Σοβαρά τώρα;
Πώς γίνεται να μην έχεις καμία προσδοκία, όταν η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή κάθε φορά που αντικρίζεστε, δημιουργώντας, έτσι, αυθόρμητα συναισθήματα και σκέψεις; Ζευγάρι είστε, όχι απλοί περαστικοί στον δρόμο. Άλλωστε, ακόμη κι από έναν γνωστό αναμένεις ένα «γεια», όταν τον συναντήσεις τυχαία, πόσω μάλλον από τον άνθρωπο που στέλνεις μήνυμα κάθε πρωί με το ένα μάτι -μόνο- ανοιχτό. Η θεωρία ότι δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα από τον άλλον ακούγεται ωραία για γκουρού αυτοβοήθειας, αλλά στην πραγματική ζωή… καμία σχέση! Όταν εμπλέκεσαι συναισθηματικά, οι προσδοκίες, αναπόφευκτα, γίνονται μέρος του παιχνιδιού και ξέρεις κάτι; Δεν είναι κακό. Προσδοκίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Η διαφορά είναι στο πώς τις διαχειριζόμαστε.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι περιμένουν τα πάντα, από τον τέλειο καφέ μέχρι τον τέλειο άνθρωπο, είναι αναμενόμενο όταν ερωτευόμαστε, να μεταφέρονται στην ερωτική σχέση και να εκτοξεύονται στα ύψη. Ο έρωτάς μας υπόσχεται ρομαντικές βόλτες στο ηλιοβασίλεμα και παθιασμένα φιλιά υπό το φως των κεριών, αλλά στην πραγματικότητα, μπορεί να βρεθούμε αναρωτώμενοι «γιατί πάλι τσακώνομαι για το αν οι κάλτσες πρέπει να πάνε στο πάτωμα ή στο καλάθι με τα άπλυτα;». Ωστόσο, η πτώση από τα σύννεφα είναι κι αυτή μέρος του παιχνιδιού. Συνεπώς, ο έρωτας, μοιάζει με καλοστημένη απάτη, υποσχόμενος τα πάντα, ενώ εμείς τον πιστεύουμε ακλόνητα.
Όμως, το να περιμένεις αγάπη, φροντίδα ή λίγη επιβεβαίωση δε σε κάνει αφελή, σε κάνει απλά άνθρωπο. Η πραγματικότητα, με την ψυχρή της αμεσότητα, μας αποδεικνύει ότι ακόμα και τα παραμύθια έχουν δύσκολες στιγμές. Οι παραμυθένιες στιγμές έχουν το δικό τους τίμημα: μικρούς συμβιβασμούς κι απογοητεύσεις για να κρατήσουμε τον έρωτα ζωντανό. Αντί να πιστεύουμε ότι ο άλλος θα μας προσφέρει τον «ουρανό με τα άστρα», είναι προτιμότερο να ζούμε τη στιγμή, απολαμβάνοντας τα μικρά, καθημερινά πράγματα που, βήμα-βήμα, χτίζουν τη σχέση, όπως το ότι ο άλλος θυμήθηκε να πάρει ψωμί από το σούπερ μάρκετ. Στον κόσμο των σχέσεων, αυτά μετράνε. Και μεταξύ μας, πόσες φορές το ξέχασε τελικά;
Η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες μας, αρκεί απλώς να τις εξημερώσουμε, γνωρίζοντας πότε να ζητούμε κάτι παραπάνω και πότε να αφήνουμε χώρο για το απρόβλεπτο, έτσι ώστε να μας εκπλήξει ευχάριστα. Ο έρωτας δεν είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεται όταν ελέγχουμε κάθε λεπτομέρεια ή κατάσταση. Οι προσδοκίες, όταν καλλιεργηθούν σωστά, έχουν τη δύναμη να δημιουργούν μαγικές στιγμές, εκείνες τις σπάνιες αυθόρμητες κινήσεις, οι οποίες φέρνουν τον αληθινό έρωτα στην επιφάνεια. Ζήτησε αγάπη, ναι, αλλά παράλληλα άφησε περιθώριο για τις ατέλειες. Οι τέλειοι άνθρωποι, πέρα του ότι δεν υπάρχουν, είναι βαρετοί, οι -αληθινοί άνθρωποι- όμως κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα!
Επιπλέον, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι οι προσδοκίες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο απ’ όσο θα θέλαμε ποτέ να παραδεχτούμε. Όταν δε βλέπουμε τον σύντροφό μας ως τον «ιδανικό σύντροφο» ή όταν η ερωτική ένταση δεν είναι αυτή που αποζητούμε, η ικανοποίηση και η δέσμευση αρχίζουν να ξεφτίζουν. Ωστόσο, όσο υπάρχουν ρομαντικές πεποιθήσεις, όπως η πίστη στο πεπρωμένο ή ότι ο έρωτας μπορεί να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια, τόσο πιθανότερο είναι να αισθανθούμε αφοσιωμένοι στη σχέση μας και να βρίσκουμε χαρά στις απλές, αυθόρμητες στιγμές της καθημερινότητας. Διότι, στο τέλος της ημέρας, αυτός είναι ο έρωτας: ένα μείγμα προσδοκιών κι ανατροπών, το οποίο κάνει τη ζωή μας συναρπαστική.
Ακόμη, οι τρόποι αλληλεπίδρασης, δε λειτουργούν μόνο ως ένδειξη δέσμευσης μέσα στην ερωτική σχέση, αλλά δημιουργούν παράλληλα προσδοκίες. Όταν ο σύντροφός μας είναι παρών στις δύσκολες στιγμές ή δείχνει την αφοσίωσή του μέσα από μικρές πράξεις, αναπόφευκτα αρχίζουμε να περιμένουμε από αυτόν να συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό δεν είναι κακό και πάλι, καθώς αυτές οι αλληλεπιδράσεις διαμορφώνουν τις προσδοκίες που καθορίζουν την πορεία της σχέσης. Η πίστη, η αμοιβαία φροντίδα και οι κοινές εμπειρίες αποτελούν τη βάση για ένα δυναμικά εξελισσόμενο σύστημα, κάνοντας τις προσδοκίες φυσικό μέρος κάθε σχέσης.
Εν συνεχεία, οι προσδοκίες για θυσίες εντός της σχέσης μπορούν να ενισχύσουν τη συναισθηματική δέσμευση. Όταν, οι θυσίες που κάνει ο σύντροφος μας ξεπερνούν τις προσδοκίες μας, τότε νιώθουμε κάτι σπάνιο, ευγνωμοσύνη και σεβασμό, συναισθήματα, τα οποία ενισχύουν και διατηρούν τη σχέση. Από την άλλη πλευρά, όταν οι προσδοκίες για θυσίες είναι τόσο υψηλές και θεωρούνται δεδομένες, η ευγνωμοσύνη χάνεται και, μαζί της, χάνεται και η ισορροπία της σχέσης.
Καταλήγοντας, λοιπόν, οι σχέσεις δε χρειάζεται να χτίζονται σε ουτοπικές προσδοκίες, αλλά σε μικρές, αυθεντικές πράξεις, οι οποίες φέρνουν αμοιβαίο ενδιαφέρον. Βήμα-βήμα. Οι ταινίες μπορεί να τελειώνουν με ένα φιλί στο ηλιοβασίλεμα, αλλά στην πραγματική ζωή, συνήθως, τελειώνουν με κάποιον να αφήνει το πιάτο στον νεροχύτη και τον άλλον να μουρμουράει. Στο τέλος, όμως, αυτός είναι ο έρωτας! Δε χρειάζεται να είναι τέλειος για να αξίζει, χρειάζεται μόνο να είναι αληθινός και να αντέχει τα στραβά, τα ανάποδα και τις μέρες που η μόνη μας προσδοκία είναι να θυμηθεί ο άλλος να κλείσει το φως φεύγοντας από το δωμάτιο, γιατί πάντα το ξεχνάει ανοιχτό.
Συντάκτης: Έρρικα Στ. Παπαδημητρίου
