Και κάπως έτσι ένα πρωί αποφάσισες να μη στείλεις ξανά εκείνη την πολυσυζητημένη «καλημέρα», και η μέρα κύλησε, έφυγε και ήρθε η επόμενη, η μεθεπόμενη και πέρασαν εβδομάδες. Συνειδητοποίησες κάπως άγαρμπα πως εσύ διατηρούσες την επικοινωνία σε αυτή τη σχέση, ή μάλλον εσύ διατηρούσες την ύπαρξη αυτής της σχέσης με τα μηνύματά σου, με τον χρόνο που σπαταλούσες για να βρίσκεις ευφάνταστες ιδέες απλά και μόνο για να λαμβάνεις μια απάντηση. Συνειδητοποίησες πως δε σου έστελνε πλέον μηνύματα, παρά μόνο απαντούσε στα δικά σου και αυτό έχει μεγάλη διαφορά. Σταμάτησες να τσεκάρεις το κινητό σου κάθε δέκα λεπτά μήπως έλαβες κάποιο μήνυμα και τυχαία δεν το άκουσες. Έπαψες να περιμένεις ένα σημάδι. Μάλλον, απογοητεύτηκες όταν αντιμετώπισες και κατανόησες την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από το ότι εσύ κρατούσες μονόπλευρα αυτήν την επαφή κι ο άλλος δεν ήταν διαθέσιμος να ανταποδώσει το ενδιαφέρον που εσύ προσέφερες.
Αν το δούμε λίγο πιο αντικειμενικά, ήταν δικαίωμα του ανθρώπου αυτού να πράξει όπως νιώθει, κι αυτό ισχύει όλους μας. Όπως, όμως, συνηθίζονται τα πάντα σε αυτή τη ζωή, έτσι κι εσύ συνήθισες αυτή τη σιωπή. Η σκέψη όμως δε δαμάζεται και το μυαλό επιμένει να τριγυρίζει γύρω από αυτόν τον άνθρωπο. Χωρίς να το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, ακόμα αναμένεις να λάβεις ένα μήνυμα, παρόλο που περνάει καιρός και η επιθυμία αυτή θα έπρεπε να ξεθωριάζει.
Εκεί, είναι το σημείο που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως σου τελειώνει κάποιος όταν σταματάς να τον σκέφτεσαι κι όχι όταν σταματάς να του μιλάς. Η επικοινωνία είναι απλά ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους ανθρώπους κι όχι απαραίτητα αυτό που ορίζει τα συναισθήματά μας γι’ αυτούς. Άλλωστε, σε όλους μας έχει τύχει να κάνουμε μήνες ολόκληρους να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που αγαπάμε, συνήθως λόγο αμέλειας, ενώ αυτούς τους ανθρώπους τους σκεφτόμαστε συχνά στην καθημερινότητά μας κι εννοείται τους νοιαζόμαστε το ίδιο δυνατά. Λάθος μας, αλλά σχεδόν όλοι έχουμε υποκύψει σε αυτό το παράπτωμα.
Είναι να απορείς πόσο καιρό μπορεί να χρειάζεται ένα μυαλό για να ξεκολλήσει από τη θύμηση ενός ανθρώπου. Σίγουρα η διάρκεια αυτή αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και καλό είναι να προσπαθήσουμε να επιβληθούμε κάπως στο μυαλό μας και να το βοηθήσουμε να προχωρήσει παρακάτω και να ξεχάσει. Είναι κάπως άβολο και ψυχοφθόρο να επιτρέπουμε να μας επηρεάζει την καθημερινότητα κάτι το οποίο δεν ανήκει πλέον σε αυτήν. Μήπως η σκέψη σου για αυτόν τον άνθρωπο έχει αρχίσει να γίνεται εμμονή ή απλά συνήθεια;
Κάποτε, πρέπει να «μιλήσει» και η αυτοπειθαρχία και να ανατρέψει την κατάσταση, ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να πετύχει. Ανώφελο να προσπαθήσει να επιβληθεί, όμως, σε μια ξεροκέφαλη σκέψη. Γιατί, ο εγωισμός είναι αυτός που θα πει «μη στείλεις μήνυμα», δεν είναι όμως αυτός που θα μπορέσει να σου απαγορέψει να σκέφτεσαι κάποιον. Μόνο ο χρόνος μπορεί να βοηθήσει και να σε απαλλάξει από τη σκέψη σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο, μέχρι να μπορέσεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και να συνειδητοποιήσεις ότι πραγματικά σου πέρασε, σου τελείωσε.
Αν όχι ο χρόνος, τότε ο έρωτας, γιατί είναι πραγματικότητα πως ο έρωτας περνάει με έρωτα.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
