Η Βάνα Μπάρμπα, σε μια συνέντευξη που ήταν το λιγότερο άβολη, υπερασπίστηκε τη θέση της ότι καλλιτέχνες όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Γιώργος Κιμούλης και ο Παύλος Χαϊκάλης θα έπρεπε να επιστρέψουν στο θέατρο, αποκαλώντας τους «κολοσσούς» της ελληνικής σκηνής και διεκδικώντας (από ποιον άραγε, ακόμα κι από τα θύματα; Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε) μια συγγνώμη προς το πρόσωπό τους. Κατάπληκτη στην ερώτηση δημοσιογράφου περί επιστροφής Φιλιππίδη στα θεατρικά πράγματα, δήλωσε πως όχι μόνο τον θέλει πίσω στη σκηνή, αλλά θα συγκινηθεί και με την επιστροφή του.
«Τι λέτε τώρα; Αν του αξίζει; Για ποιον μιλάτε; Για έναν από τους μεγαλύτερους κωμικούς, από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που έχει βγάλει η πατρίδα μας; Ποιοι είμαστε εμείς που θα τον κρίνουμε και θα του πούμε αν πρέπει να επιστρέψει στο θέατρο ή όχι;. Και λάθος να έχει κάνει, εμείς είμαστε αναμάρτητοι; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Να κοιτάμε πρώτα την καμπούρα μας. Εγώ θα είμαι πάρα πολύ συγκινημένη αν τον δω στο σανίδι, μας λείπει.»
Ας αρχίσουμε με το πιο εξοργιστικό επιχείρημα: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Εδώ, προκύπτει το πρώτο σοβαρό πρόβλημα. Η συγχώρεση και η μεταμέλεια είναι βαθιά ανθρώπινα και σημαντικά, αλλά δε δικαιολογούν τη σιωπή ή την αποδοχή σε περιπτώσεις σοβαρών κατηγοριών για κατάχρηση εξουσίας και σεξουαλική παρενόχληση. Το επιχείρημα της Μπάρμπα παραβλέπει το γεγονός ότι μιλάμε για θέματα που αγγίζουν τις ζωές και την αξιοπρέπεια των θυμάτων, που, σε πολλές περιπτώσεις, βίωσαν τραυματικές εμπειρίες μέσα σε ανισόρροπες σχέσεις εξουσίας. Το γεγονός, δε ότι αναφέρεται σε εκβιασμό των θυμάτων προς τους θύτες τους, είναι το λιγότερο ατυχές, για να είμαστε και κόσμιοι.
Η ηθοποιός, με μια φράση όπως «ποιοι είμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε;», προβάλλει έναν άγραφο νόμο που φαντάζεται πως αν κάποιος είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης, τότε του επιτρέπεται να καταπατήσει κάθε ηθική αρχή και να παραμείνει στο προσκήνιο. Ας είμαστε ξεκάθαροι: το ταλέντο δεν είναι αλεξίσφαιρο κέλυφος ενάντια στις συνέπειες των πράξεών μας.
Είναι βαθιά προβληματικό να αγνοούμε τη φωνή των θυμάτων και να προσπαθούμε να ξαναφέρουμε τους θύτες στη σκηνή, λες και τίποτα δεν συνέβη. Η κουλτούρα του θεάματος δεν πρέπει να παραβλέπει την ηθική. Σίγουρα, οι άνθρωποι δικαιούνται δεύτερες ευκαιρίες, αλλά όχι εις βάρος της κοινωνικής ισότητας και της δικαιοσύνης. Ο δρόμος για την επιστροφή ενός καλλιτέχνη στο θέατρο δεν μπορεί να είναι στρωμένος με ατιμωρησία και σιωπή απέναντι στα λάθη που κόστισαν ζωές και καριέρες άλλων ανθρώπων.
Η συνέντευξη της Βάνας Μπάρμπα έθεσε τον καλλιτέχνη πάνω από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ωστόσο, η κοινωνία απαιτεί από όλους μας, ανεξαρτήτως ταλέντου ή φήμης, να λογοδοτούμε για τις πράξεις μας και να αναγνωρίζουμε ότι όχι, δεν είμαστε υπεράνω νόμου, επειδή είμαστε ταλαντούχοι. Όσο κι αν είναι αυτό το ταλέντο, παραμένει μικρότερο μπροστά στην ηθική μας ακεραιότητα.
