Στην πόλη την παγωμένη,
κάτω από τα συννεφένια πέπλα,
τα στενά είναι σιωπηλά,
κι οι ψυχές σαν σκιές περπατούν.
Οι δρόμοι κρύβουν μυστικά,
η λάμψη των φώτων σβήνει,
το κρύο αγκαλιάζει τα πάντα,
η μοναξιά σε κάθε γωνιά κυριαρχεί.
Οι άνθρωποι βιαστικοί,
με βλέμματα που αποφεύγουν,
ξεχνάνε τον ήχο της ψυχής,
στην κίνηση της ρουτίνας πνίγονται.
Μα σε μια γωνιά, μια φωνή,
αναστενάζει κάτω από το φως,
«κι εγώ υπάρχω, και περιμένω»,
φωνάζει η μοναξιά της πόλης.
Καθώς οι νύχτες βαραίνουν,
και οι μέρες είναι θλιβερές,
λίγος αχνιστός καφές με ζεσταίνει,
στη μοναχική μου διαδρομή.
Μα η ομορφιά κρύβεται,
σε κάθε ύπουλη σιωπή,
σε κάθε γέλιο που ξεφεύγει,
η μοναξιά της πόλης,
θα σου κρατάει συντροφιά.
Συντάκτης: Ανδρόνικος Πετίδης
