μας να πάρει τα ηνία, νικώντας την επιφάνεια.
Οι αξίες και οι κανόνες φαίνεται να ξεθωριάζουν. Ξεχνάμε τι σημαίνει να είμαστε οικογένεια, φίλοι, σύντροφοι. Το μόνο που φαίνεται να ξέρουμε καλά είναι πώς να είμαστε εραστές. Όμως, το να είμαστε πραγματικά δίπλα στον άλλο, να γινόμαστε «ο άνθρωπός του», μας διαφεύγει. Οτιδήποτε μας προσκαλεί σε μια πιο βαθιά αναζήτηση το απορρίπτουμε, λες και είναι κάτι κακό. Κι ενώ συχνά οι καρδιές μας είναι γεμάτες καλές προθέσεις, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι θυσιάζουμε την προσπάθεια για κάτι πιο ουσιαστικό μπροστά σε ένα «έλα μωρέ, σιγά, θα περάσει». Κι όμως, τελικά, αυτά που λέμε ότι θα περάσουν, δεν περνούν. Αντίθετα, μένουν και μεγαλώνουν μέσα μας, κι όταν επιχειρούμε να τα αποφύγουμε, μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα.
Με βεβαιότητα λοιπόν, αυτό που θέλουμε να περάσει, δεν περνά, γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας μειονεκτήματα, που προβάλλουμε επιμελώς για να απομακρύνουμε τους άλλους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην προχωράμε, ούτε προσωπικά, ούτε συλλογικά. Και την ίδια στιγμή που δεν κοιτάμε μέσα μας, δεν υπάρχει μέρα που να μη βρίσκουμε κάτι να επικρίνουμε. Συνήθως, πρόκειται για κάτι που είτε δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, είτε δεν κατανοούμε. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που έχουμε ξεχάσει είναι πως ο καθένας έχει δικαίωμα να αναζητήσει την προσωπική του ευτυχία, χωρίς να ακολουθεί την τάση του εύκολου, πρόσκαιρου, επιφανειακού δεσμού.
Είναι λες και το 2024 δεν έχεις το δικαίωμα να προσπαθήσεις παραπάνω για μια σχέση, για μια δουλειά, για μια φιλία. Κι αν το κάνεις θα κριθείς γι’ αυτό από ανθρώπους που θα σου μιλούν επιθετικά και θα αισθάνονται ανώτεροι, επειδή έφυγαν αμέσως. Νομίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο δείχνουν υπεροχή, ενώ στην πραγματικότητα αποδεικνύουν τον φόβο τους να επενδύσουν. Έχουμε συνδέσει την «ορθότητα» της άποψής μας με την αίσθηση ότι είμαστε τέλειοι, ότι κανείς δε μας φτάνει, ενώ βαθιά μέσα μας, αποφεύγουμε τους ανθρώπους γιατί νιώθουμε πως ίσως να μην είμαστε ποτέ αρκετοί.
Το «σε όποιον αρέσω» που καταστρέφει πολλές ουσιαστικές συνδέσεις του σήμερα, δείχνει απλώς ότι δε θέλουμε να βελτιωθούμε. Ίσως, όμως, αν απομακρυνθούμε από την τάση μας για φυγή, να βρούμε απαντήσεις που θα μας βοηθήσουν να αλλάξουμε προς το καλύτερο. Ξεκινώντας, ασφαλώς, από το να θελήσουμε την αλλαγή, ακόμα και εκείνοι που νομίζουμε πως δε θα αλλάξει τίποτα ποτέ κι οι άνθρωποι απλά θα συνεχίσουν να τα παρατάνε και να απομακρύνονται. Οπότε, το να αφήσουμε τους εγωισμούς στην άκρη, επιβάλλεται. Κι έπειτα, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Συντάκτης: Σία Πέρση
