«Την έκανες την προσπάθεια σου». Είπες στον εαυτό σου και πήρες μια βαθιά ανάσα. Δεν είχες παρατηρήσει ποτέ ότι κάποιες ανάσες βγαίνουν από το στόμα μας με μεγαλύτερη δυσκολία από κάποιες άλλες. Δε φανταζόσουν ποτέ ότι ένας άνθρωπος θα μπορεί να νιώθει έτσι, τόσο κενός, τόσο πονεμένος χωρίς όμως να έχει χτυπήσει κάπου στο σώμα του, σαν να νιώθεις ότι θέλεις να ξεριζώσεις την καρδιά σου και να την πάρεις την πιο μεγάλη αγκαλιά για να την παρηγορήσεις, σαν να νιώθεις ότι μέσα σου τρέχουν καταρράκτες δακρύων που δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις.
Δε θα είναι πάντα έτσι, ούτε αυτή η κατάσταση είναι μόνιμη απλώς περνάς αυτή τη φάση τη δεδομένη στιγμή. Το ξέρεις, δε χρειάζεσαι υπενθύμιση.
Κάθε φορά που σκέφτεσαι πόσο μπορεί να έχεις προσπαθήσει για έναν άνθρωπο- σου έρχεται στο μυαλό η εικόνα εκείνου του ανθρώπου που ήθελες τόσα πολλά να ζήσετε μαζί, ήθελες να χτίσετε μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σας. Όμως, δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Δεν έχουν τα ίδια ιδανικά, τα ίδια πρότυπα ζωής και σίγουρα δεν επιδιώκουν όλοι τα ίδια στη ζωή.
Μεγαλώνοντας και καθώς πλησιάζεις την επιτρεπτή – βάσει πάντοτε των κοινωνικών στερεοτύπων που επικρατούν – ηλικία για να «σοβαρευτείς», να χτίσεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύεσαι, σκέφτεσαι όλο και περισσότερο τις επιλογές που έχεις κάνει ως τώρα, όλο και πιο συχνά τα σωστά και τα λάθη σου αλλά κι όσα έδωσες σε ανθρώπους που δεν τα εκτίμησαν.
Μεγαλώνεις και εκτιμάς εσύ τις προσπάθειες σου λιγάκι παραπάνω, τον πονάς τον κόπο σου και δεν τον χαρίζεις έτσι απλόχερα. Κλείνεις τους κύκλους σου με το «εγώ προσπάθησα» ξέροντας ότι όσα είχες να δώσεις, τα έδωσες και με το παραπάνω.
Ξέρεις δεν είναι πάντα εύκολο για κάποιους ανθρώπους να δίνουν. Σε μερικούς μας παίρνει χρόνο, δυσκολευόμαστε να παλέψουμε με τον κακομαθημένο μας εαυτό και να δώσουμε γη και ύδωρ σε άλλους ανθρώπους αλλά για κάποιον που τόσο επιθυμείς, το κάνεις και τα καταφέρνεις.
Ίσως επειδή έτσι έκαναν τα πρότυπα που είχες ως τώρα στην αγάπη- έδιναν ό,τι είχαν για να τα καταφέρουν και προσπαθούσαν με όλη τους την ψυχή οπότε αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρεις εσύ να αγαπάς.
Ξανά παίρνεις ανάσα- ίσως λιγό πιο εύκολα τώρα από πριν. «Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρω να αγαπάω» επαναλαμβάνεις μέσα σου θέλοντας να πάρεις δύναμη. Δεν έχουν μάθει όλοι να αγαπούν και να φέρονται στους ανθρώπους όπως εσύ, δε μεγαλώνουμε όλοι έχοντας τις ίδιες εμπειρίες κι ερεθίσματα κι αυτό είναι οκ- ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι.
Συνειδητοποιώντας αυτό, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς μονίμως εσύ να προσπαθείς και να παλεύεις για κάποιον που θέλεις εσύ να μείνει δίπλα σου αλλά εκείνος σου αποδεικνύει συχνά- πυκνά ότι δεν έχεις την ίδια σπουδαιότητα στη δική του ζωή. Ναι, θέλεις να περάσετε μαζί το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» αλλά κάποιες φορές το καλύτερα το φτιάχνουμε όταν σταματάμε να παλεύουμε για ανθρώπους που δεν πάλεψαν για μας ούτε μια στιγμή αλλά μας θυμόντουσαν πάντοτε ως τα πιο πιστά τους δεδομένα όταν μας έχαναν για λίγο.
Δεν μπορείς να προσπαθείς για πάντα για ανθρώπους που δε σε θυμούνται πάντα, για ανθρώπους που σου δίνουν πάντα το 20% ενώ εσύ παλεύεις να δώσεις το 100%.
Ν’ αγαπάς- μ’αυτόν τον μοναδικό τρόπο που σε έμαθαν ν’ αγαπάς- και να αγαπάς δυνατά αλλά φρόντισε να μην προσπαθείς να αγαπάς κάποιους και για τους δυό σας. Δε θα είναι ποτέ αρκετό!
Η ανάσα θα βγαίνει ευκολότερα όταν δίνεις την αγάπη σου κάπου που δε θεωρείται δεδομένη, δε θα χρειάζεσαι τότε βαθείς αναστεναγμούς γιατί η ζωή δε θα σε πικραίνει ώστε να σκέφτεσαι τι κάνεις λάθος ή τι θα πρέπει να κάνεις ή να μην κάνεις προκειμένου να μην τους χάσεις. Δε θα έπρεπε ποτέ η αγάπη να γίνει διαγωνισμό για το ποιος θα φοβάται να χάσει ποιον και ποιος θα δίνει περισσότερα.
Ν’ αγαπάς αλλά ν’ αγαπάς εκεί που σε εκτιμούν κι εσένα και τις προσπάθειες που κάνεις.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
