Κάποτε,
ένα χρυσό βράδυ που το φεγγάρι θα λείπει
χαμένος στα ξέφωτα θα ονειρεύομαι να έρχεσαι.
Θα χάνομαι στων άστρων το φως
Κι όπως θα έρχεσαι
οι σκέψεις θα φύγουν.
Κι όπως θα έρχεσαι
ένας πόθος θα συνοδεύει το πλησίασμά σου.
Κι όπως θα με αγγίζεις
θα κλείνω τα μάτια,
ταραγμένος,
συναισθηματικά πλημμυρισμένος.
Η αύρα σου θα με ξύπνα
θα με σηκώνει ψηλά
Εκεί,
στα ξέφωτα τ’ ουρανού
τα σώματα μας
να ερωτοτροπούν στ’ αστέρια.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
