Πάνε πολλά χρόνια από τότε που η κρίση μάς χτύπησε την πόρτα. Μερικοί τότε πίστευαν πως η κρίση θα ήτο παροδική και πως σύντομα οι άνθρωποι θα ξαναβρίσκαμε τους ρυθμούς μας. Δυστυχώς, όμως, η κρίση, όχι, μόνο διήρκησε παραπάνω από το προβλεπόμενο, αλλά έφερε μαζί της κι άλλα, ίσως, βαθύτερα προβλήματα, αξιακά.
Οι άνθρωποι πλέον είμαστε απαθείς. Δεν ακούμε, δε βλέπουμε, δεν αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν. Φοβόμαστε να κλάψουμε μήπως και τάχα μάς παρεξηγήσουν. Δε γελάμε για να μη μάς πουν οπισθοδρομικούς. Έχουμε ξεχάσει να χρησιμοποιούμε τα συναισθήματά μας. Άραγε, σήμανε το τέλος της ελπίδας; Ασφαλώς και όχι. Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω που είναι αδύνατον να μάς αγγίξουν απλώς επιδερμικά. Ακόμη κι αν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, συμπεριφορές, συνήθειες κι αφορμές μάς συγκινούν βαθιά κι ας είναι μικρές, απλές και καθημερινές.
Τα καθιερωμένα κυριακάτικα ραντεβού για καφέ
Ο καφές από μόνος του είναι ένα συναίσθημα. Ή μάλλον, ορθότερα, ένας συνδυασμός συναισθημάτων. Συναισθήματα, γεύσεις, μυρωδιές, αναμνήσεις σε πλημμυρίζουν μόλις πιεις την πρώτη γουλιά καφέ. Ωστόσο, ο ίδιος καφές –ακόμη και ο σκέτος– φαίνεται σαν να έχει μια άλλη γεύση, πιο γλυκιά, τις Κυριακές τα πρωινά. Τότε που δίνεις ρεπό στο ξυπνητήρι και χουχουλιάζεις κάτω απ’ τα σκεπάσματα, μέχρι να φτάσει η ώρα να βγεις με τους φίλους σου να πιείτε καφέ και να πείτε τα νέα της βδομάδας.
Μπορεί να πίνεις κάθε μέρα τον ίδιο καφέ, όμως, ο κυριακάτικος έχει μια άλλη δόξα. Μαζεύεστε κάθε Κυριακή στην ίδια καφετέρια με μόνη αφορμή την πηγαία ανάγκη σας για λίγη ηρεμία και χρόνο με τους αγαπημένους σας ανθρώπους την τελευταία ξέγνοιαστη μέρα της βδομάδας. Με όση κούραση και δυσκολίες κι, αν είσαι επιφορτισμένος, δίνεις το παρών στον κυριακάτικο καφέ, που σε κάνει λίγο πιο ευτυχισμένο, λίγο πιο ανέμελο και σού θυμίζει πως εκτός από τη ρουτίνα πρέπει να ζεις και τη ζωή. Μπορεί για κάποιον να φαίνεται ασήμαντο, αλλά είναι βαθιά συγκινητικό πως με μόνη αφορμή τον καφέ ξεκινούν ειλικρινείς συζητήσεις, ικανές να μάς βοηθήσουν να ξεχαστούμε από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας.
Το μεράκι των ανθρώπων και τα όνειρά τους
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι λίγο διαφορετικοί από τους άλλους. Ξεχωρίζουν, γιατί έχουν όμορφες ψυχές. Θα το έχετε νιώσει και ‘σεις. Άνθρωποι που έχουν αυτό το κάτι που σε τραβάει. Η αύρα, η ενέργειά τους, το χιούμορ, η φωνή τους, οι απόψεις τους για τον κόσμο εκεί έξω, το μεράκι και τα όνειρά τους. Με συγκινούν βαθιά οι άνθρωποι που δε βαδίζουν με το κεφάλι σκυφτό και παλεύουν καθημερινά για να πραγματώσουν τα όνειρα, τις αξίες και τα ιδανικά τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που παρά τα προβλήματα και τα άγχη, που συνεπάγεται ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μένουν όρθιοι, διεκδικητικοί, αισιόδοξοι, μεθοδικοί, ανυποχώρητοι στα όνειρά τους.
Είναι σπουδαίο πράγμα το όνειρο. Το να ονειρεύεσαι σού δίνει δύναμη. Κι, όπως, λέει κι ο ποιητής, τι δύναμη θα είχε η κόλαση αν οι κάτοικοί της δεν ονειρεύονταν τον παράδεισο; Να τους αγαπάτε τους ονειροπόλους (και να τούς θαυμάζετε), γιατί συνιστούν πηγή αισιοδοξίας και πίστης και, επειδή καμιά φορά, πιάνονται τα όνειρα, και πηγή υπέρτατης συγκίνησης.
Να ακούμε τους ανθρώπους να (σιγο)τραγουδούν
Παιδιά που μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια, έφηβοι που εκφράζονται με τη μουσική τους, ενήλικες που τραγουδούν στον δρόμο για τη δουλειά, παππούδες που νανουρίζουν τα εγγόνια τους με τραγούδια μίας άλλης εποχής μάς μεταδίδουν ρυθμικά το ίδιο το αίσθημα της ζωής, της ομορφιάς του κόσμου. Οι άνθρωποι, όταν τραγουδάμε, είναι σαν να παραδεχόμαστε πως είμαστε εδώ, σε τούτο τον κόσμο, για να κλαίμε τις ίδιες λύπες και να γελάμε τις ίδιες χαρές σαν να είμαστε σύντροφοι συνοδοιπόροι, που νιώθονται κι ας μη μιλούν για τίποτα, γιατί καλύτερα τα λένε όλα με τη μουσική.
Τα τραγούδια είναι ολιγόλεπτες ανακωχές των ανθρώπων από τη μισαλλοδοξία, τον εγωισμό, την πόλωση. Είναι (φευγαλέες) στιγμές, στις οποίες οι άνθρωποι μονοιάζουν. Είναι τόσο όμορφες αυτές οι στιγμές και συνάμα τόσο συγκινητικές, γιατί μάς δείχνουν πως βαθιά μέσα μας οι άνθρωποι έχουμε καλοσύνη.
Να μάς πείθουν πως είμαστε λάθος
Καμιά φορά οι άνθρωποι νομίζουμε πως τα πράγματα είναι έτσι και ποτέ αλλιώς και μάλιστα πασχίζουμε να το αποδείξουμε σε όποιον πιστεύει το αντίθετο. Όμως, αυτό δεν ισχύει πάντα. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχουμε άδικο και κάποιος μάς καλεί να δούμε κατάματα το λάθος μας. Όσο προοδευτικός ή ανοιχτόμυαλος κι αν δηλώνεις, η παραδοχή του λάθους σου πονάει. Πρέπει να παραδεχτείς, πρωτίστως στον εαυτό σου (αυτό πονάει πιο πολύ) κι ύστερα στους άλλους, πως έσφαλες, δε στάθμισες τις καταστάσεις, αδίκησες άλλους ανθρώπους, δεν έλαβες υπόψιν κι άλλα γεγονότα.
Δύσκολα ένας άνθρωπος σού αλλάζει γνώμη και σε κάνει να μπεις στη θέση του. Να τον αφουγκραστείς κι όχι απλά να τον ακούσεις. Δύσκολα πείθεσαι πως είσαι λάθος. Όταν, όμως, αυτό συμβαίνει, είναι τρομερά συγκινητικό. Όχι, τόσο γιατί άλλαξες γνώμη, αλλά γιατί επέτρεψες σε έναν άλλον άνθρωπο να δει την ψυχή σου να σε κάνει να τον εμπιστευτείς και να υιοθετήσεις τη δική του άποψη, να αντιληφθείς πως δεν είσαι (πάντα) αυθεντία και αλάθητος.
Να μάς παίρνουν μία αληθινή αγκαλιά
Είναι, ίσως, σημείο των καιρών οι άνθρωποι να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται. Είναι άλλωστε κι ένα δείγμα αβρότητας. Όμως, υπάρχουν κάτι αγκαλιές, διαφορετικές από τις άλλες, δύσκολο να τις περιγράψεις. Αγκαλιές που δίνονται από δυο σώματα που γίνονται ένα και σού ψιθυρίζουν υποσχετικές ανάρρωσης: «Θα γιάνεις, θα πάρει λίγο καιρό, αλλά εγώ θα είμαι δίπλα σου να σου σφουγγίζω τα δάκρυα από τα μάγουλα».
Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τέτοιες αγκαλιές, όταν τα προβλήματα μάς χτυπούν ακάλεστα την πόρτα. Κι όταν κάποιος, μάς αγκαλιάζει, απροσδόκητα, με όλη του την ψυχή και μάς γεμίζει δύναμη, μόνο να μάς συγκινήσει μπορεί. Γιατί μάς δείχνει πως τελικά οι άνθρωποι μπορούμε να αγαπήσουμε.
Αναζητήστε και δημιουργείστε εκεί έξω αφορμές για να συγκινηθείτε. Είναι λυτρωτικό και βαθιά αισιόδοξο. Κι, όπως έλεγε, ένας σπουδαίος δάσκαλός μου: «Όσο ο άνθρωπος μπορεί να συγκινείται, είναι ζωνταντός».
Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη
