Μέσα στις μαβιές νύχτες χάθηκα.
Άναβα κεριά,
έσβηνα τα φώτα,
έστρωνα το κρεβάτι μου,
ξάπλωνα,
έκλεινα τα μάτια μου
προσμένοντας την αυγή.
Ερχόταν τότε στα όνειρά μου
με άγγιζε
με χάιδευε
κι όπως χανόμουν στο όνειρο μαζί της,
χαμογελούσα.
Μέσα στη μαβιά νύχτα
φυσούσε αέρας στην κάμαρά μου.
Τα κεριά έσβηναν-
δε με ένοιαζε όμως.
Εγώ κρατούσα το όνειρο:
Να ξημερώσω, σε έναν άλλο κόσμο
που θα ξυπνάω μαζί της.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
