Πολλά είναι αυτά που μπορείς να παρατηρήσεις κάνοντας μια βόλτα στην πόλη σου˙ από μια νέα καφετέρια ως μεγάλους έρωτες να παίρνουν σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια σου. Κοιτάζεις τριγύρω και θαυμάζεις πόσα είναι ικανός να δημιουργήσει ένας άνθρωπος αν θέλει;
Μεγάλο πράγμα η θέληση. Όλα τα καταφέρνεις αν το θέλεις πραγματικά. Κοιτάζοντας και ξανά κοιτάζοντας μπορεί το μάτι σου να πιάσει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Δεν είναι δα και τόσο σπάνιο φαινόμενο αν κι η εποχή μας αρχίζει να πληροί τις προϋποθέσεις ώστε στο μέλλον να θεωρείται πράγματι ένα σπάνιο φαινόμενο. Παρατηρώντας τους κι αφού κατά πάσα πιθανότητα ξεπέρασες τη γλυκιά ζήλια και την αγωνία σου να έχεις την τύχη να ζήσεις κι εσύ μια τέτοια αγάπη, αναρωτιέσαι πόση συγχώρεση να χει χωρέσει άραγε στη σχέση τους.
Πόσο διαφορετικές είναι οι απαντήσεις ή οι αντιδράσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν τότε, που δεν υπήρχε ένα στόρι για να μας ανεβάσει την πίεση στο 200. Που η ρωγμή που ίσως προκαλούσε την απιστία ή και τον χωρισμό, ήταν πολύ πιο ουσιαστική και βαθιά χαραγμένη, γιατί δεν έμπαιναν ανάμεσα χίλιες δυο συνιστώσες για να σε φέρουν στην γκρίζα ζώνη.
Πόσα, λοιπόν, χρειάστηκε να συγχωρέσουν ο ένας στον άλλον μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Ποτέ δεν είναι εύκολο να κάνεις υποχωρήσεις ή να μάθεις να σέβεσαι καταστάσεις, συμπεριφορές κι επιθυμίες που μέχρι πρότινος εσένα σου ήταν άγνωστες, αλλά για χάρη της αγάπης, εκπαιδεύεις τον εγωισμό σου να υποχωρεί. Έτσι κι αυτοί, μάλλον μέσα στα χρόνια έμαθαν να δέχονται ο ένας τον άλλον όπως ακριβώς είναι, να αναγνωρίζουν τις συμπεριφορές και τις επιθυμίες, να καταλαβαίνουν ακόμα κι αυτά που δεν τολμούν να πουν. Αυτή μάλλον είναι η μαγεία των μακροχρόνιων σχέσεων˙ να συγχωρείς και να συγχωρείσαι από αγάπη για το πρόσωπο του άλλου.
Βλέποντας ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί, αναρωτιέσαι αν αυτή την εποχή θα μπορούσε να υπάρξει κάτι τόσο δυνατό κι ουσιαστικό όπως αυτό που αντικρίζουν τα μάτια σου. Αν οι σημερινοί άνθρωποι θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν στην άκρη τον εγωισμό, την ωραιοπάθεια και την ανάγκη τους για επιβεβαίωση, ώστε να επενδύσουν στη δημιουργία μιας ουσιαστικής και σοβαρής σχέσης με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του ως βράχος και συνοδοιπόρος. Αν ήταν ποτέ αυτό σημείο των καιρών ή διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων. Πόσο γενναίοι είναι εκείνοι που όντως το κάνουν, και μπορούν να βάλουν όλα αυτά τα μικρά κι ασήμαντα στην άκρη, μαζί με τα φοβερά και τρομερά που απαιτούν, επίσης, συγχώρεση.
Είναι όμορφο να ξέρεις ότι τις περισσότερες ρυτίδες στα πρόσωπα δυο άνθρωποι τις σχημάτισαν μαζί και τους δρόμους που διάλεξαν στη ζωή τούς χάραξαν αγκαλιά, ενώ στις δυσκολίες έσφιγγαν ο ένας το χέρι του άλλου λίγο πιο δυνατά κι έβρισκαν παρηγοριά στην αγκαλιά τους. Είναι αναζωογονητικό να ξέρεις ότι βάζοντας πίσω για λίγο το εγώ σου, ακόμα κι αν σε ζορίζει πολύ, εν τέλει κερδίζεις το πιο μεγάλο έπαθλο, τον άνθρωπο της ζωής σου, που έχει κάνει ακριβώς το ίδιο για εσένα. Είναι, εν τέλει, παρήγορο να ξέρεις ότι προσέφερες την καρδιά σου και δεν την εκμεταλλευτήκαν, μα το ίδιο ευάλωτοι στάθηκαν κι εκείνοι απέναντί σου.
Τους ξανά κοιτάζεις και χαμογελάς με την ευχή όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν να το ζήσουν αυτό. Φέρνει ελπίδα μια τέτοια εικόνα, ότι η αγάπη ίσως -τελικά- μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
