Ξεχάστε τα δακτυλικά αποτυπώματα και τα DNA τεστ. Τι γίνεται όταν η αστυνομία καταφεύγει σε μέντιουμ για να λύσει υποθέσεις; Σε μια στροφή από τη λογική στην ενόραση, οι ερευνητές καλούν την «άλλη πλευρά» για να βρουν απαντήσεις. Μπορεί να ακούγεται σαν σκηνή από ταινία, αλλά η συνεργασία αστυνομίας και μέντιουμ είναι πραγματικότητα σε ορισμένες περιπτώσεις. Ας δούμε όμως μερικές (από τις αρκετές, είναι η αλήθεια) υποθέσεις, στις οποίες η αστυνομία ζήτησε τη βοήθεια του μεταφυσικού.
Ο «Δράκος της Βουλιαγμένης»
Μια αποτρόπαια δ@λ@φονία συγκλονίζει την Αθήνα το 1953. Το περιστατικό συμβαίνει σε ένα ήσυχο σημείο της Βουλιαγμένης, όπου το ζευγάρι Θοδωρής Δέγλερης και Σοφία Μαναβάκη απολαμβάνει τη βραδιά. Ο άγνωστος δράστης πuροβολεί και σκοtώνει τον Δέγλερη, ενώ τραυματίζει τη Μαναβάκη, προτού προχωρήσει σε ληστεία, παίρνοντας τα χρήματα και το ρολόι του θύματος.
Οι αστυνομικές έρευνες βρίσκονται στο μηδέν, καθώς δεν υπάρχει κανένα αξιοποιήσιμο στοιχείο. Ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Δράκος τυχαίνει να γνωρίζει τη διαισθητικό -όπως η ίδια ήθελε να την αποκαλούν- Ελένη Κικίδου, και σκέφτεται να τη φέρει σε επαφή με την Αστυνομία, για να βοηθήσει στην εξιχνίαση του εγκλήματος του «Δράκου της Βουλιαγμένης». Η Κικίδου, κατόπιν δισταγμού, δέχεται, και επισκέπτεται τον τόπο του εγκλήματος. Εκεί, μπαίνοντας σε μια διαδικασία αυτοΰπνωσης, βλέπει γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, με τη μέθοδο της ενόρασης.
«Ο δ@λοφόνος τους επλησίασε πολύ κοντά, πίσω από την πλάτη τους, στο πεύκο. Κάθισε εκεί τρία τέταρτα της ώρας και παρακολούθησε όλην τη συνομιλίαν τους και τις τρυφερότητές τους. (…) Τότε, ο δ@λοφόνος εκάθησε οκλαδόν και τους σημάδεψε και πuροβόλησε. Είναι ψηλός, μελαχρινός, έχει αφήσει τα πέδιλά του μακριά. Καφέ πέδιλα, μεγάλα, νούμερο 42. Όχι πολύ εφθαρμένα. (…). Έπειτα εξαφανίζεται προς τον Λαιμόν. Παίρνει μεταφορικόν μέσον, πιθανώς βάρκα και περνά απέναντι. Ξέρει από θάλασσα κι έχει ξαναμπεί σε θάλασσα. Το ένα πόδι του είναι πληγωμένο από τις πέτρες, όπως έτρεχε ξυπόλητος. Έχει επίσης χαλασμένα δόντια. Έχει μια ουλή στη δεξιά πλευρά του λαιμού. Το πiστόλι είναι τυλιγμένο με σπάγκους και είναι κάτω από μια πέτρα. Δεν είναι μεγάλο πiστόλι και δεν είναι δικό του. Ο δ@λ@φόνος το έχει κλέψει από καιρό. (…) Το όνομά του αρχίζει από Σ. Βλέπω στρατιώτες, αξιωματικούς, μα εκείνος δεν είναι στρατιώτης ούτε και μένει μαζί τους.» γράφει την επόμενη μέρα, μεταξύ άλλων, στην εφημερίδα Ακρόπολη ο Θεόδωρος Δράκος.
Κατά τη διάρκεια των αστυνομικών ερευνών, εντοπίζεται το πiστόλι της δ@λ@φονίας, κρυμμένο περίπου 200 μέτρα από τον τόπο του εγκλήματος, το οποίο είχε κλαπεί από το 25ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Αγία Παρασκευή. Τα δακτυλικά αποτυπώματα πάνω του, δεν ανήκουν σε κάποιον σεσημασμένο. Λαμβάνονται καταθέσεις και από τον στρατό, όπως είχε υποδείξει η Κικίδου. Δεκαπέντε μέρες αργότερα, συλλαμβάνεται ο 25χρονος Μιχάλης Στεφανόπουλος μέσα στο πατρικό του σπίτι στον Λυκαβηττό. Έχει απολυθεί από το 25ο Σύνταγμα Πεζικού δύο μήνες νωρίτερα και έχει μια έντονη ουλή στο δεξιό μέρος του λαιμού, από παλιότερη οδοντιατρική εγχείριση. Στην αρχή αρνείται την εμπλοκή του, σύντομα όμως σπάει και ομολογεί. Είναι η πρώτη φορά, που μια διαισθητικός χρησιμοποιείται από τις ελληνικές Αρχές για την εξιχνίαση εγκλήματος.
Το έγκλημα στον Κολωνό
Μερικά χρόνια αργότερα, η Ελένη Κικίδου προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες της στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Δράκο και τις Αρχές. Ο σιδηροδρομικός υπάλληλος Δημήτρης Πεπές βρίσκεται δ@λ@φονημένος στο σπίτι του στον Κολωνό, έχοντας δεχθεί 19 μαχαιρieς και χωρίς ίχνη παραβίασης στην πόρτα και τα παράθυρα.
Η Ελένη Κικίδου, μετά από επίσκεψη στον τόπο του εγκλήματος, καταφέρνει να προσδιορίσει και πάλι τα χαρακτηριστικά του δράστη. Η αδελφή του θύματος, Μαγδαληνή Αντωνίου, αρχικά είναι καχύποπτη απέναντι στην Κικίδου, αλλά η στάση της αλλάζει όταν η Κικίδου «βλέπει» ότι ο δ@λ@φόνος έχει αφαιρέσει ένα ακριβό ρολόι από τον Πεπέ- την ύπαρξη του οποίου η Μαγδαληνή γνωρίζει. Η αναφορά του ρολογιού, μάρκας Creation, αποδεικνύεται καθοριστική για την έρευνα της αστυνομίας, καθώς τέτοια ρολόγια είναι σπάνια στην Αθήνα των 50s. Η αναζήτηση του ρολογιού οδηγεί γρήγορα σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο, γεγονός που κατευθύνει στην ανακάλυψη του δράστη.
Πρόκειται για τον Μηνά Χατζηχρήστο, παντρεμένο και πατέρα πέντε παιδιών. Ο Χατζηχρήστος συλλαμβάνεται και ομολογεί την πράξη του, δηλώνοντας ότι το έγκλημα είχε σeksουαλικά κίνητρα. Εκείνο το βράδυ, επισκέφθηκε τον Πεπέ, ο οποίος ήταν «παθητικός ομοφυλόφιλος». Μετά την ερωτική τους επαφή, φαίνεται, ότι ο Πεπές ζήτησε από τον Χατζηχρήστο να αλλάξουν ρόλους, κάτι που προκάλεσε την οργή του. Ο Χατζηχρήστος αντέτεινε χλευαστικά, κι όταν ο Πεπές (υποτίθεται πως) τον απeiλησε με μαχaίρι, ακολούθησε πάλη, κατά την οποία ο Χατζηχρήστος πήρε το μaχaίρι και χτύπησε τον Πέπε 19 φορές.
Οι δ@λ@φονίες των Amie Hoffman και Dierdre O’Brien
Το 1982, η 18χρονη Amie Hoffman εξαφανίζεται από το πάρκινγκ ενός εμπορικού κέντρου στο Morristown του New Jersey, μετά τη βάρδιά της. Το αυτοκίνητό της εντοπίζεται με την πόρτα του οδηγού ανοιχτή και τα προσωπικά της αντικείμενα μέσα, προκαλώντας υποψίες εγκληματικής ενέργειας. Η αστυνομία βρίσκεται σε αδιέξοδο, λόγω έλλειψης στοιχείων, και ζητά τη βοήθεια της Nancy Weber, μιας διαισθητικού, η οποία είχε συνδράμει και στο παρελθόν, σε άλλες υποθέσεις.
Η Nancy, ήδη διαισθανόμενη τη βάναυση επίθεση που είχε δεχθεί η Amie πριν από τον θάνατό της, παράσχει συγκλονιστικές λεπτομέρειες για την απαγωγή και τη δ@λ@φονία της κοπέλας, οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα με τη σκηνή του εγκλήματος, παρόλο που δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τόσες πληροφορίες – μάλιστα, έχουν δοθεί κάποιες λανθασμένες, τις οποίες η Weber εντοπίζει και επισημαίνει. Καθώς η έρευνα συνεχίζεται, η Nancy προβλέπει ότι ο δράστης θα ξαναχτυπήσει, κάτι που συμβαίνει τελικά, με τη δ@λ@φονία της 25χρονης Deirdre O’Brien.
Μέσα από έντονες οράματα, η Nancy οδηγεί τους αστυνομικούς σε κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία, από τα ακριβή μέρη, όπου συνέβησαν οι δ@λ@φονίες, μέχρι την περιγραφή του οχήματος. Παρά τον σκεπτικισμό, οι προβλέψεις της αποδεικνύονται πολύτιμες, ιδίως όταν προβλέπει την επόμενη κίνηση και το όνομά του — James Koedatich. Όταν ο Koedatich συλλαμβάνεται μετά από αυτοτραυματισμό, η αστυνομία βρίσκει στοιχεία που τον συνδέουν και με τους δύο φ@νους, επιβεβαιώνοντας την ακρίβεια των προβλέψεων της Nancy. Η συμβολή της στην υπόθεση υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στην επίλυση των εγκλημάτων και στη σύλληψη ενός κατά συρροή δ@λ@φόνου, αφήνοντας πολλούς να αναρωτιούνται πώς γνώριζε τόσες λεπτομέρειες.
H δ@λ@φονία της Elizabeth Cornish
Μια ακόμη από τις πολλές υποθέσεις, στις οποίες έχει συνδράμει με καθοριστικό τρόπο η Nancy Weber, είναι αυτή της 42χρονης νοσοκόμας και μητέρας πέντε παιδιών, Elizabeth Cornish. Το 1987 η Elizabeth βρίσκεται άγρια δ@λ@φονημένη στο διαμέρισμά της στο New Jersey. Ο σύντροφός της, που ανακάλυψε το πτώμα, θεωρείται ο κύριος ύποπτος, αν και η οικογένεια της Cornish αμφιβάλλει για την ενοχή του.
Σε απόγνωση, η αδελφή της Cornish ζητάει βοήθεια από τη διαισθητικό Nancy. Μετά την επίσκεψή της στη σκηνή του εγκλήματος, η Weber αποκλείει αμέσως τον φίλο της Cornish ως ένοχο, και υποδεικνύει αντ’αυτού τον γείτονα του πάνω ορόφου. Περιγράφει τον δράστη με λεπτομέρειες, που ταιριάζουν στον 33χρονο John Reese. Παρά το γεγονός ότι ο Reese έχει αρχικά άλλοθι, η Weber είναι πεπεισμένη, ότι η ώρα του θανάτου σημειώθηκε νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύουν οι Αρχές. Μετά από νέα εξέταση, ο ιατροδικαστής επιβεβαιώνει την πρόβλεψή της Nancy, καταρρίπτοντας έτσι το άλλοθι του Reese. Τελικά, εκείνος ομολογεί και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για τον φ@νο της Cornish.
Η Weber, ευτυχώς, έχει συνδράμει και σε υποθέσεις με λιγότερο ζοφερή κατάληξη, όπως στην επανένωση μιας μητέρας, της Debbie Keyes, με τα τρία της παιδιά, τα οποία είχαν απαχθεί 13 μήνες νωρίτερα από τον πατέρα τους. Η τρομερή της συνεισφορά στο αστυνομικό έργο, της χάρισε μια σπάνια τιμή, ένα αστυνομικό σήμα. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις ικανότητές της, βοηθώντας στην εξιχνίαση υποθέσεων και υποστηρίζοντας τις οικογένειες των θυμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύονται οι δυνατότητες των μη συμβατικών προσεγγίσεων στις εγκληματικές έρευνες, και τίθενται ερωτήματα για τις αόρατες δυνάμεις, που άτομα όπως η Weber φαίνεται να αξιοποιούν.
Συντάκτης: Ελευθερία Σιδέρη
